Don't Leave Me / Hyunin

20☆

Selammmm😍😍
Super Lady dinlediniz mi cok guzelll🌟
Simdi Yb aticamm😻🎀😘💋

Büyük bi' baş ağrısıyla kalkmıştım, sadece başım değil heryerim ağrıyordu saat sabahın dördü falandı, telefonumu bu sefer babamdan almıştım. Bir sürü mesaj ve cevapsız arama vardı ve hepside Hyunjin'dendi çünkü ona daha sonra yazacağımı söylemiştim ve yazmamıştım, endişelenmiş olmalı ama sabahın dördünde yazmanında bi' anlamı olmadığı için, dün babam sayesinde oluşan yaralarıma her  ne kadar acısada merhem sürüp uyumaya devam etmiştim.

Saat onda tekrar uyanmıştım merhem etkisini göstermişti, daha az acıyordu yaralar kapımın ani açılışına bir tepki vermemiştim artık alışmıştım buna,

"Ah, Jeongin bebeğim uyanmışsın daha iyi misin?" diyordu o kadın yüzsüzce.

"Babam hâlâ evde yani, hmhm daha iyiyim belki telefonumdaki mesajları babama göstermesen daha iyi olurdum ama." iyiyimden sonrasını kısık sesle mırıldanarak söylemiştim o da duymamış gibi davranıyordu tabiiki, "Kahvaltı hazır, hadi aşağıya gel seni bekliyorum." diyip kapıyı kaptmıştı.

Kahvaltıdan sonra evden çıkacağım için dışarıya uygun kıyafetler giymiştim, mutfağa doğru ilelerken babam göz ucuyla beni izlediğini fark etmiştim, "O çocuktan ayrılıyorsun Jeongin, sen benim oğlumsun ve gay olamazsın!" demişti, benim konuşmama bile izin vermezler tabii.

Sadece başımı sallayabilmiştim ama Hyunjin'den ayrılmak istemiyorum, o beni herkesten daha çok mutlu ediyor ben ondan gerçekten çok hoşlanıyorum, ancak babam bunu anlayamıycağınıda biliyorum. Yemeğimi yedikten sonra Hyunjin'in evine gitmeye karar verdim, ondan ayrılmam gerektiğini zorunda olduğumu söyliycektim...

. . .

"Bebeğim, sen miydin? İyisin değil mi? Neden mesajlarıma ve aramalarıma cevap vermedin, çok merak ettim seni." bunları anlattıktan sonra sımsıkı sarılmıştı, ona nasıl ondan ayrılmam gerektiğini söyliyeceğimi bilmiyordum. Zaten ben birşey söylemeden beni içeri aldı.

"Su ister misin bebeğim? Jeongin, niye cevap vermiyorsun?" dediğinde ona, "Hyunjin, konuşmamız lazım." demiştim, bu söylediğime biraz şaşırmıştı. "Pekala, konuşalım bakalım ne hakkında konuşacağız." dediğinde söze girmiştim.

"Ayrılmamız gerek Hyunjin."

Dediğim şeyle şok geçirmiş gibiydi, "Ne?! Neden ayrılmamız gerek? Jeongin olmaz ayrılmayalım lütfen kendimden bile çok seviyorum seni, senle ayrılmayı göze alamam olmaz." diye inkâr etmişti.

"Gerçekten ayrılmamız gerek Hyunjin çok özür dilerim."
"Bana sadece nedenini söyle Jeongin eminimki bi çözüm buluruz, lütfen hayatım."
"Babam seni nasıl kaydettiğimi görünce, mesajlarımızı okumuş ve sevgili olduğumuzu anlamış bu sabah ayrılmamızı söyledi."
"Jeongin, gizleriz hayatım lütfen asla olmaz ayrılamam senden dert ettiğin şeye bak. Babanın öğrenmemesi için elimden gelen herşeyi yaparım, lütfen."

Hyunjin eskiden hep sesini sahte bir şekilde ağlamaklı yapardı, ama şu an sesi gerçekten ağlamaklı olduğu için bu durumun gözlerimi yaşarttığını fark ettim. Aniden sarılınca irkilmiştim, "Olmaz istemiyorum, Jeongin ben ne yaparım sensiz asla yaşayamam, babana söylemezsin sevgili olduğumuzu, beni normal adımla kaydedersin, hatta gerekirse mesaj bile yazmam, lütfen Jeongin." Ne diyceğimi bile bilmiyordum...