Het Kineke Archief

Een Blij Weerzien

Floor zuchtte toen de commissaris in zijn handen klapte. Het was het signaal dat de ochtendbriefing afgelopen was en iedereen aan de taken kon beginnen die net uitgedeeld waren, of ze er nu gelukkig mee waren of niet. Floor behoorde tot die laatste categorie. Het was al de tweede dag op rij dat Femke ziek was, wat dus betekende dat ze in haar eentje papierwerk mocht doen op kantoor.

Terwijl de andere collega's naar hun bureau's vertrokken, begaf Floor zich naar de keuken van het commissariaat. Administratie was saai genoeg als Femke er wel was, dus als ze vandaag wilde overleven, zou ze een paar tassen koffie zeker kunnen gebruiken. Ze leunde tegen de kast terwijl ze wachtte tot de koffie klaar was, en keek op toen Koen al fluitend de keuken binnenkwam. Ja, Koen en Lotte mochten op patrouille, uiteraard was hij goedgezind.

"Oei, Floor, ik zou nog schrik krijgen van u." Lachte Koen terwijl hij de koelkast opende. "Zo'n kwaad gezicht!"

"Jaja, lach maar. Ik zit hier wel weer de hele dag in mijn eentje."

Koen keek haar even aan, wierp dan een blik in de richting van de bureaus en glimlachte geheimzinnig. Die lach betekende gewoonlijk niet veel goeds, en Floor hield haar hart al vast toen hij dichter bij haar kwam staan.

"Ik weet wel iets dat u kan opbeuren."

"Ah?"

"Ik had het eigenlijk als een verrassing willen houden," zei Koen zacht, "maar mijn vriendin komt deze middag langs."

Koen had gelijk, dat beurde haar inderdaad op! Al maanden deed Koen geheimzinnig over zijn nieuwe vriendin. Haar naam, hoe oud ze was, haar job, waar ze elkaar ontmoet hadden... hij weigerde ook maar iets los te laten. Floor had samen met Femke al geprobeerd subtiel informatie los te peuteren van Lotte, die uiteraard het lief van haar halfbroer kende, maar ook zij hield haar lippen op elkaar. 'Laat Koen gewoon een beetje verliefd zijn', zei ze altijd, en uiteindelijk hadden Floor en Femke het opgegeven. Het betekende uiteraard niet dat ze niet meer nieuwsgierig waren, maar ze moesten gewoon geduld hebben.

"Dan kunnen we eindelijk zien wie het al die hele tijd met u volhoudt! En net nu Femke er niet is. Dat zal haar leren om ziek te zijn."

"Allez, het is goed om te zien dat ge al beter gezind zijt." Koen schudde zijn hoofd met een lach.

"Zeg maar dan kunt ge nu toch al wel iets vertellen?"

"Geduld is een schone zaak, Lommelen!" En met die woorden liep Koen terug naar zijn bureau, waar Lotte al op hem te wachten stond.

De uren tot aan de middag gingen sneller voorbij dan verwacht. Met elke PV kwam Floor dichter bij het ontmoeten van Koen's geheimzinnige vriendin, wat een enorme motivatie bleek te zijn. Ze had ook Femke een paar berichtjes gestuurd om te laten weten wat ze zou missen, en ze had haar partner beloofd om haar op de hoogte te houden. Nog een kwartiertje, en hun geduld zou eindelijk beloond worden.

Floor was net klaar met het zoveelste dossier van de dag toen ze vanuit haar ooghoek iemand in de richting van haar bureau zag komen. Ze keek op, en glimlachte meteen toen ze haar oud-collega herkende.

"Tineke!" Enthousiast stond ze recht om Tineke een knuffel te geven. "Oh, dat is keilang geleden!"

"Ja, een dik jaar nu, denk ik?"

"Ge ziet er goed uit! Hoe is het met u?"

"Goed, heel goed zelfs." Lachte Tineke. "Ik ben volledig hersteld en klaar om er weer tegenaan te gaan."

"Komt ge terug?" Hoopvol keek Floor haar aan. Het was ondertussen al anderhalf jaar geleden dat Tineke tijdens het werk werd neergeschoten. Ze was nog een keer op het kantoor langsgeweest en ze hadden een paar keer thuis afgesproken, maar veel hadden ze elkaar niet gezien. Hun drukke agenda's hadden het gewoon niet toegelaten.