Zihnim uyuşmuştu. Üzerimdeki adamın yavaş öpücükleri boynumdan göğsüme inerken hafif bir inleme döküldü dudaklarımdan. Bu kadar yavaş olması deli ediyordu, daha fazlasını istiyordum. Sonra durdu , yüzüme doğrulttu kafasını.Bilincim neredeyse kapanma...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bir ölüye göre fazla nefes alıyordum.Başta yadırgamıştım bu düşüncemi ama sonra hak vermiştim kendime.Hayatta kalmayı çok iyi beceriyordum mesela ama yaşamıyordum.Aynaya baktığım zamanlar sanki yaşadığım anıların sahibi ben değilmişim gibi hissediyorum her defasında.Ya da hiçbir şeyde kayda değer bir var oluş amacı bulamamak mı bu kadar yormuştu ruhumu , sanki asırlardır süregelen tüm bu yoğun kırgınlık ruhumu esareti altına almış da sıkışmışlığa boğmuştu beni.Üzgün değilim , mutlu değilim , pişman değilim.Ben kayıptım.Evet kesinlikle kayıbım.Kayıp insanlar yok olur.Ben yok oluyorum.Kanımın son damlasına kadar , saç tellerimin en dibine kadar , kalbiminde hissediğim o buz gibi boşluğun en dibine kadar hissediyorum tüm bu silikliği.
Zihnimin okyanusunda sürüklenen tüm düşünce kırıntıları bilincim açılır açılmaz tekrardan hücum etmişti tüm bedenime.Artık sadece aklımda yankılanmıyorlardı tüm bedenimiydi her şey.Düşüncelerim tarafımdan bir zindana atılmıştı bedenim.
Acıyla zonklayan başım yüzünden hafifçe inledim yattığım yatakta.Çölde günlerdir kaybolmuş bir insanın susuzluğu vardı bünyemde.Ağzımda tek bir tükürük damlası bile kalmamıştı , boğazım kuruluktan yanıyordı.Bir sıcaklık dalgası dolaştı tüm bedenimde.Gözlerimi açtım kırpıştırarak.O an nerede olduğumun idrakine vardım.
