Het Kineke Archief

Tunnelvisie

Het moment dat de deuren dichtvielen, veranderde alles.

'We bekijken het van minuut tot minuut.', had de dokter gezegd, wat zoveel betekende als 'we kunnen niets beloven'. De seconde dat hij samen met de verpleegster en Brigitte achter de deuren verdween, stortte Eric in. Hij deed de moeite niet meer om sterk te blijven of om zijn pijn te verbergen. Voor wie zou hij dat ook wel doen? Zijn tranen baanden zich een weg over zijn gezicht en maakten een duidelijk spoor in de aarde waarmee hij nog besmeurd was. Hij liet zijn hoofd hangen en zijn knieën beefden alsof ze het elk moment konden begeven. Maar het ergst van al, waren zijn snikken.

Elke snik, elke ademhaling leek hem pijn te doen. En waarschijnlijk was dat ook het geval. Zijn partner keek de dood in de ogen, en het was zijn schuld. Brigitte had hem vertrouwd, zoals ze al jaren deed, en nu lag ze voor haar leven te vechten. Niemand wist of Brigitte weer door die deuren zou komen, of ze ooit nog kon lachen, of ze ooit nog met haar kinderen door de tuin zou kunnen lopen. Of ze ooit de kans zou krijgen om Eric te vergeven.

Niemand wist wat te zeggen. Eric's snikken gingen als een mes door de harten van de collega's die bij hem stonden. Niet alleen waren ze alle vier goed bevriend met Brigitte, ze hadden ook elk een partner waarmee ze een even hechte band hadden als Brigitte en Eric. Koen keek naar zijn partner die naast hem stond, en het besef kwam zodra hij Tineke zag.

Dat hadden wij kunnen zijn.

Het was toeval geweest dat Eric en Brigitte het team ter plaatse waren. De overval op de kazerne had even goed een zaak van Koen en Tineke kunnen zijn, en dan waren zij het geweest die in die tunnel zaten. Dan was het Tineke geweest die hem had proberen tegen te houden, en Koen die haar uiteindelijk toch overtuigd had. Tineke die nu voor haar leven moest vechten, en Koen die niet wist of hij haar ooit nog zou zien.

Het idee alleen al maakte Koen misselijk. Eric's snikken verdwenen langzaam, maar de stilte die in de plaats kwam was oorverdovend. Hij moest hier weg. Zonder nog iets te zeggen, of zelfs maar naar zijn collega's te kijken, liep Koen langzaam voorbij Floor en Femke naar het einde van de gang. Eens hij buiten voor de ingang van het ziekenhuis stond haalde hij diep adem, hopend dat wat frisse lucht hem zou helpen. Maar de pijn in zijn borst bleef, zijn handen trilden, en zijn gedachten raasden sneller dan hij kon volgen.

"Koen?" Hij moest zich niet omdraaien om te weten dat Tineke hem gevolgd was. Natuurlijk had ze dat gedaan, wat had hij ook anders verwacht? Hij hoorde hoe ze dichterbij kwam en troostend haar hand op zijn rug plaatste. "Çava?"

Hij schudde zijn hoofd en voelde nu ook bij hem de tranen opwellen. Het was maar een kwestie van tijd voor ook hij zou staan te huilen.

"Dat hadden wij kunnen zijn."

"Hey, zo moogt ge niet denken. We moeten positief blijven."

"Nee, Tineke, ge snapt het niet." Hij keek op, in de ogen waarin hij al zo vaak gekeken had, en verloor op slag de strijd tegen zijn tranen. "Dat hadden wij kunnen zijn, ik had degene kunnen zijn die u misschien kwijt was."

Opnieuw voelde Koen een golf van misselijkheid. Tineke was veel meer dan alleen een collega voor hem, en het besef dat hij haar elk moment zou kunnen verliezen maakte hem doodsbang. Wat hij met haar deelde, deelde hij met niemand anders, wilde hij met niemand anders delen. Hij kon Tineke niet kwijtraken. Niet opnieuw.

"Tineke, het idee dat gij daar misschien zou liggen maakt mij zot." Zijn stem beefde terwijl hij zijn trillende hand naar haar wang bracht. "Ik weet dat we het eens waren dat het beter was om gewoon vrienden te zijn. Maar dat was drie jaar geleden, wij zijn niet meer dezelfde personen als dat we toen waren. En ik weet dat de persoon die ik nu ben, heel graag samen wilt zijn met de persoon die gij geworden zijt. Ik zie u graag, Tineke, ik ben u altijd graag blijven zien. En ik wil u niet kwijt, ik..."

Koen keek haar aan terwijl hij naar de juiste woorden zocht, als die al bestonden. Zijn emoties en gedachten waren zo met elkaar verweven dat zelfs hij er amper aan uit kon. Hij wist maar één ding, maar zelfs daar vond hij de woorden niet voor. Dus deed hij het enige dat juist voelde. Hij nam zijn tijd om de afstand tussen hen te dichten, gaf haar de tijd om hem weg te duwen, maar dat deed ze niet. Het moment dat zijn lippen die van haar raakten voelde als thuiskomen. Ze waren even zacht als Koen zich herinnerde, en vulde hem met datzelfde gelukzalige gevoel als drie jaar geleden toen ze hem terugkuste. Koen wist niet hoe hij al die tijd zonder gekund had. Hij wilde Tineke dichter naar zich toe trekken, maar stopte toen hij haar handen tegen zijn borst voelde duwen.

"We kunnen dit niet doen." zei ze zacht.

"Ti-"

"Koen, luister naar mij." Tineke verplaatste haar handen naar zijn hals, zoals ze altijd gedaan had om hem tot rust te brengen. "We zijn net bijna twee van onze beste vrienden kwijtgeraakt. We zijn emotioneel en kwetsbaar nu, en we kunnen hier achteraf heel veel spijt van krijgen. Ik snap u, ik snap heel goed wat ge nu voelt. Ik zie u ook graag, Koen, maar we kunnen dit echt niet doen nu."

Koen zag in haar ogen dat dit enorm zwaar was voor haar, maar dat maakte het niet minder pijnlijk voor hem. Hij wilde zo graag in haar armen vallen en in haar verdwijnen, alle pijn vervangen met alleen maar Tineke. Door haar vastgehouden worden terwijl hij langzaam in stukjes uiteen viel.

"We moeten er nu gewoon allemaal even voor elkaar zijn." ging Tineke verder. "En we moeten de tijd nemen om alles van vandaag te verwerken. En wanneer we dat gedaan hebben, Koen, dan wil ik heel graag dit gesprek met u opnieuw hebben. Oke?"

Waar haalde Tineke in hemelsnaam de kracht vandaan om op een moment als dit nog logisch te denken? Koen zou het waarschijnlijk nooit weten, maar hij wist wel dat ze gelijk had. Dus hij knikte, en hoorde hoe Tineke opgelucht zuchtte voor ze haar armen om hem heen sloeg. Meteen trok hij haar dichter en begroef zijn gezicht in haar haar. Ze hielden elkaar vast alsof hun levens er vanaf hingen, en misschien deed het dat ook wel.

Koen hield van haar, en was na hun korte relatie altijd van haar blijven houden. Diep vanbinnen had hij dat altijd geweten, maar er was blijkbaar een tunnel nodig om hem dat te doen inzien.