Miras: Geçmişin Gölgesinde

Bölüm 3 : Yeni Başlangıçlar

Bölüm 3: Yeni Başlangıçlar

Gözlerini zar zor açtığında hastane kanadındaydı. Üzerinden bir basilisk geçmiş olsa gerekti ki vücudunun her yerinde, özellikle de başında karşı konulamaz bir ağrı vardı. Bir şeyler yanlış gidiyordu.

Bulanık olan görüşünü düzeltmek için gözlerini ovuşturduktan etrafa bir göz attı. Etraftaki bir düzine bomboş yatağa henüz çarşaf bile geçirilmemişti, büyük ahşap pervazlı pencereden esen rüzgar bembeyaz perdeyi içeri doğru savuruyor, gündüz güneşi tenini yakıyordu. Terkedilmiş gibi görünen odada yalnızdı.

Her şey bir rüyadaymış gibi hissettiriyordu. Uyanmayı dilercesine sıkıca gözlerini kapatıp nerede olduğu ve oraya nasıl geldiğiyle ilgili herhangi bir şey hatırlamaya çalıştı. Ama hafızası onu hayal kırıklığına uğrattı. Gözünün önüne az önce gördüğü odadan başka bir şey getiremedi. Zihni yeni doğmuş bir bebeğinki kadar temizdi, tam anlamıyla hiçbir şey yoktu. Boşluk çok derindi. Tüm bu belirsizlik tehlikede hissettiriyordu. Eli istemsizce etrafını yokladı ve asasını bulamadı. Anlık panikle yataktan fırladı ama başına saplanan ani sancıyla olduğu yerde kalıverdi. Burnundan akan birkaç damla kanı eliyle sildi.
"Kahretsin!"

Gerçekten de harikaydı. Saldırıya uğramış, hem asasını hem de hatıralarını kaybetmişti. Hiç bu kadar aciz durumda olmuş muydu merak içindeydi.

O anda revire açılan iki kapıdan biri aralandı. Kucağında karton bir kutuyla deneyimli Hogwarts şifacısı Madam Pomfrey içeri girdi. Perişan bir halde ayakta duran Andrea'yı görmesiyle gözlerinin faltaşı gibi açılması bir oldu.
"Hah! Sen-" diye bir feryat koparıverdi.

Andrea bir adım gerileyip elini tehditkarca kaldırdı. "İnsanlara saldırmadan önce genelde asalarını mı alırsın?"

Kadın pek de etkilenmemiş biçimde yüzünü buruşturdu. "Ben sana saldırmadım çocuk, seni iyileştirdim. Asan da burada." Beraberinde getirdiği karton kutuyu salladı.

"Merlin aşkına! Yataktan hiç kalmaman gerekirdi Geri yat çabuk." Kadının ikinci cümleyi söyleyiş şekli daha ziyade sitemkardı. Çocuğunu azarlayan bir anne gibiydi. Bir tehdit değildi. Zaten baş ağrısıyla derin bir mücadele içinde olan kız yavaşça pes edip yatağına oturdu. Beyaz cüppeli kadın yanına yaklaşıp bir dizi iksiri hazırlarken izledi. Yüzündeki kırışıklıklar ve dolaptan iksirleri neredeyse bakmadan alışı mesleğini uzun zamandır yapıyor olduğunun bir işaretiydi. Hiçbir şey hatırlamadağını anlayıp anlamadığı merak etti. Onu tanıyor muydu? Gerçi tanısa da tanımasa da mutlaka bir noktada kendini ele verecekti.

"Bugün uyanacağını tahmin ediyordum." Madam Pomfrey mırıldandı az öncekinin tam aksine uysal bir sesle. "Nasıl hissediyorsun?"

"Daha iyi günlerim olmuştur herhalde," dedi çatallı sesiyle, kadının ona uzattığı iksirden birkaç yudum alırken sorgular bir bakış attı.
"Bilemeyeceğim ama."

"Büyük bir sihirsel travma atlattın. Hafıza kaybı da fark etmiş olduğun üzere bunun sonuçlarından biri oldu." Ancak tedavinin tamamı bitene dek başka herhangi bir sorusuna cevap vermeyi reddederek onu çıldırttı. Tadı berbat birkaç şişe iksiri boğazından neredeyse zorladı, asasının ışığıyla gözlerini inceledi, orada olduklarını fark etmediği birkaç ufak yaranın bandajını değiştirdi.

"Pekâlâ," dedi sonunda üzerinden çekilirken. "Ben Poppy Pomfrey, şifacıyım. Hogwarts cadılık ve büyücülük okulundasın."

Andrea kaşlarını çattı. Neredeyse olduğuyla ilgili tahminlerinin arasında kesinlikle bir okul yoktu. Hastanede olması gerektiğini düşünmüştü.