~Een Maand later~

4 0 0
                                    

Het is ongeveer een maand later, en Jade probeert al weer naar school te gaan. Maar ze word er slecht behandeld. Er zijn namelijk naaktfoto's van haar gedeeld. Door de kidnappers.  Iedereen lacht haar uit. Niemand gelooft dat ze echt 'Verkracht' is.

Pov; Jade

Ik loop naar mijn kluisje toe, en zie uit verbasing dat er heel groot opgeschreven staat:" SLET" Zachtjes rolt er een traan over mijn wang. Snel veeg ik hem weg, aks ik voetstappen achter me hoor. 'He kech!' Roept een oudere jongen die ik niet eens ken. Ik kijk weg. 'Mag ik je nummer?' Vraagt hij dan. 'Stop, dat is dat "Verkrachte" Meisje, Noël' Zegt iemand die achter hem staat. 'I know, maar zag je die foto's niet dan? Whoohoo!' Roept hij. Zonder iets te zeggen loop ik verder. Ik wil huilen, maar ik kan het niet. Niet hier, niet op school. 

Zouden mensen blijer zijn als ik hier niet meer was? Gewoon een tijdje niet hier was? Ik probeer alle gedachten te negeren, en doe mijn oortjes in. Ik stap op mijn fiets en luister naar het liedje 'No time to die'

"Was i stupid to love you, was i reckless to help?"

Ik fiets langs een treinstation, met de gedachte,: "Zal ik het doen" Mijn eigen moeder wil me hier al niet hebben. Ik ben volgens haar een "Mislukking" Amber haat me. Ze gelooft dat ik alles, en iedereen d'r in heb geluisd, door die foto's. De hele school haat me. 'Doe het!' Ik schrik, van mijn eigen gedachten. 

'Doe het!' Met rollende tranen kijk ik naar de dichtgaande slagbomen. 'Doe het, doe het nu! Je wil toch af van die pijn?' "Ja" Zeg ik tegen mezelf. "Doe het! Sylvester moest toch ook dood omdat hij af moest van de pijn? Zo werkt het ook bij dieren, nou schiet op!'

het stemmetje wordt steeds dwingender ."DOE HET"

Ik stap af van mijn fiets. Felle lichten van de trein komen mijn kant op.

Daar sta je dan. Huilend op het spoor. Je weet niet hoe het gaat voelen, je weet niet of je het wel wil voelen. Maar wat je nu voelt wil je niet. Zal het de beste optie zijn? Of juist de slechtste? Je mascara loopt tot onder aan je kin, maar het boeit je niet, het enige wat je boeit is weg hier, dan is iedereen blij.

Het licht word steeds veller. Ik sta krijsend op de spoorrails, en wacht tot e trein hier is.

Het enige wat ik nog hoor is een lange toeter en een klap...


~My little Secret~

BooksbyMexx

My little secretWaar verhalen tot leven komen. Ontdek het nu