Het Kineke Archief

Gij En Ik

"Zo, ik denk niet dat ik verder nog vragen heb." zei Tineke terwijl ze haar notitieboekje dichtklapte. "Het was heel moedig van u om naar ons te bellen, en wij gaan er alles aan doen om u te helpen. Ik ga u wel nog mijn kaartje geven met mijn gegevens. Als er iets is, als ge iets verdacht ziet of er schiet u nog iets te binnen, niet twijfelen, gewoon bellen."

"Ik zal het onthouden." De vrouw aan de andere kant van de keukentafel nam het kaartje aan en las het even voor ze weer opkeek. "Zeker dat ge geen koffie wilt? Het is echt geen moeite hoor."

"Nee, bedankt. Ik ga kijken of mijn collega klaar is met spelen zodat wij verder kunnen werken."

De twee vrouwen lachten even, maar al snel kwam de bezorgde blik weer terug op het gezicht van de bewoonster van het appartement. Tineke stond recht en kneep nog even geruststellend in haar schouder voor ze zich naar de andere kant van de woning begaf. Nog voor ze de gang bereikte met de slaapkamers hoorde ze de stem van haar collega al, die zich blijkbaar iets te hard amuseerde. Koen had zich ontfermd over het vijfjarig dochtertje terwijl Tineke de verklaring van haar mama afnam. Om haar kinderzieltje te beschermen had Koen het meisje meegenomen naar haar slaapkamer. De dingen waartoe haar vader in staat bleek te zijn, waren zelfs voor Tineke moeilijk geweest om naar te luisteren, en ze was blij dat de jonge Chloe ze niet moest horen.

De deur van Chloe's slaapkamer stond op een kier. Voorzichtig keek Tineke door de opening en zag Koen en Chloe samen op de grond zitten. Overal rondom hen lag er papier, kleurtjes, stiften... Alles wat een vijfjarige kunstenaar maar zou kunnen wensen. Het meisje had zelfs een vergrootglas, waarmee ze de tekening van Koen aan het inspecteren was.

"Je bent daar wel een beetje buiten de lijntjes gegaan!"

"Ahja, dat is logisch he!" zei Koen meteen. "Ik ben niet zo'n kunstenaar als jou. Daarom ben ik ook politie moeten worden, omdat ik niet naar de kunstenaarschool mocht. Maar jij gaat zeker mogen gaan hoor!"

"Misschien als je veel oefent dat je beter wordt? Mama zegt dat altijd."

"Nee nee, dat durf ik niet. Dan zitten we samen op school, en jij bent een veel betere kunstenaar. Dat durf ik echt niet hoor! En daarbij, als ik bij jou op school zit, dan moet mijn collega alle boeven alleen vangen!"

"Kan ze dat dan niet?"

"Jawel, jawel," lachte Koen. "maar dan moet ze mij missen, en dan gaat ze misschien wenen, en dat willen we niet, he?"

Tineke glimlachte en ze voelde haar hart smelten. Wat hij ook beweerde, Koen kon zo goed met kinderen omgaan. Misschien lag het aan het feit dat zijn innerlijk kind nooit opgegroeid was, of misschien was hij geboren om ooit op een dag papa te zijn. Kinderen hielden van Koen, en Tineke kon hen geen ongelijk geven.

Een gevoel dat Tineke maar al te goed kende begon zich te verspreiden. Ze onderdrukte het meteen en klopte zachtjes op de deur van Chloe's slaapkamer. De speeltijd was gedaan, er moest weer gewerkt worden.

Al was dat makkelijker gezegd dan gedaan.

Het was stil in de auto terwijl Koen en Tineke hun patrouille verderzette. Tineke staarde door het raam, terugdenkend aan het momentje van Koen en Chloe, aan het gevoel dat het haar gegeven had. Het was een verlangen dat haar al enige tijd achtervolgde, een verlangen naar wat ze niet hebben kon, en waarvoor ze zichzelf niet kon vergeven. Ze had het leren onderdrukken eens ze begreep wat het was, maar helaas was dat de laatste maanden steeds moeilijker geworden.

"Tineke?"

"Hmm?" Ze keek op toen ze ineens Koen's hand op haar knie voelde.

"Ge zijt zo stil. Zit ge nog met die zaak in u hoofd?"