Het Kineke Archief

Zie Ze Kijken

Het was met een enorm klein hartje dat Tineke door de gangen van het gebouw liep. De laatste keer dat ze hier was, had ze zich voorgenomen om nooit meer terug te keren. Deze plaats had een afgesloten hoofdstuk moeten zijn, samen met alle slechte herinneringen achter slot en grendel. Ze had zelfs al jaren niet meer gedacht aan deze plaats. Tot er enkele weken geleden een envelop in haar brievenbus zat.

En nu liep ze hier, alleen, naar het hol van de leeuw.

Ze kon de muziek en de stemmen al horen. Achter de deur hing blijkbaar een goede sfeer, wat het tegenovergestelde was van wat Tineke associeerde met deze plaats. Ze wilde zich omdraaien en weer naar huis gaan, deze plaats in het verleden laten, maar ze had het Koen beloofd. Hij had haar overtuigd om op de uitnodiging in te gaan, en als de collega's niet op het laatste moment om Barry gevraagd hadden, had Koen hier nu naast haar gestaan.

Vanaf het moment dat Tineke de deur opende, werd ze meteen 15 jaar terug gekatapulteerd. De grote zaal was nog precies zoals ze het zich herinnerde, met hetzelfde grote schilderij aan de muur en dezelfde oude discobal aan het plafond. Dezelfde mensen, die haar dezelfde blikken gaven zodra ze haar herkenden, en dezelfde naam riepen die ze zo haatte.

"Ah, Schimmelbeeckx!"

Alle moed die Tineke doorheen de dag verzameld had zakte in haar schoenen. Ze had willen pronken met de persoon die ze geworden was. Tonen dat, ondanks haar tijd hier, ze een succesvol en gelukkig leven had. Maar zodra ze die naam weer naar haar hoofd geslingerd kreeg, voelde ze zich weer datzelfde 14-jarige meisje dat bijna dagelijks gepest werd. Waarom? Waarom had ze ook wel iets anders verwacht van een reünie van het middelbaar?

Tineke haalde diep adem en probeerde haar hoofd hoog te houden. Ze was niet meer dat hulpeloze meisje, al voelde ze zich wel zo. Elke keer dat ze voor zichzelf was opgekomen, hadden de pesters gewoon twee keer zo hard teruggeduwd. Ze hoopte vurig dat het deze keer anders zou uitdraaien. Ze waren volwassen mensen verdomme, ze zouden nu toch wel opgegroeid zijn?

"Awel, alleen hier?" Vroeg een van de drie mannen die naar haar toe gekomen waren. Tineke herkende hem meteen aan de piercing in zijn wenkbrauw. Als 16-jarige was Simon de enige in de school met een piercing geweest, een van de vele dingen die hem toen zo populair maakte. "Zijt ge nog altijd niet van 't straat?"

"Mijn vriend moest overwerken, hij komt later."

"Och Tiny, maak u geen zorgen, ge moet niet liegen, we weten allemaal dat ge geen vent kunt krijgen."

De andere twee lachten en genoten er duidelijk nog even veel van om haar te kleineren. Hoe was het mogelijk dat ze na 15 jaar nog steeds niets veranderd waren?

"Ge weet dat toch niet, eh Simon? Zo'n nerdje dat bij haar in de McDonald's werkt, die gasten geilen op alles."

"Ah ja, en als ze lang genoeg in de McDonald's werken, verliezen ze toch hun smaak." Lachte Simon. "Vertel eens Tiny, wat staat tegenwoordig op het menu bij jullie?"

"Ik weet het niet, Simonneke, ik werk ondertussen al acht jaar als hoofdinspecteur bij de lokale politie."

"Hoofdinspecteur bij de politie?! Kuisinspecteur bij de politie zeker!" Opnieuw schoten de mannen in de lach. "Kuisinspecteur Schimmelbeeckx, tot uw dienst!"

Tineke zuchtte. Ze had niet naar Koen mogen luisteren. Het was een grote vergissing geweest om naar hier te komen, en een nog grotere fout om te denken dat haar pesters opgegroeid zouden zijn. Eens pesters, altijd pesters zeker? Tot Tineke's verbazing lieten de drie mannen haar ineens alleen, en toen ze opkeek herkende ze de oudere vrouw die naar haar toekwam. Tineke glimlachte. Mevrouw Pepels was haar leerkracht Engels, en tevens ook haar klastitularis, geweest tijdens de laatste twee jaar van het middelbaar. Het was goed om toch tenminste één vriendelijk gezicht te zien vanavond.