პიტს არასოდეს ეგონა, რომ ვეგასი იყო ხატვის ტიპი. ხელოვნება არის ჰობი, რომელიც ამშვიდებს ადამიანის გონებას. ვეგასი არის ადამიანი, რომელიც არის მოძალადე. პიტისთვის გასაკვირი იყო, როცა გაიგო, რომ ვეგასი ფერწერით იყო დაკავებული.
პიტი სასახლის ამ მხარეს ხშირად არ მიდის, ამიტომ ყველაფერი მისთვის ცოტა უცხო იყო. მეის მითითებებმა მიიყვანა ოთახში, რომელსაც მინის კარი ჰქონდა. კარი გააღო, პიტი შევიდა შიგნით. მისი ყბა იატაკზე დაეცა ყველა ნახატისა და ხელოვნების მასალის დანახვისას.
ეს ძირითადად ხელოვანის სველი ოცნება იყო.
პიტი უმშვენიერესი ნახატებს სუფთა გატაცებით უყურებდა. ვეგასი არის დაუნდობელი, მაგრამ უდავოდ დიდი ხელოვანი. პიტი გაოცებულია.
მერე გაახსენდა რატომ მოვიდა აქ. მან ფოტოები კედელზე დააფიქსირა და ჩქარა აიღო ისინი. ერთი ამოიღო და ფრთხილად დადო მაგიდაზე. კარი გაიღო, როცა მეორეს აღებდა.
"რა ჯანდაბას აკეთებ აქ?" ოთახში ვეგასის ხმა გაისმა.
პიტი ფოტოთი ხელში შემობრუნდა.
"დეიდა მეიმ მითხრა, რომ ისინი მისაღებში წავიღო" - უპასუხა პიტმა და წინას გვერდით მაგიდაზე დადო ქალის ფოტო, რომელიც მისი აზრით, ვეგასის დედა იყო.
" მე ადრინდელი ინციდენტის შესახებ, მე ვწუხვარ" - დაიხარა პიტმა პატიება სთხოვა.
"გადი" ვეგასი გაბრაზებულია.
"ბ-ბოდიში?" პიტი გასწორდა და დაბნეული უყურებდა მაღალს.
-არ მოგისმენ მეთქი გადი. მონოტონურად თქვა ვეგასმა.
პიტის ტვინმა დაარეგისტრირა, რომ მან დიდი დრო გაატარა. თავიდანვე არ უნდა ეთქვა ეს ყველაფერი. მან საჭიროდ იგრძნო ბოდიშის მოხდა სათანადოდ.
"მე-ნამდვილად ვწუხვარ თქვენი დანაკარგისთვის, ბატონო ვეგას. მე მესმის, რას გადიხართ" - მისი ხაზი შეწყდა, როცა ვეგასი მისკენ გაემართა და ყბა მტკივნეულად მჭიდროდ მოეჭირა.
"გესმის კიდე?! ჰა?! იცი როგორი გრძნობაა მშობლების დაკარგვა?! იმის დანახვა, როგორ კვდებიან შენს თვალწინ?! შენ ვერაფერს აკეთებ გარდა იმისა, რომ უყურო როგორ ხდები უძლური!!"
"შენ არ იცი როგორი გრძნობაა მშობლების გარეშე იზრდები! თუმცა, აქ ხარ, თითქოს ყველაფერი გესმის, როცა სინამდვილეში არავითარი იდეა არ გაქვს!!" ვეგასი გაბრაზებული ღრიალებდა და პიტს აშორებდა, რომლის ზურგი კედელს სასტიკად მოხვდა.
"აჰ!" პიტმა დაიღრიალა, რადგან ზურგი კედელზე წვეტიან რაღაცას დაეჯახა.
"მე უბრალოდ ურჩხული ვარ. არაფერს ვგრძნობ. ასე რომ, შეწყვიტე თანაგრძნობის ეს პათეტიკური აქტი, სანამ არ დავკარგავ სიმშვიდეს" ვეგასის სიტყვები დანასავით ბასრი იყო. მათ დაარტყეს პიტის რბილ გულს, როცა მის მრგვალ თვალებში ცრემლები წამოუვიდა.
"მე ნამდვილად ვწუხვარ. ჩ-ჩემი მშობელი-"
"გადი ახლავე!!" ვეგასმა კიდევ ერთხელ გააწყვეტინა პიტს სიტყვები.
პიტმა გატეხილი მზერით შეხედა და ნელა გავიდა ოთახიდან.
ვეგასმა იმედგაცრუებულმა და გაბრაზებულმა გადაისვა ხელი თმაში და აირია მოქმედებაში. ის გრძნობდა, რომ სითბო გამოდიოდა სხეულიდან. მისი მუშტი ძლიერად დაეშვა მეორე ტაბლეტზე რამდენჯერმე სიბრაზის შესამსუბუქებლად.
როდესაც მისი დაძაბული სუნთქვა ნორმალურად დალაგდა, მან აიხედა და თეთრ კედელზე წითელი ლაქები შენიშნა, სადაც პიტი შეეჯახა. მიახლოებისას თვალები მოჭუტა. მან თითის წვერი დააჭირა ფრჩხილიანად, რომელსაც იყენებს თავისი ნახატების გადასაცემად.
მისმა თითის წვერმა შეკრიბა წითელი ნივთიერება. რკინის სუნი ასდიოდა. ეს არ იყო საღებავი.
ეს იყო პიტის სისხლი.
YOU ARE READING
ხაფანგში (წიგნი 1)
Fanfiction‼️ ნათარგმნი იტალიურმა მაფიამ მოკლა ვეგასის მშობლები, როდესაც ის 15 წლის იყო. ბიძამ მოახერხა მისი და მისი ძმის გადარჩენა მეტოქე მაფიისგან და აიყვანა ისინი თავის მეურვეობაში. პიტი არის ობოლი, რომლის მშობლები ავტოკატასტროფაში დაიღუპნენ, როდესაც ის მხო...
