Het Kineke Archief

Een schoon koppel

"Schatteke, ik denk dat ge mij een nieuw horloge gaat kopen."

"Hè?!"

Tineke schoot in de lach bij het zien van Koen's verbaasde blik. Ze had gehoopt dat hij hetzelfde idee had om hun huidige zaak aan te pakken, maar dat was blijkbaar niet het geval. Hij had een instinct dat Tineke 100% vertrouwde, maar de goede ideeën moesten blijkbaar toch nog altijd van haar komen.

"Ik denk niet dat die juwelier zomaar effkes gaat bekennen, en ik denk ook niet dat hij een vals horloge gaat verkopen aan hoofdinspecteur Schilebeeckx. Maar als mijn lief een horloge wil kopen voor mijn verjaardag..."

"Ah ge bedoelt undercover!" Zei Koen toen bij hem het licht ging branden. "En dan moet ik u lief spelen?"

"Ja, mijn onzichtbaar lief gaat mij geen horloge kopen he!"

"En waarom koopt gij geen horloge voor mij?"

"Omdat gij inspecteur zijt, en ik hoofdinspecteur." Lachte Tineke terwijl ze rechtstond om naar de kleedkamer te gaan.

"Awel, dan hebt gij toch een betere pree!'

Tineke rolde haar ogen maar besloot er verder niets van te zeggen toen ze zag dat Koen haar volgde naar de kleedkamer. Ze ruilden hun uniformen om voor hun burgerkleren en vertrokken dan naar het adres van de verdachte juwelier.

Een kwartiertje later stapten Koen en Tineke hand in hand de zaak van de juwelier binnen. Er stonden drie andere klanten in de winkel, waarvan er twee geholpen werden door de verkopers. Het gaf hen de tijd om even rond te kijken en de verkopers te observeren. Helaas bleek al snel dat de klanten die momenteel geholpen werden meer interesse hadden in oorbellen en ringen, wat hen niet zou helpen met het onderzoek.

"Hoe heette dat merk weer?"

"Michael Kors." Antwoordde Tineke terwijl ze de horloges in de etalage aanwees. "Amai, daar zitten echt schoon horloges tussen."

"Ja, dat mag ook wel voor die prijs! Ziet daar, 550 euro voor een klok!"

"Hebt ge dat dan niet over voor mij?" Tineke gebruikte haar zoetste stem en keek Koen aan met haar meest onschuldige blik. Ze twijfelde nog even om ook een pruillip boven te halen, maar Koen keek haar al aan met een lach en zat terug in zijn rol.

"Moh, wie da we daar hebben!"

Het was niet nodig voor het duo om op te kijken. De stem en het dialect van Stafke herkenden ze uit duizenden, net als de rest van het politiekorps. De man was een soort onofficiële wijkagent, zoals de twaalfde speler van een voetbalploeg, en ookal vonden ze het meestal niet erg om hem tegen te komen, nu was echt niet het moment. Helaas dacht Stafke daar anders over.

"Dag Stafke." zei Tineke met een lach terwijl ze snel Koen's hand los liet. "Wat doet gij hier?"

"Ah de pillen van mijn horloge zijn plat! En ik heb dieje nog gekregen van ons pa zaliger he, dus laat kik da liever door ne professionel doen dan dak daar zelf aan begin te prutsen."

"Allez, da's goed Stafke."

Uit haar ooghoek zag Tineke een van de verkopers hun kant uit komen. Dit was niet goed, integendeel zelfs. Als Stafke zou beginnen vertellen over zijn vrienden van de politie, zou deze zaak meteen een stuk moeilijker worden.

"Kan ik jullie misschien helpen?"

"Eh Stafke, gaat gij maar eerst he." Zei Koen, die blijkbaar ook doorhad dat ze van Stafke af moesten geraken. "Zo'n pilleke, dat duurt toch niet lang."

"Neenee! Gelle waart hier eerst he! Wachte kik schoonekes mijn beurt af."

Stafke en zijn eeuwige goedheid ook. Op een dag zou het hem serieus in de problemen brengen, maar Tineke hoopte vooral dat het vandaag niet hun in de problemen zou brengen. De verkoper keek haar en Koen afwachtend aan, en ze beseften dat ze geen andere keus hadden.

"We zijn aan het kijken voor een horloge voor mijn madam haar verjaardag." Zei Koen terwijl hij een arm om Tineke's middel sloeg. Tineke hoopte vurig dat Stafke hen alleen zou laten met de verkoper, maar zodra ze zijn gezicht zag wist ze dat dat niet het geval zou zijn.

"Uw madam?! Zeg, daar wiste kik niks van!" lachte Stafke. "Allez, mannekes, proficiat he! Gelle zijt een schoon koppelke!"

Tineke zuchtte opgelucht toen de andere verkoper de aandacht van Stafke trok om hem te helpen. Hun cover was intact, en met Stafke zouden ze later wel een kop koffie drinken om alles uit te leggen. Nu was het eerst tijd om een horloge uit te kiezen, en te hopen dat de verkoper het zou ruilen voor een namaak exemplaar voor ze de winkel weer verlieten.

De middagpauze was bijna voorbij tegen de tijd dat Koen en Tineke, nog steeds in burger, het commissariaat weer binnenstapten. Het was hen gelukt om de juwelier en zijn zoon op heterdaad te betrappen, en een extra patrouille was hen komen ophalen. Zelf hadden ze ervoor gekozen om van de gelegenheid gebruik te maken, en hun middagpauze door te brengen in de broodjeszaak verder in de straat voor ze weer terug naar kantoor kwamen. Tineke was van plan om haar uniform weer aan te trekken en meteen te beginnen met het verhoor van de juwelier, maar zij en Koen waren nog maar halverwege de kleedkamers toen de stem van Brigitte door het commissariaat klonk.

"Daar se, de tortelduifjes!" Lachte ze terwijl ze samen met Eric en Floor naar hen toe kwam. "Allez jong, hoelang houden jullie dat al geheim voor ons?"

Tineke zuchte. "Stafke is hier geweest zeker?"

"Ja, hij had weer eens iemand zien sluikstorten." Zei Floor. "Maar hij vertelde ook dat hij Koen en zijn madam had gezien bij de juwelier. Ik ben echt blij voor jullie, jullie passen echt goed samen!"

"Ja, echt een schoon koppel. Proficiat he, maat!"

Eric gaf Koen een schouderklopje en feliciteerde hen opnieuw. Er was geen spoor van sarcasme in hun stemmen en ook de glimlach op hun gezichten was oprecht. Het was tof om te horen dat hun collega's zo blij waren voor hun, maar Tineke was ook verbaasd over de reactie. Zij en Koen, een schoon koppel? En ze geloofden het allemaal zomaar?

"Eh, mannekes, luister, Koen en ik zijn geen koppel." Zei Tineke voor het uit de hand liep. "Wij waren in burger voor een zaak, en Stafke liep daar op het verkeerde moment binnen."

"Oh, echt ofwa? Da's spijtig."

"Zijt ge nu aan het zwanzen?" Vroeg Koen ineens, net iets te dramatisch. "Ik heb nu dus juist wel ne chique klok gekocht voor uwe verjaardag, en nu dumpt ge mij gewoon? Allez, we zijn toch zo'n schoon koppel!"

Tineke zuchte en schudde haar hoofd met een lach. Ze zag haar collega's graag, maar soms konden ze ook echt liefdevol irritant zijn. Tineke was gelukkig met haar single leven, er miste echt geen man in. En het idee dat zij en Koen een prachtig koppel waren, was absurd.

...toch?