Don't Leave Me / Hyunin

8☆

Bu şarkı bneden ona💗 ama o bana yazmıyor☹️
Sıkıldım bende yb atıyım dedim nasılım🤩
Bu arada 72 olmuşşş😍😍😍😍
neyse hadi baslıyak🥳

Uyandığımda yaptığım ilk şey Hyunjin'e bakmak oldu, hala uyuyordu ve çok tatlı gözüküyorudu. Yarın buradan gittiğimizde Hyunjin'le uyanamıyacağımı bildiğim için anın tadını çıkardım. Saate baktığımda sekiz buçuğu gösteriyordu, birkaç kişi uyanmış dışarıda konuşuyolardı. Daha sonra Minho hyung kalktı şaşırdım çünkü genelde geç kalkardı.

"Hyung günaydın,"
"Günaydın Jeongin."

Sonra Jisung'a baktı ona baktığında gülümsediğini fark ettim çok yakışıyolardı. Bence ikiside birbirini seviyor. Hyunjin'de uyandı bu sırada.

"Oo ikinizde kalktınız mı?"
"Evet, hadi sende kalk."

Daha sonra Jisung kalktı ve hepinimiz çıktık çadırdan. Çoğu kişi uyanmış, yemek yiyolardı. Bizde yedikten sonra banklarda oturmuş sekizimizde sohpet ediyorduk. Telefonumun çaldığını görünce banktan kalktım ve bi kaç adım uzaklaşmıştım çünkü babam arıyordu.
Onun bağırış seslerini bizimkiler duysun istemiyordum.

"Alo, efendim baba."
"Lanet olsun yarın son günüz ve sen hala yaşıyor musun?"
"Özür dilerim."
"Hastanedeyim."
"Ne?" sesim biraz fazla çıkmıştı çünkü bizimkiler bana bakıyordu.
"Annen fazla kan kaybetmiş." birde normalmiş gibi söylüyor.
"Neden ki?"
"Vurdum." Off inanmıyorum yüssüzce nasıl konuşuyor bu adam
"Nasıl şu an?"
"Amelyatta."
"..."

Babamın söylediği zihnimde tekrar ediyordu anneme vurmuş, çok kan kaybetmiş, ve hala amelyatta.
"Çıksınlar ararım, umarım içeride ölür o kadın."

Telefonu yüzüme kapatmıştı annem şu an hastanedeydi. Bizmikilerin yanına geçtim yüzüm asıktı kimseye fark ettirmemeye çalışmıştım, ama Hyunjin fark etmişti.

"Jeongin-ah~ İyi misin?"
"Evet, nedenki?"
"Telefonla konuştuğundan beri iyi gibi gözükmiyorsun. Ne olduysa anlatabilirsin."
"Birşey olmadı hyung teşekkürler yinede."

Gözlerimin dolduğunu fark ettim, annemi babamdan bin kat daha çok seviyordum o hep benim yanımda olmaya çalışıyordu ama babam buna hep engel olmuştu.

Hayır, ağlamıyorum ben, ağlamıycağım, ağlamıycağım olmaz, beni fark ederler, tüm sınıf burada, arkadaşlarım burada, ağlamıyacağım.

İçimden bunları tekrar ediyorum herkes konuşurken ben yerleri izliyordum. Hyunjin iyi olmadığımı öğrenmişti kolunu benim omzuma atmıştı. Sadece annemi düşünüyordum umarım iyidir, babam niye hâlâ yazmadı? Yoksa anneme birşey mi oldu?

"Jeongin-ah~ Gel yemek yiyelim."

Aç değilidm demek isterdim ama zorlayacağını bildiğim için gittim.
Herkes yemek yiyordu ama ben hiç aç değilim sadece tabağıma bakıyordum.

"Pekala, artık söyliyecek misin ne olduğunu Jeong? Endişelenmeye başaldım."
"Önemli birşey değil hyun, boşver."
"Baban mı birşey dedi?"
Başımı 'hayır' anlamında salladım.

"Bana ne olduğunu söylersen yardım edebilirim."
"Hyung teşekkürler, ama gerçekten yardım edebileceğin birşey değil."
"Peki, istediğin zaman anlatabilirsin Jeong seni dinlerim."
Başımı bu sefer 'tamam' anlamında salladım

"Yemek neden yemiyorsun?"
"Aç değilim hyung."
"Öğlende çok birşey yemedin, Jeongin lütfen benim için ye." dedikten sonra bir iki lokma yemek yiyebilmiştim ama devamını getiremedim.