[J]
"Bizden başka kimse yoktu orada"
Dönmeye başlayan başımla birlikte yavaşça yere oturup dizlerimi kendime çektim, sürekli silmeme rağmen akmaya devam eden gözyaşlarım etrafı görmemi engellerken yanıma yaklaşan bedenle birlikte hızla kapatmıştım gözlerimi.
"Jaeyun..."
Sunghoon'un her duyduğumda içimi huzurla kaplatan sesi ilk defa bu kadar uzak gelmişti bana, ilk defa rahatlatmak yerine daha da çok ağlamama sebep olmuştu.
"Ben değilim"
Titreyen bedenime rağmen kurmaya çalıştığım cümleyle birlikte her bir harf çıkarken boğazımı kesmişti sanki, acı veren şey konuşmak mı yoksa söylediğim sözler miydi emin değildim.
Bilmiyordum, yapmadım demek istememe rağmen içimdeki his engel oluyordu buna. Kendimden emin olmak istedikçe daha çok suçluyordu beni.
Şu an içinde olduğumuz durumu bile anlamış değildim, yavaş yavaş arkadaşlarımın yıkılışını izliyordum ve elimden hiçbir şey gelmiyordu. Güvenip konuşabileceğim tek bir kişi bile yoktu, zihnim sanki bir oyun oynuyordu bana. Sunghoon ise endişeli bakışlarıyla birlikte bir şeyler anlatmaya çalışıyordu bana, nefret ve öfkeyle dolan gözleri kendinden bile emin olmadığını ama benim yapmadığımı bildiğini söylüyordu.
Ona katılmak istedim, evet, yapmadım ben demek istedim ama en çok canımı yakan şey de buydu. Ayrılırken benden nefret ettiğini düşündüğüm eski sevgilim bile benden eminken ben kendime inanmıyordum.
Bilmediğim şeyse herkesin böyle olduğuydu, Hyeongjun, ölümüyle birlikte birbirimize, en önemlisi kendimize olan güvenimizi de alıp gitmişti. Herkes birilerini suçlayıp kendini haklı çıkartmaya çalışırken olan ya da olmayan suçlarını bastırmaya çalışıyordu, susturmak istedikleri şey karşılarındaki kişi değil kendi düşünceleriydi.
O gün sadece arkadaşımız değil dürüstlüğümüz ve aramızdaki ilişkiyi 'kardeşlik' olarak tanımladığımız arkadaşlarımızla olan bağımız da ölmüştü.
—23.06.2021
