My little secret

~Een poging tot ontsnappig~

'Wait'

Nog een paar uurtjes. Een paar uurtjes tot ik vrij ben. Altans, dat hoop ik. Ik lig in het bed. Met èèn van de mannen naast mij. Zijn arm ligt op mijn been. Het voelt heel oncomfortabel, maar deze paar dagen heb ik geleerd dat het erger kan. Zijn duim gaat heen en weer. Dan ineens worden de dekens van me afgeschoven. Ik Ben bang, bang dat alles wat gebeurd is zich weer herhaalt. Dat ik niet meer wegkom. Nooit mij die mensen die ik lief heb kan zien.  

De man trek zonder na te denken mijn ondergoed onder me weg. En plots gebeurd het. Je kan er niks aan doen. Alleen denken. Een hopen dat deze hel binnenkort over is. De tranen vallen een voor een van mijn wangen naar mijn nek. Het bed kraakt, net zoals mijn stem. Alleen kraakt mijn stem van de schorheid.

'K-kom ik nog wel thuis?' vraag ik. 'Licjt eraan. Als je ouders netjes betalen, kom jij veilig thuis ,en zo niet dan... Loopt het niet goed met je af' Het gesprek eindigt. Mijn keel doet zeer. Mijn ogen doen zeer, alles onder mijn heup doet zeer. Ik wil gewoon naar huis.

"Rustig Jade, morgen ochtend ontsnap jij. En ben je weer veilig thuis"

Mijn gedachten.

Toch weet ik niet of ik ze moet vertrouwen, normaal maken ze me alleen maar gek. Maar nu proberen ze me te helpen?

De man gaat van me af, en gaat liggen. 'Je gaat nu slapen,en hopen dat je lieve moedertje betaalt, anders heb jij morgen heel veel pech' zegt hij terwijl zijn hand over mijn borsten glijd. Het voelt niet fijn. Maar ik weet dat als ik er wat van zeg, dat ik niet eens de poging krijg om weg te gaan.

"Stay Alive"

Iedereen slaapt. Ik staar met grote ogen naar het plafond, daarna naar de grote rode cijfers van de wekker. 4:30  Ik moet hier weg, het moet nu

Zo zacht mogelijk probeer ik uit het bed te stappen. Het enige dat ik draag ik een veel te groot T-Shirt. Mijn warme voeten raken de koude grond. Ik loop op mijn tenen naar de deur. 

'De grote balk' 

Voordat ik hem eraf wil gooien kijk ik om me heen. Er is niemand, top. Met al mijn kracht gooi ik de balk voor de deur weg. 

"Run" 

De deur gaat open. Ik ren, zo hard als ik kan, en zo snel als ik kan. Tranen rollen over mijn wangen. 'Het is gelukt'  Ik kijk achter me, terwijl ik blijf rennen. Er rijdt een auto. Er zitten twee dames in. Ik ga er heen, mijn blote voeten raken de grond, maar het blijkt me niks te boeien. 'Mevrouw, mevrouw!' Roep ik, het komt er bijna niet uit. Ik ben heel erg buiten adem. 'Mevrouw, ik ben Jade De Jong, ik ben gekidnapped, en verkracht. Zou je me alsjeblieft naar het politie bureau kunnen brengen?' Vraag ik terwijl ik door blijf kloppen op het raam van de auto. 'Ben jij die dame, waar het hele dorp naar aan het zoeken is?' 'Geen idee, zou U me alstublieft naar het bureau kunnen brengen?' De vrouw knikt. 'Stap in' Ik doe wat ze zegt, en stap in om de achterbank.  'Welk politie bureau moet het zijn' Vraagt de vrouw kalm. Ik kan er bijna niet over nadenken, maar hoe kan ze zo kalm zijn?! 'Uhm, maakt mij niet zo veel uit. Iets wat ik de buurt is' antwoord ik. 

'Ik wijs naar het huis waar ik net vandaan kom. 'Dat huis, daar kom ik net vandaan. Willen jullie dat alsjeblieft voor me onthouden?' Vraag ik. Allebei knikken de vrouwen. Ik kijk nog eens. Beide mannen rennen naar buiten. Waarschijnlijk zijn ze op zoek naar mij. 

'Heb je een dekentje?' Vraag ik. 'Het is best frisjes als je alleen in een T- Shirt zit' 'Erm' Zegt de vrouw achter het stuur. 'Volgensmij ligt er eentje in de kofferbak, misschien kan je er vanaf daar wel bij?' Ik knik en probeer het dekentje te pakken. 

Ik gooi de dikke grijze deken over me heen, en voordat ik het weet zijn we al bij het politie bureau. 'Bedankt voor het afzetten' Zeg ik. Ik hoor de twee vrouwen wat mompelen. Ik loop naar binnen via de schuifdeuren, en zeg tegen een baliemedewerkster:'Ik ben Jade de Jong, ik was vermist' 'Jade... Jade de Jong?'  Ik knik. ' Het hele bureau was naar je opzoek' Ze tikt wat op haar toetsenbord. 'Wat fijn dat je er weer bent, ik ga direct je moeder bellen'

'Nee, wacht'