Het Kineke Archief

Road To Recovery

Dit gaat samen met het hoofdstuk "Een Blij Weerzien", maar je kan het ook gewoon los van elkaar lezen. Enjoy!

--

Tineke zuchtte verslagen toen ze de deur van de koelkast weer dichtsmeet. Het was vrijdagavond, natuurlijk zat er niets bruikbaars meer in om een fatsoenlijke maaltijd klaar te maken. Haar mama zou pas morgen weer met boodschappen voor haar deur staan, en ze had geen overschotjes meer van de vorige dagen. Gewoonlijk was dat ook niet nodig. Over de afgelopen maanden was het een soort van traditie geworden van Koen om op vrijdag langs te komen en haar te verrassen met pizza, Chinees, Thais, frietjes... of waar hij die week ook zin in had. Maar nadat Tineke hem gisteren al schreeuwend aan de deur gezet had, betwijfelde ze het ten zeerste of hij vandaag zou langskomen.

Ze had niet zo mogen reageren, dat wist ze, maar soms waren de pijn en vermoeidheid gewoon sterker dan haarzelf. Sommige weken van haar revalidatie waren zwaarder dan anderen, en dit bleek er zo eentje te zijn. Bij elke stap die Tineke zette voelde ze haar verzwakte spieren protesteren, het litteken van de schotwonde leek meer pijn te doen dan gewoonlijk, en haar handen verkrampten bij het leunen op haar krukken. Haar lichaam smeekte om rust, maar Koen had erop gestaan dat ze alle oefeningen van de sessie netjes afrondde. Gewoonlijk was Koen's steun de motivatie die ze nodig had, dat extra zetje om haar doel te bereiken. Gisteren, echter, hadden zijn woorden geleid tot een uitbarsting van alle frustraties die Tineke al de hele week had opgekropt.

Ze wist niet meer exact wat ze gezegd had, maar ze had het duidelijk laten verstaan dat ze Koen een tijdje niet meer wilde zien. En hij was vertrokken zonder iets te zeggen.

Tineke had er spijt van, al voor ze gisteren in haar bed kroop had ze spijt van wat ze gezegd had. Koen was haar beste vriend, haar steunpilaar, haar partner in bijna elke betekenis van het woord. Hij had al meermaals haar leven gered en stond altijd aan haar zijde, tijdens de gelukkigste, maar vooral tijdens de moeilijkste dagen. Koen had het absoluut niet verdiend om zo weggestuurd te worden. Al verschillende keren had Tineke overwogen om hem te bellen of een berichtje te sturen om sorry te zeggen, maar iets had haar steeds tegengehouden. Een klein stemmetje in haar hoofd dat zei dat het te laat was, dat ze niet zo afhankelijk moest zijn van hem. Dat hij haar niet evenveel nodig had als zij hem.

Het geluid van de bel schrok Tineke op uit haar gedachten. Ze stond nog steeds in haar keuken, leunend op haar krukken en starend naar de gesloten deur van haar lege koelkast. Heel even overwoog ze om het te negeren. De gang tot aan de voordeur was slechts enkele meters lang, maar voor Tineke had het evengoed enkele kilometers kunnen zijn. En daarbij, ze verwachtte geen bezoek. Toen de bel voor de tweede keer klonk, echter, zuchtte Tineke opnieuw en verzamelde al haar kracht voor ze een eerste pijnlijke stap in de richting van de deur zette.

De spieren in haar armen en benen brandden toen ze de voordeur eindelijk bereikte. Ze stond op het punt om de onverwachte bezoeker een fikse uitbrander te geven, maar de woorden stierven op haar lippen toen ze de deur opende. Tot haar verbazing was het Koen die voor haar stond, met twee pizzadozen in zijn handen en een glimlach op zijn lippen. Hij begroette haar vrolijk en stapte door de deur nog voor Tineke iets zei, alsof er geen vuiltje aan de lucht was.

"Sorry dat ik laat ben, het was druk bij de pizzeria." Zei hij, al onderweg naar de woonkamer terwijl Tineke achter hem aan hobbelde. "Gaat het lukken om tot hier te komen, of wilt ge een lift?"

"Eh, het zal wel lukken."

"Ik heb ook wat drinken bij, want ik zag gisteren dat de frigo leeg was." Uit zijn jaszakken haalde Koen een blikje alcoholvrij bier en een blikje IceTea dat hij bij de pizza's plaatste. Enthousiast opende hij de dozen en liet de heerlijke geur van het eten de woonkamer vullen. Net zoals hij elke week deed.

Tineke was sprakeloos. Amper 24 uur geleden had ze Koen uit haar huis gegooid en gezegd dat ze hem niet meer wilde zien, en nu zat hij hier naast haar in de zetel, met haar lievelingspizza alsof er helemaal niets gebeurd was. Uiteraard wilde Tineke niets liever, maar het sloeg gewoon nergens op.

"Waarom doet ge dit?"

Koen keek op met een glimlach. "Omdat het vrijdag is, en ik had zin in pizza."

"Ge weet wat ik bedoel, Koen." zuchtte ze terwijl ze haar pijnlijke handpalm masseerde. "Ik heb u gisteren uitgescholden en weggestuurd, wat me trouwens heel erg spijt, en toch zijt ge hier vandaag weer. Waarom? Waarom blijft ge dit doen?"

Koen lachte heel even, maar toch zag Tineke het verdriet in zijn ogen.

"Omdat ik u graag zie, Tineke. Ik wil u in mijn leven, zelfs al is het alleen maar als een heel goede vriendin." Hij wendde zijn blik af en greep het blikje IceTea van de tafel. "En ik weet dat ge koppig zijt, maar ik weet ook dat ge dit kunt. Voor ge het weet kunt ge weer achter criminelen lopen, geloof mij. Ge zijt een vechter, maar soms hebt ge een extra push nodig. En die wil ik u graag geven. Omdat ik in u geloof, en omdat ik u graag zie."

Vol ongeloof keek Tineke hem aan. Dit was absoluut niet het antwoord dat ze verwacht had. Ja, ze waren een hecht team op het werk en goede vrienden daarbuiten, vertrouwden elkaar 200% en legden hun levens in elkaars handen. Maar dit? Ging hun relatie echt zo diep? Natuurlijk zag Tineke hem ook graag, maar er was iemand graag zien, en iemand echt graag zien. Ze wist niet waar de grens tussen die twee lag, en was ineens ook niet meer zeker aan welke kant van die grens ze zich bevonden.

"Ge... Ge ziet mij graag?"

"Al een tijdje, denk ik." Antwoordde Koen terwijl hij haar een stuk pizza overhandigde. "Maar het was pas in het ziekenhuis, toen ge geopereerd werd en ik niet wist of alles goed zou komen, dat ik besefte hoeveel ik van u hou. Ik werd zot van het gedacht dat ik u misschien nooit meer zou zien."

Koen nam een eerste hap van zijn pizza en Tineke volgde zijn voorbeeld. De kaas smolt op haar tong, maar het was de oprechtheid van Koen's woorden die de warmte doorheen haar lichaam verspreidde. Veel wist ze niet meer van de dag waarop ze werd neergeschoten, wat volgens haar psycholoog normaal was na zulke traumatische gebeurtenissen, maar ze herinnerde zich Koen's betraande gezicht nog toen ze hem na de operatie voor het eerst zag. Hoe hij haar hand had vastgenomen en haar de beste partner genoemd had die hij ooit gehad had. Nu pas begreep Tineke wat er toen allemaal door zijn hoofd gespookt had.

"Er hoeft niets te veranderen tussen ons. Het is oke als ge niet hetzelfde voelt, maar ik wil u echt niet kwijt."

Tineke keek hem aan terwijl ze een tweede hap nam. Ze merkte hoe hij haar niet aankeek terwijl hij praatte en hoe hij zijn schouders liet hangen. Alsof hij er zich al bij neergelegd had dat ze niet hetzelfde voor hem voelde. Maar was dat wel zo? Ze had zich vreselijk gevoeld na haar uitbarsting van gisteren, en ze wist dat Koen meer voor haar betekende dan wie dan ook.

"En, wat als ik u ook graag zie?"

Koen keek op, verrast door Tineke's woorden. Een sprankje hoop flitste door zijn ogen, maar hij bleef voorzichtig, alsof hij het niet helemaal durfde te geloven. "Echt?"

"Ik denk het?" Antwoorde Tineke voorzichtig, zelf niet helemaal overtuigd van wat ze voelde. "De laatste maanden zijn zo zwaar geweest, maar zonder u had ik hier nu niet gezeten. Gij weet altijd precies wat ik nodig heb. Ge betekent zo veel voor mij, Koen, ik wil mij zelfs geen leven zonder u inbeelden."

Met een geruststellende glimlach legde Koen zijn pizza weer neer voor hij ook Tineke's stuk weer in de doos plaatste. Hij ging wat dichter bij haar zitten en nam haar hand vast. Een klein gebaar dat Tineke met een golf van genegenheid overspoelde.

"Dat hoeft ook niet, Ik ga nergens heen."