Merebaaa ben geldimmm kusura bakmayın köydeyim internet çekmio burda yaa 😔😔
Bölüme başlayalım o zmann
İyi okumalarrr 💗💗💗
8. BÖLÜM
Hislerimi bilmiyordum küçükken üzerime titreyen çocuk şimdi büyümüş ve benden intikam almaya çalışıyordu ama ben hiç bir şey yapmamıştım.
Gerçi ne olurdu ki benim bisey yapmamış olmam o inanmıyordu...
Artık inansa bile bisey değişmezdi bende kalıcı hasarlar bırakmıştı...
Şuan karşımda bana bakıyordu. Abimin sesi geliyordu ne dediğini anlayamıyordum. Ne yapacağımı bilmiyordum. Abimin yanındaki sandalyeye geçip oturmaktan baska yapabilecek birşey bulamadım geçtim oturdum. Yanımda abim karşımda o...
Kucağında lavin vardı. Abim onun gerçek yüzünü bilse değil onun lavini kucağına almasına izin vermek aynı masada bile durmazdı hatta ve hatta onun ağzını yüzünü kırardı belki de... Bisey yapmazdı. Ama ben bilirdim abim sakin kalamazdı...
Hemen şu masadan kalkıp gitmek istedim sahi ne zman gidecektik çünkü nefes alamıyordum hava almam lazımdı...
O burda durmaya devam ettikçede alamayacaktım...
Abime sarılmak istedim onun gerçek yüzünü anlatmak istedim , peki abim bana inanırmıydı?
Abim" Aden iyi misin güzelim?" dedi "hı hı " dedim. " bak bu benim kardeşim gibi dediğim dostum Aren" dedi abim ve devam etti " Aren buda daha yeni kavuştuğum kardeşim Aden " dedi. O " memnun oldum Aden" dedi ve elini uzattı tutmayacaktım. " bende " dedim soğuk bir sesle.
" kardeşim sana zahmet ben iki dakika adamlara eşyaları bizim arabaya yerleştirmesini söyliyorum hemde lavin uyudu baksana senin kucağında , onu arabaya yatırıp hemen gelicem Aden sana emanet." dedi. Oda " merak etme kardeşim " dedi. Abim gitti. Hyr hyr ben onunla tek kalamazdım abim gitmemeliydi.
" bu kadar mı korkuyorsun benden." dedi. Evet korkuyordum. " korkmak mı senden mi?" dedim ve suratıma alaycı bir gülümseme yerleştirdim.
"Evet... korkuyorsun merak etme benden sana zarar gelmez ." dedi. Bu cümleyi cidden kurdumu? " senden bana zarar gelmez ha." dedim alaycı tavırla. " evet ben sana bisey yapmadım ki." dedi. Ne zırvalıyordu bu. " sen bana bisey yapmadın mı sence ? , lan sen b-beni..." dedim ve sustum. " ne o niye devamını getirmiyorsun evet ben seni... Ben seni naptım ?" dedi. Kendime bile itiraf edemiyordum hala, o günün bi kabus olmasını isterdim. " sen beni o adamların eline bıraktın ve keyifle izledin, sen beni t-tecavüz ettirdin. Karşıma geçip ben sana naptım diyosun hala sen bana tokat attın hadi onu geçtim senin yüzünden ölüyordum ben be, ama keşke keşke o denizde gerçekten boğulsaydım. Belki kurtulurdum..." dedim gözümden bir damla yaş akmıştı. " sen bunları barkın öğrenince neler olacağını çok iyi biliyorsun değil mi " dedim. Abimdi o ona abi o kadar çok demek istedim ama yine olmadı diyemedim.
Sırıtarak " ne o abi diyemiyor musun yoksa... Yazık ." dedi. Sinirlenmiştim bişey diyecektim ama abim geldi sustum.
" Adenim hadi abim gidiyoruz. " dedi abim. Sonundaa, o ise " kardeşim bi sorun mu var otursaydınız." dedi. Abim " yok bir sorunda merkezdeki ev için bi kaç malzeme alacağım. Bir de Adenle Lavin çok yoruldu onları eve bırakıcam." dedi. O " Tamam kardeşim başka zman görüşüz." dedi ve sarıldılar. Sonrasında arabaya yürüdük binip merkezde olan eve gitmek için yola çıktık.
Araba durdu. Önümüzde kocaman bir bina duruyordu. Şifreli bir girişi vardı girdiğimizde asansöre doğru yürüdük. Asansör gelince bindik ve abim 42. Kata basmıştı bir sürü kat vardı asansörle 1 günde çıkabilirmiyiz diye düşünmeye başlamıştım. Ama asansör hızlı olduğundan yaklaşık 2-3 dakikada varmıştık. Asansöreden inip bu katın sondan 2. Dairesine doğru yürüdük abim cebinden bir kart çıkardı ve kapıya tuttu. Kapı açılınca içeri girdik lavin abimin kucağındaydı. " abim ben lavini yatırıp geliyorum." dedi. "Tamam" dedim.
Pencerenin önüne doğru gittim çok yüksekti. Bişey merak ediyordum hayatım ne ara bu raddeye gelmişti. Eğer ben o uçurumdan düşmeseydim şuan nerede olacaktım? Peki yeni hayatıma alışabilecek miydim? Kafamın içindeki sorular susmuyordu. Daha düne kadar kimsesiz bir kızdım ama şimdi bir abimle bir kardeşim vardı. Hayatım çok hızlıydı ve ben bu hız yetişemiyordum...
" daldın gittin..." dedi abim. "Bilmiyorum... alışma süreci diyelim." dedim. " neye alışacaksın ki?" dedi abim. "P-pardon unuttum." dedi. "Sorun değil" dedim. Ve koltuğa oturdum eve bir göz gezdirdim oldukça büyük ve genişti. Gözlerim abime kaydı, bana bakıyordu. "Ben nasıl alışacağım... Daha dün sokaklardaydım şimdi ise... Senin yanında, ben seni gördüğümün şaşkınlığının üzerine bir kardeşim olduğunu öğrendim."diye başladım.
Abim " biliyorum abicim biliyorum sana hakta veriyorum kim hemen alışabilirki... Benim seni tekrar bırakmamdan korktuğunun farkındayım ama gerçekten o zamanlar sağlıklı düşünemiyordum çok zor zamanlar geçirmiştim o kafayla seni suçlayıp..." dedi. Devamı gelmedi. "Ben şu son 1 yıldır seni terketmenin pişmanlığını yaşadım. Nasıl yaptım? , o daha çok küçuktü kendine nasıl bakacak? diye düşündüm seni aradım şu koca istanbulda seni aradım bakmadığım yer kalmadı senin sokaklarda olabileceğin aklıma geldi ama kabul edemedim, ben burda hayatımı yaşıyorken o sokaklarda mı yaşıyor diye düşündüm bu düşünceler beni paramparça ediyordu." dedi.
Gözleri dolmuştu "senin hic bir suçun yoktu son yaşadığımdan dolayı sana uğursuz diyip seni t-terketmenin pişmanlığını öyle bir yaşadım ki" dedi. " ne yaşadın ki?" dedim. Bana baktı. "İstemezsen anlatmayabilirsin" dedim. " sen doğduğundan beri işlerimiz hiç rast gitmedi. Bebektin sonuçta seni asla suçlamadım. Köydeki herkes sana uğursuz derdi. Ben hepsine gerekli cevabı verirdim. küçücük bir bebeğin ne suçu olabilir ki diye düşündüm. Sen büyüdün dertlerimiz çoğalıyordu. Seni hiç suçlamadık biz ama köydekiler hep sana uğursuz derdi." dedi ve devam etti.
"Ben sana laf ettirmezdim, taki o güne kadar kardeşim gibi olan kız arkadaşıma araba çarpmıştı v-ve vefat etti." dedi. Gözünden bir damla yaş akmıştı. "Allah rahmet eylesin" dedim. " amin amin " dedi. " ondan sonra sana karşı bir soğukluk oldu içimde gerçekten olabilirmi bir kız çocuğu uğursuz olabilir mi diye düşündüm." dedi. " o zmanlar bana ondan mı soğuk davranmıştın?" diye sordum. Evet dercesine kafasını salladı. "Zaten sonrada annemle babam vefat etti o zmanki kafamla tamam dedim bu kız uğursuz, başımıza gelenlerden seni sorumlu tuttum ve gerisini zaten biliyorsun ama şu son bir yıldır bu yaptığımın geri kafalılıktan başka birşey olmadığını anladım çok pişman oldum. Seni aradım çok aradım bulamadım."dedi.
"abicim beni bu yaptıklarıma rağmen affedebilecek misin ben çok pişman oldum. Özür dilerim senden binlerce kez özür dilerim"dedi. Ağlıyordu ilk defa onu böyle görmüştüm küçükken yanımda hic ağlamazdı bir annemle babamın ölümünde ağladığını görmüştüm o zamandan beri bu ilk oluyordu.
Abime sarılma ihtiyacı duyup ona sarıldım. Oda bana sarıldı. "Sana dediğim gibi ben senden nefret etmek istesem bile edemedim geçirdiğin dönem gerçekten zormuş ve sağlıklı düşünememişsin, ama bak şimdi yanımdasın, ben artık kimsesiz değilim, kardeşlerim var benim. Ben seni affettim. Hatta bu anı çok bekledim senin benden gelip özür dilemeni benimde seni affetmemi çok bekledim..." dedim
"Güzelim benim bundan sonra ayrılmak yok bundan sonra seni asla ama asla bırakmıyacağım." dedi
İnanmak istedim abimin beni bu sefer beni bırakmayacağına inanmak istedim...
Şu hayatta birine güvenmek istedim...
Abime güvendim, çünkü gördüm gözlefindeki o pişmanlığı , beni asla bırakmayacağını gördüm.
Ben sadece mutlu olmak istedim çok birşey istemedim...
Bölüm nasıldı güzellerimm💗💗💗
Sizce Aren ile Aden mi olsun yoksa başka bir baş karakter getireyim mi???
Aden'le Barkın'ın abi-kardeşliğini beğendiniz mi.
Herneyseee gelecek bölimde görüşmek üzereee
Sizi seveyommm😽😽😽
Not: köydeyim ve internet sınırlı çekio atabilirsem bölüm atmaya çalışacağımm
Tiktok hesabım:
#wattpadkitapyazıyorum
