Bulut Mavisi

Bölüm 1

Merhabalaaarr. Bu benim degistirilmis olan hikayem. Umarim bu daha iyi olmustur. Sizi seviyorumm.

"Hermione... Bavulları hazır mı tatlım?"
"Evet anne geliyorum...!"

Hogwarts isimli cadılık ve büyücülük okulundan mektubum geldiğinde ne yapacağımı şaşırmış ve çok sevinmiştim.
Her neyse bugün okula gidiyorum sonunda. Evde birkaç basit büyü denemiştim ve hepsi de işe yaramıştı.

Annem ve babamla birlikte King's Cross istasyonuna geldik oradan 9¾ peronuna geçtik. Saat 11 e yaklaştıkça heyecanlanıyor gibi oluyordum. Fakat merak duygum heyecanın önüne geçiyordu.

Ailemle son kez vedalaşıp trene bindim. Yavaşça kompartmanların önünden geçerken camlardan içeriye bakıyordum. Kendinden emin bakışlarım, dik yürüyüşüm ile bir 1. sınıf olarak oldukça dikkat çekiyordum. Sonunda boş bir tane kompartman bulduğumda içeriye girip bavulumu yerleştirdim. Oturduğum ve kimsenin gelmemesi için dua etmeye başladım. Fakat kabul olmadığını birkaç dakika sonra anladım. Içeriye benim aksime utangaç bakışlı ve ezik gibi yürüyüşüyle bir çocuk girdi.

"Şey...afedersin. Her yer dolu ve üst sınıflar beni kabul etmiyorlar. Izin verirsen burada oturabilir miyim?"

Aslında çocuğa acımıştım. Neden bu kadar utangaç ki? Her neyse tabii ki de onu reddetmicektim.

"Tabi, burası boş elbette oturabilirsin"
Çocuk oturduktan sonra konuşmaya devam ettim "Bu arada ben Hermione Granger. "
Hala utangaç bir tavırla bana cevap verdi. " Ben Neville. Neville Longbottom."

Cevap vermek yerine sadece gülümsedim. Tren hareket etmeye başladıktan yaklaşık 15 dakika sonra Neville'in "Olamaz! Trevor!" diye haykırışıyla yerimden sıçradım. "Aman Tanrım! Longbottom! Neler oluyor!?"
"Trevor! Kurbağam! Onu bulamıyorum Hermione ! Nereye gitti !?"

Bana ismimle seslenmesi biraz tuhaf gelse de ses çıkartmadım. "Tamam ,sakin ol. Trendekilere sorar buluruz onu." dedim ve bir şey demesine fırsat vermeden kompartımandan çıkarak dolaşmaya başladım.

İlk bolum oldugu icin kisa tuttum eger begenilirse devam edicem.