Miras: Geçmişin Gölgesinde

Bölüm 6: Serpent

Bölüm 6: Serpent

Andrea Karanlık Sanatlara Karşı Savunma dersinin olacağı sınıfa doğru hızlı adımlarla giderken içinden sessizce küfretti. Yine peşine takılmışlardı. Özellikle de o gün yalnız kalmaya hiç olmadığı kadar ihtiyacı vardı ancak yüzlerce küçük cadı ve büyücüden oluşan okulun sakin ve gürültüsüz bir noktasını bulabilmek için bir çeşit mucize gerekiyordu.

Henüz okuldan pek fazla kişiyle tanışmamıştı ve yeni bir yüz gördüğünü fark eden herkes gözlerini dikip ona bakıyordu. Kafası karışmış görünen sınıf başkanları yol gösterme bahanesiyle peşinden ayrılmıyorlardı. Onları atlatsa koridorlarda profesörlerle karşılaşıyor ve tesadüf eseri aynı yere gittikleri ortaya çıkıyordu. Tek umudu olan kütüphanede bile titiz görevli Madam Pince tarafından gözlendiği gibi bir izlenime kapılmıştı. Toplu katil olma şüphesi taşıyan birinin okul sınırları içinde öylece dolaşmasına izin verileceğini düşünmesi bile belli ki bir hataydı.

Şimdi orada, Hogwarts'ın geniş taş heykelli koridorlarından birinde yürürken arkasından kabarık saçlı bir kız ona yetişmek için adeta koşuyordu. Andrea onu itinayla bilmezden gelerek sağ tarafa doğru hızlı bir dönüş yaptı, ki sınıfın olduğu yönün tam tersi tarafa gidiyordu bu koridor. Kızın derse geç kalmamayı onu yalnız bırakmaktan daha fazla önemsemesini diliyordu.

Ancak çok geç olmadan öyle olmadığı anlaşıldı. Nefes nefese bir Hermione koridorun başında boy gösterdi, arkasında ona doğru bağırdı. "Yan - Yanlış tarafa gidiyorsun!"

Onu daha fazla bilmezden gelmeyeceğine karar veren Andrea kızın kendisine yetişmesine imkan tanıyarak yavaşladı.

"Refakat etmene gerek yok, yolumu bulabilirim." dedi son derece sıkılmış bir ifadeyle dönüp ona bakarak. Zaten geçmişin suçluluğu canını yakıyordu, üstüne bir an bile durup düşünmesine izin de verilmiyordu.

"Profesör Snape'in dersine sol koridordan gidiliyor." dedi Hermione hiç terslenmemiş gibi gülümseyerek. Böyle muamele görebileceği konusunda uyarılmış olmalıydı. "Neden benimle gelmiyorsun?"

Andrea ona bakmayı reddetti, daha önce hiç girmediği koridorun taş duvarlarındaki işlemelere karşı bir anda müthiş bir ilgi göstermeye başladı. "Oradan gidildiğini biliyorum, Granger." dedi dişlerinin arasından. "Belki siz sınıf başkanları unutuyorsunuz ama ben de bir cadıyım." belinden asasını çıkardı, bu sefer ona dönüp reverans yapar gibi çam asayı aşağı doğru eğdi. "Yol göster."

Asasının ucundan çıkan beyaz bir ışık demeti büküldü, ok işaretine dönüştü ve tam tersi yönü işaret etti. "Kaybolmadığım çok açık, değil mi? Yalnız kalmaya ihtiyacım var." dedi eskisi kadar hiddetli olamayan bir sesle.

Bu gerçeği itiraf etmenin onu ne kadar zayıf gösterdiğiyle ilgilenmiyordu o anlık. Gözünün önünde iki katlı bir evin üst katı alev alıyordu. Bir kadın sesi duyuluyordu. Sonra ona evden çıkmasını emreden bambaşka bir tür fısıltı... Gözlerini tekrar duvara çevirdi.

Hermione duyduğu şey üzerine hafifçe duraksadı, eğer Andrea onun yüzüne baksaydı yaşadığı çelişkiyi net bir şekilde görebilirdi. Hermione Granger her zaman insanların duygularını anlamakta diğerlerinden iyi olmuştu ve eğer kendi kararı olsaydı ona yalnız kalma şansını verirdi. Ama öğretmenlerin emirleri onun için hep bir tık önde olmuştu.

"Uyum sağlamak için arkadaşlara ihtiyacın var." dedi Hermione yanakları hafifçe kızararak. "Neden izin vermiyorsun bizim-"

"Arkadaşa ihtiyacım yok." Andrea belli belirsiz geçiştirmeye çalıştı. Duvardaki işlemelere artık yüzünü saklamak için bakmıyordu, gerçekten ilgisini çekmişti. Heykel gibiydi ama ardındaki büyüden ötürü bir o kadar da canlıydı. Hogwarts'ın dört kurucusu etrafa güçlerini sergilerken tasvir edilmişti. Yemyeşil bir cüppe içinde dimdik ayakta duran, boynundan koca bir madalyon sarkan büyücüyü tanıdı. Mümkünse heykelden bile belli olan karanlık bir gölge üzerine çökmüştü. Gözlerini gördüğünde derin bir nefes aldı, sanki canlı gibi, gerçekten orada gibi üstten üstten ona bakıyordu. Keskin ve kibirliydi. Sanki onu ölçüp biçiyordu, binasına uygun olup olmadığına karar verecekti.