AŞK BU MU?

3. BÖLÜM

MEYRA'DAN

Göz kapaklarıma çöken ağırlıkla gözlerimi yavaşça araladığımda bir hastane odasında olduğumu farkettim. Ne olmuştu bana, ben neden buradaydım? En son hatırladığım Serhat abinin kollarına yığıldığım o andı. Başka da bir şey yoktu. Gerisi zifiri bir karanlıktı...
Kafamın içinde türlü türlü sesler yankılanırken bedenime bir ağırlık çökmüştü sanki. Yerimden kıpırdayacak takadi kendimde bulamıyordum.
Ağrıyan başımı ovmak için elimi kaldırdığımda bileğimde şiddetli bir ağrı hissettim. Gözüm bileğimdeki sargıya kayınca kaşlarım kendiliğinden çatılmıştı. Bileğim neden sarılıydı, dahası ben neden hastanedeydim? Ne olmuştu bana, neden hiç bir şey hatırlamıyordum? Kafamın içindeki sesler beni bir türlü terk etmezken, hiç bir şey hatırlamamak ağrıyan başımı daha çok ağrıtmaya başlamıştı.
Gözlerimi sıkıca birbirine bastırıp ne olup bittiğini hatırlamaya çalıştım. Gözümün önüne kare kare bulanık görüntüler geliyordu ama tam olarak ne olduğunu seçemiyordum. Gözlerimi yavaşça açıp tekrar kapattım. Biraz bekledikten sonra gözümün önüne Melih'in arabadan indiği o görüntü gelmişti. Hemen ardından da o kızın inip onun elini tuttuğu görüntü gelince sanki kafamın içinde bir şimşek çakmış gibi olmuştu. Başımdaki ağrıyı ve o görüntüleri yok etmek ister gibi elimle alnımı ovarak baskı uygulamaya çalıştım. Ama o görüntülerin silinmesi yerine, yavaş yavaş yaşadığım her şey gözümün önünde canlanmaya başlamıştı. Dedemlerin evinden nasıl bir şekilde çıkıp gittiğimi, atölyede yaşadığım her şeyi bir bir hatırlamaya başlamıştım. O görüntüleri hafızamdan silip atmak isterken bu sefer kulaklarımda Melih'in sesi tekrar yankılanır gibi oldu. 'İşte bu benim seçimim... Ben sevdiğim kızı aldım.' Ses kulaklarımı tırmalarken yüreğimde derin bir sızı hissettim. O kelimeleri beni yerlebir ettiğini bilmeden bağırarak herkesin yüzüne haykırmıştı...

Beni paramparça etmişti...

Kendimi şuan bir enkazın içindeymişim gibi hissediyordum. Bu enkazda bedenimden çok kalbimden yara almıştım. Kalbim kabuk bağlamayacak yaralarla doluydu şuan, durmadan içime içime kanıyordu...

Melih bunu bana neden yapmıştı? Tek suçum onu bu kadar sevip beklemek miydi?

Dolan gözlerimle etrafa baktığımda annemin yatağın kenarına başını yaslamış bir şekilde uyuya kaldığını gördüm. Sargılı olmayan elimden destek alarak doğrulmaya çalıştım ama vucudum o kadar yorgundu ki tekrar yatağa geri düştüm.

"Anneciğim dur ben sana yardım edeyim."dedi annem uyanarak. Elini yavaşça kafamın altından geçirerek yastığımı düzeltti.

"İyi misin kızım?"dediğinde kafamı sallayıp bakışlarımı kaçırmakla yetindim. Annem elimi avucuna alıp okşayarak öptüğünde dudaklarımı birbirine bastırıp ağlamamaya çalıştım ama onu da beceremedim. Yaşlar birbiri ardına yanaklarımdan aşağıya doğru süzülmeye başladı. Birkaç saniye sonra annemin parmaklarını saçlarımda hissettim. Saçlarımı okşayıp gözyaşlarımı silerek dudaklarını alnıma bastırdı.

"Anneciğim gözlerini kaçırma benden, yaşadıkların çok ağır biliyorum ama emin ol bunları da atlatacağız. Sen yeter ki güçlü dur. Bunu bize yapanlar Allah'a havale olsunlar. Elbet Allah onlara bunun hesabını sorar."dedi. Onunda gözleri dolmuştu. Yaşadıklarım onun canını da yakıyordu ama kendisini güçlü göstermeye çalışıyordu. Bunun farkındayım.
Odaya doktor ve hemşirelerin girmesiyle annem dolan gözlerini hızlıca silip ayağa kalktı.

"Hastamız uyanmış. Nasıl hissediyorsunuz Meyra hanım? Ağrınız sızınız var mı?"dedi doktor güler yüzüyle. Elindeki dosyaları inceleyip bana baktı.

"İyiyim. Buradan bir an önce çıkmak istiyorum sadece."dedim. Burdan bir an önce çıkmak istememin sebebi üzerimde olan acınası bakışlardı. Doktorun hemen arkasında duran iki hemşire de bana acıyan gözlerle bakıyorlardı. Dün akşamki olanlar artık herkes tarafından duyulmuştu ki hemşireler bana böyle bakmaya başlamışlardı. Gerçi artık nereye gitsem bu bakışlar hep üzerimde olacaktı. Melih beni öyle bir duruma sokmuştu ki ailem dahil herkes bana artık acıyan gözlerle bakacaktı. Acımayı bırak bir süre sonra milletin alay konusu olacaktım.