My little secret

~Donderdag~

Pov: Jade

Ik zit er aan te denken om vannacht te ontsnappen. Maar wat als ik faal. Ik neergeschoten word. Ik mijn moeder verlaat, mijn broertje verlaat. Dat kan ik niet maken. Misschien moet ik wachten

"Wait" 

Ik hoor dat er op de houten vloer gelopen wordt. Bij elke stap die dichterbij komt, gaat mijn hart steeds sneller op en neer. Ik ben bang. Bang om dood te gaan, mijn familie nooit meer te zien. Deze keer mag ik niet falen. Ik moet hier weg. Zo snel mogelijk. Ik kan vannacht niet weg. Het is te kort dag, om iets van een plan te hebben. 

Misschien is het handig om die dag de grote balk " Per ongeluk"  te laten vallen. 

"Dan hebben ze je sowieso al door Jade " 

Ik knipper een paar keer met mijn ogen, en probeer iets nieuws te bedenken. Het komt maar niet in me op. Misschien moet ik het gewoon heel snel doen, in een nacht. Dan moet ik los komen, en maak ik ze vast met de spullen waarmee ze mij hebben vastgemaakt?

"Dat voelen ze sowieso Jade"

Misschien het bes heel sloom uitstappen, en heel snel wegrennen? In de nacht?

"In de nacht is er niemand die je kan helpen met liften"

In de ochtend?

"Als je vroeg wakker word?"

Wanneer is het handig?

Het lijkt wel alsof ik een heel gesprek heb met de stemmen in mijn hoofd. Normaal vertellen ze me alleen wat ik slecht doe met school. Helpen ze me nu? Of proberen ze me in de nesten te werken?

"Je moet hier weg Jade, schiet op met denken"

Ik zit alleen op de bank. Het is hier heel krap, en de mannen zijn allebei niet in deze kamer.

"Escape" verbeeld ik me. 

Ik sluip naar de deur. Gooi de balk eraf. En ren. Ik ren totdat ik zo uitgeput ben dat ik niet meer kan.

Dit moet ik doen. Zo kom ik weer terug bij mijn moeder. Niet vannacht. Vannacht is te vroeg. Morgenochtend zou perfect zijn.

Mijn armen trillen, ik wil naar huis. Ik wil hier niet langer meer zijn. Maar als ik nu wegga overleef ik het niet. Ik adem sneller en sneller, tranen vallen een voor een uit mijn ogen. Ik word helemaal gek, volgens mij heb ik weer eens een paniekaanval

Pov: Amber

Na een tijdje denken is het me eindelijk gelukt om te slapen. Ook al duurde het niet lang voordat ik weer wakker werd. Als ik wakker word, loop ik direct naar mijn raam. De witte pakken zijn weg. Alleen staat er veel meer politie dan eerst. In mijn nachtjapon loop ik zonder twijfel naar buiten. Door de krakende voordeur kijken een paar mensen mij aan. Ik negeer het en loop naar de politie toe. 'Wat is er gaande, is ze gevonden, is er een spoor?' Vraag ik. Ik hoor dat mijn stem kraakt. Waarschijnlijk omdat ik heel gespannen ben. 

'Er is DNA gevonden van een van de verdachte. Dit gaan we nu opsporen' 'Wacht' Zeg ik. 'Een van de?' 'We vermoeden dat het twee of meer mannen zijn' Ik voel me duizelig worden. Ze is dus wel meegenomen, en niet zelf weggerend.  'Wanneer zou het resultaat van het DNA- Onderzoek binnen zijn dan?' Vraag ik. 'Misschien een week, maar omdat dit een dringende zaak is-' Voordat de man zijn zin kan afmaken, word ik in eens geïrriteerd. 'Een week?! Ze kan wel dood zijn! Doe eens beter je werk!' 

'We doen ons best oké meisje, er is niks anders dat we kunnen doen dan onderzoeken, en wachten' 'En wanneer ben je van plan om het DNA in t leveren dan?' 'Morgen ochtend' 'Want, vandaag heb je het zeker te druk met "Wachten" ' 'We hebben ook andere zaken dan alleen deze' 'Jezus, geef dan hier dan lever ik het wel af! Godverdomme man!' Roep ik. 'Het is toch niet zo fucking moeilijk om iets af te leveren of wel?'

Pov: Jade

Zullen ze mij al zoeken? Of hebben ze het niet eens door? Ik twijfel. Ik heb best vaak gezeik met mijn moeder. Ik weet dat Amber wel zou zoeken, maar mijn moeder? Het zal mijn vader in ieder geval niks schelen. Hij weet het waarschijnlijk niet eens. Toen ik heel klein was, zo ongeveer drie, ging hij scheiden met mijn moeder, en had bij de rechtbank gezegd dat hij niks meer met ons te maken wou hebben. Tenminste, dat lees ik in de formulieren. En dat is wat ik van mijn moeder hoor. 

Mijn handen ploffen op mijn schoot. Met mijn pols voel ik het slijpertje van de puntenslijper. Eigenlijk zou ik hem nu willen pakken, maar ik word in de gaten gehouden, en gefilmd. De mannen zitten tegenover mij. Met een camera word ik gefilmd. Zelf zeggen ze zoiets als: ' voor vierhonderd duizend euro, kan je haar komen ophalen. Deze keer ontmaagd.' Zeggen ze met een zware stem. 

Zal mijn moeder dat wel voor me over hebben? Het is overduidelijk dat ze alleen mij filmen, hoe ik zonder broek met alleen een oversized T- Shirt op het bed zit. Alleen, met tranen tot aan mijn nek. De laatste dagen heb ik niks anders gedaan dan huilen. Slapen heb ik ook al niet gedaan, waarom ben ik in deze hel beland. 

'Heb je nog wat te zeggen Jade?' Word er gevraagd. Ik kijk op. 

'Mama, alsjeblieft. Help me' Zeg ik schor. Mijn stem is dik van het huilen. 'Ik mis je mam' Zeg ik erna. Met mijn handen voor mijn ogen ga ik liggen. Weer huil ik. Ik wil naar huis. 

'Wat is je moeder haar nummer?' '06 3860187949059, mag ik dan alsjeblieft naar huis?' 'Zeker, zeker' Als je moedertje betaalt' Een gemene lach komt uit de man. 

'Mam, help me dan'

(Let op! Dit nummer is bedacht dus is geen echt nummer!)