My little secret

~Het politiebureau~

'Nee, wacht' 

'Waarom, wil je niet dat je moeder je vindt?' 'Jawel, maar ze mag niet weten wat er is gebeurd' fluisterschreeuw ik. 'Omdat ik bang ben dat de hele wereld het komt te weten, en als m'n moeder het weet...' Ik wacht even met het afmaken van mijn zin. 'Dan gaat alles mis, waarschijnlijk gaat ze weer drinken, drugs doen, en misschien wel erger. Alles eindigen. En dat kan absoluut niet gebeuren, want ik heb een broertje van drie jaar!' Roep ik. 'Oke, dat snap ik. Wat is er precies gebeurd?' 'Beloofd u het aan niemand te vertellen?' Vraag ik met grote ogen. 'Dat beloof ik, ik moet het alleen weten zodat ik weet of ik een dokter moet halen om je te laten checken, of een therapeut, etcetera' 'Nou.. Kunnen we misschien naar een andere kamer gaan?' Vraag ik. 'Als je je daar fijner bij voelt?' Ik knik. Weer tikt de vrouw wat op d'r toetsenbord. 'Oke, lets go' Zegt ze op een aardige toon.  We lopen naar een kamer met vier grote witte muren. Er hangen een paar posters van jonge kinderen die verkleed zijn als agent.  

'Zou je willen vertellen wat er precies is gebeurd?' De vrouw kijkt mij aan. 'Toen ik uit school aan het fietsen was' Begin ik ' Nam ik uiteindelijk de afslag naar mijn huis, en een man vroeg aan mij of ik een paar tijdschriften wou vasthouden want hij ging die uitdelen langs de deuren, en natuurlijk zei ik ja' 'Waarom besloot je het vast te houden?' 'het leek erop alsof hij hulp nodig had, dus ik zei ja' 'Hmmhh, ga verder' ' Toen had ik beide handen bezet, en op dat moment kreeg ik een pistool tegen mijn hoofd aangehouden met de woorden: "Stap in, niet schreeuwen of huilen, want het pistool is geladen" Dus ik stapte in' 'Is dat precies wat hij zei?' Vraagt ze, terwijl ze haar bril hoger op haar neus zet. ' Zoiets wel ja' 'Oke hmm' 'Toen werd ik in een soort van grote bak gestopt, met het koop-nummer: "Ikea, 1849205" ' 'Hoe weet je dit nummer nog, verzin je dit?'

'Verzin ik dit? Wat the fuck is dat voor vraag? Ik draag een T-Shirt van de man die me verkracht heeft, mijn mascara zit tot onderaan mijn kin, mijn lippen, ogen, en keel zijn dik van het huilen, jij denkt dat ik dit fucking verzin?' 'Oke, verkracht' Weer typt ze wat. 'Wil je dat we een dokter je laten nakijken?' 'Komt mijn moeder daar dan achter ofzo?' 'Als jij dat niet wil, dan niet nee' 'Dan vindt ik het prima' 'Oke, dan doe ik even een oproepje' Ze pakt de gelige telefoon en typt een nummer in. Met d'r lange nagels pakt ze de telefoon op en houdt ze hem bij haar oor. 

Ik doe mijn oortjes in. "Getting older"  Van Billie Eilish speelt af. 'Wasn't my decision to be abused' Het raakt me. Eerder nooit, het was een normaal lied. Maar nu voelt het anders. 

'Kom maar, dan loop ik met je mee naar de vrouw die je gaat helpen' Ze staat op. Ik achtervolg haar.  We lopen ongeveer twee minuutjes tot we bij de kamer zijn waar ik moet zijn. 

'Dus, Jade de Jong' zegt de vrouw direct als ik binnen kom. Ik knik zachtjes, en doe een oortje uit. 'Je mag beide oortjes wel uit doen hoor' zegt lacht ongemakkelijk. Maar ik doe wat ze zegt en stop mijn oortjes weg. 'Dus, vertel eens. Wat is er gebeurd wat je moeder niet weten mag?' 'Ik uhm... Ik ben verkracht' Antwoord ik.

'Oh, oke. Maar gewoon uit nieuwsgierigheid hoor, waarom mag je moeder het niet weten?' 'Nou waarschijnlijk gaat ze eerst veel drinken, en dan gaat ze over naar de drugs, en misschien wel erger, het allemaal eindigen. Dit is namelijk eerder allemaal overkomen'

'Oh, natuurlijk. Heb je toevallig de naam van je moeder, zodat ik kan checken of dit echt is?'  'Britt de Jong' 'Kort van briggitte de Jong? ' Ik knik.  'Oke, gecheckt. Mag je even op dat bedje gaan liggen' Ze wijst naar een typisch bedje die elke huisarts wel heeft. Ik loop naar het bedje, en ga liggen. 'Is het oke als ik je ondergoed uit doe?' Vraagt ze. 'Zal wel moeten he' Mompel ik. 'Wat zei je?' 'Is prima' Zeg ik.  'Oke, top. Geen ontstekingen. Mag je je onderbroek wel weer aan doen' Ik ga rechtop zitten, en doe wat ze zegt. 'Zou je zo in dit plastic bekertje willen plassen?' Vraagt ze netjes. 'Oke' Antwoord ik. 'Waar is de Wc?' 'Daar' Zegt ze terwijl ze naar de blauwe deur wijst. ik loop er een heen, en vul het bekertje tot het half vol is. 'Oke, ik ga even een korte DNA- onderzoek doen, dit zijn niet officieele testjes, dus we weten niet zeker of we de verdachten kunnen opsporen' Ik knik.  

'Och meisie toch..' Hoor ik haar zeggen. Ik schrik, 'Wat is er?' 'Er zitten twee soorten DNA in je' 'Twee?' Vraag ik, ook al had ik dat aan kunnen zien komen. 'Ja' Zegt ze terwijl haar hand over mijn schouder gaat. Ze kijkt me diep in de ogen aan. 'Is alles goed met je?' Vraagt ze. Ik klinkt alsof ze het meent. 'Opzich wel, denk ik' 'Wil je in therapie, of moet ik iets voor je regelen?' 'Mijn moeder komt daar sowieso achter, liever niet' 'Och, he toch' 'Kan ik aangifte doen tegen de daders?' 'Ja, dat kan. Als we ze hebben gevonden' 'Mag ik mijn moeder en vrienden zien?' Vraag ik schor. 'Ja, kom maar mee. Ik heb toch pauze. Dan rijd ik je naar je huis. Wil je een dekentje?' 'Als dat mag?'  'Tuurlijk!' Ze pakt een zacht roze dekentje en geeft hem aan mij'  

'Hier links' Zeg ik. We zitten al een tijdje in de auto.  we rijden voor het huis van Amber. 'Hier, hier staat mijn fiets' 'Zorg goed voor jezelf' Zeg de aardige vrouw wanneer ik uitstap. Ik zie alleen agenten, geen Amber, en geen Mama. 

Ik kijk achter me, wanneer ik voetstappen hoor. Het is Amber. Huilen rent ze naar me toe. 'Jade' Ze omhelst me.