Kayboluşlar b×b

~11~

Bedenimi kaldırım boyunca sürüklerken zihnimdeki düşüncelerin ağırlığı artık yorucu olmaya başlıyordu.Kaçıyordum.Her şeyden kaçıyordum.Her zaman kaçmıştım.Çünkü korkuyordum. Yüzleşmekten , savaşmaktan deliler gibi korkuyordum.Kendimden kaçışlarım her zaman daha beter hale getiriyordu her şeyi.Belki de biraz daha cesur olsam kaçmasam savaşsam bu kadar yorulmayacaktım. Hayatım belki daha güzel olacaktı,üniversiteyi bitirmiş olacaktım Şu an bu saçma iş yerine kendi mesleğimi yapıyor olacaktım.

İnsanların yüzlerine bakarken utanıyordum sanki herkes yaptığım tüm utanç verici şeyleri ve yalanları biliyorlarmış gibi hissediyordum.Gözlerindeki kınamalar benim içinmiş gibi geliyordu her defasında.

Bu gidişle fazla zamanımın kalmadığını da hissedebiliyordum.Her geçen hafta içtiğim maddelerin dozunu arttırmam gerekiyordu çünkü artık nöbetlerim daha çok sıklaşmıştı.Açıkçası ne yapacağımı bilmiyordum.Bedenim daha ne kadar dayanır bilmiyordum.

Şu zamana kadar dışarıya elimden geldiğince normal bir insan imajı vermeye çalışsam da son zamanlarda bu giderek zorlaşıyordu.Göz altlarım morarıyor bedenim giderek zayıflıyordu.Yüzüm hayatımda sahip olduğum sayılı güzel şeyden biriydi.İnsanların güzellik standartlarına göre yakışıklı biri sayılırdım ve bunu kullanmaktan çekinmiyordum.Şu ana kadar yüzüm sayesinde çalışmak istediğim çoğu işe girebilmiştim, kızları elde etmek hiçbir zaman zor olmamıştı.İnsanlar bunun için çoğu zaman benimle arkadaşlık kurmak istiyorlardı fakat genelde hiçbiri çevremde uzun süre kalmıyordu.Günün sonunda eve yalnız dönüyordum.

Yaşadığım apartmana yaklaşırken kafamı kaldırdım.Birkaç apartman arkasında öylece yükseliyordu.Beyaz dış kaplaması solmuştu.Tek tük birkaç pencereden ışık geliyordu.Oradan nefret ediyordum o kadar sessizdi ki sanki zihnimdeki düşünceleri kulaklarımla duyabiliyordum.Bazen bu o kadar rahatsız edici hale geliyordu ki onları susturmak için müziği açıyordum.Kulaklıklarım da yetmiyordu çoğu zaman tüm evde yankılanması gerekiyordu müziğin kafamdaki çığlıkları dindirmesi için.Önceki komşuyla da bu yüzden çoğu zaman kavga ederdik.Müziğin sesini kısmamı isterdi o da hep.Taşınınca az da olsa rahatlamıştım.Birkaç ay sürmüştü o da sadece.

Amacım insanların benden nefret etmesini sağlamak değildi ki. Yanlışlıkla oluyordu çoğu zaman farkında bile olmuyordum saçma davranışlarımın.

Derin bir nefes alırken karşı kaldırıma gözlerimi çevirdim.Daha önce yanımdaki daireye giren o kızı gördüm.Siyah düz saçları rüzgarla birlikte uçuşuyordu.Üzerinde koyu kot pantalon hafif kilolu bacaklarını sarıyordu.Üzerindeki kahverengi paltosunun fermuarlarını rüzgardan korunmak istercesine çenesine kadar kadar çekmişti.Ellerinde ağır olduğu belli olan birkaç market poşeti taşıyordu.

Barkan'ın yanında kalan kızdı bu.Fırsat bu fırsattı diye geçirdim içimden.Hayır amacım insanların hayatlarına burunlarını sokmak falan değildi.Sadece Barkan'ı elimden geldiğince rahatsız edip buradan uzaklaşmasını sağlamaktı.Yanımdaki evde yaşadığı gerçeği güvensiz hissetmeme sebep oluyordu.

Arka taraftan araba gelip gelmediğine bakıp karşı kaldırıma doğru adımlamaya başladım.Yüzüme her zaman işe yarayan o gülüşü yerleştirip karşımdaki kıza nazik bir ses tonuyla seslendim.

"Merhaba."

Karşımdaki kız afallamış surat ifadesiyle sesin geldiği yöne doğru baktı.Beni tanımadığı için kafasının karıştığını görebiliyordum.Ortamı yumuşatmak için konuşmaya devam ettim.

"Yan dairenizde kalıyorum da ben.Yanlış anlamazsanız bir selam vermek istedim sadece."

Yüzüme tatlı bir gülüş yerleştirdim.Tekrardan işe yaramıştı o da bana bakıp gülmüştü.