HER FEMININITY

Nowy świat

Ren nacisnęła na mięśnie swojej Pani, które ugięły się pod jej dłońmi. Czuła jak przestają się napinać pod wpływem jej ruchów. Kochała masować swoją Panią. Sprawiać Jej przyjemność dotykiem. Ta, z kolei, kochała być masowaną. Uważała, że Ren ma spory talent do tej sztuki.
Służąca kolistymi ruchami rozluźniała mięśnie z dolnej partii pleców, a następnie przeszła do pośladków.
-To twoja ulubiona część? - zapytała Lady niemal mrucząc.
-Pewnie tak - zaśmiała się w odpowiedzi.
-Lubisz mój tyłek? - zapytała o dziwo niezwykle poważnie.
-Bardzo.
-To powiedz coś o nim.
-Jest... jędrny i...
-Tylko na tyle cię stać, sługo? Mało to romantyczne.
-Wybacz, Pani - Ren chrząknęła jakby przygotowując głos do wyniosłej odpowiedzi. - Pani pośladki są miękkie niczym świeże bochenki chleba, wypieczone ręką mistrza.
-Bochenki... - zaśmiała się Pani. - To całkiem zabawne porównanie.

Po skończonym masażu nadszedł czas na kąpiel. Ren przygotowała wodę w wannie i rozebrała swoją Panią.
-Pani łydki z kolei są jak wyrzucone na brzeg doskonale owalne kamienie, cud natury, dzieło okrutnego żywiołu, który niczym najwybitniejszy artysta przekłada swoją potęgę w hołd dla piękna - stwierdziła Ren myjąc łydkę Lady.
-A cóż to za poetka przy mojej wannie - zaśmiała się Lady. - Ciutkę przekombinowane, ale podoba mi się. Powiedz coś jeszcze. Może o... szyi.
-Pani szyja jest jak... - Ren musiała się zastanowić. - najdroższa wstążka z aksamitu, którą związany jest bukiet róż. Każdy zachwyca się pięknem kwiatów, ale czymże były one bez idealnej i zniewalającej wstążki ściskającej łodyżki. Należy spojrzeć niżej, by zrozumieć, jak ważna jest ona dla całości.
-Kocham cię, sługo - powiedziała głosem niemal rozmarzonym Lady Stonefield opierając głowę na dłoni, którą położyła na brzegu wanny.
-Też Panią kocham.
-Twoje dłonie są jak... - tym razem to Lady postanowiła wspiąć się na oratorskie wyżyny sztuki komplementowania - ...hmm... chmury. Kiedy ruszasz nimi, to tak jaknlby uciekały przez niebo ku swojemu własnemu przeznaczeniu. Jednak nie można oderwać od nich wzroku, marząc, by móc ich sięgnąć. Różnica jest taka - Lady chwyciła dłoń służącej - że twoje dłonie są namacalne. Ich bliskości nie muszę sobie wyobrażać. Mogę ją odczuwać. - Przejechała dłonią po brzuchu aż do piersi. - I na pewno są milsze w dotyku nawet od samych chmur.
-Pani piersi są... jak... gdybym je opisała to straciłyby swój urok - zaśmiała się i ścisnęła jędrną pierś swojej Pani. Ta oderwała plecy od wanny i przycisnęła usta do ust Ren. Ta położyła mokrą dłoń na jej policzek i rozpoczęła namiętny pocałunek. Po chwili Lady niespodziewanie chwyciła ją za ramię i wciągnęła do wody. Ren z pluskiem wpadła do wanny.
-Pani! - krzyknęła zmoczona.
-Zaraz oduczę cię podnosić na mnie głos.
Lady chwyciła głowę służącej i wepchnęła ją pod powierzchnię wody. Trzymała. Trzymała. Ren zaczęła się wiercić i chlapać rękami. Puściła. Służąca zaczęła szybko zaczerpywać powietrze.
-Dzie... Dziękuję... yyh... Pani...
-Nauczyło cię to czegoś?
-Tak, Pani. Niestety teraz jestem jeszcze bardziej napalona.
-Jakoś to rozwiążemy - odparła seksownym głosem, który wywołał dreszcze na ciele Ren.

Woda chlapała z wanny na podłogę kiedy kobiety, w szale uniesień konsumowały swoją miłość. Doskonale wiedziały gdzie się dotknąć, jak pocałować, co powiedzieć. Zatracały się w swojej czułości. Z wanny przeniosły się na łóżko, gdzie kontynuowały zabawę. Ren leżała na plecach, gdy Pani posuwistymi ruchami zaspokająła ją przywiązanym przez biodra sztucznym członkiem. Kiedy Ren zadygotała i za zgodą swojej Pani eksplodowała najczystszym strumieniem rozkoszy, Lady zrobiła kilka kroków na kolanach i nagle dysząca jeszcze Ren miała przy ustach Kobiecość swojej Pani.
-Zrobisz to, sługo?
-Błagałabym, by to zrobić, gdyby Pani nie poprosiła.
Już po chwili źrenice Lady Stonefield powędrowały pod powieki.
-Twój język... ah... jest jak... jak... piorun. Kiedy trafia w miejsce... swoją potęgą wywołuje aż gęsią... ahhh... skórkę.
Ren uśmiechnęła się, co poczuła na udach jej Pani.

To był piękny wieczór. Obie zasnęły w swoich objęciach. Dla Ren był to już trzeci dzień, w którym nie myślała ani przez chwilę o porwaniu, zniewoleniu i strachu. Była blisko swojej Pani nic nie mogło jej grozić. Śnił jej się śnieg, który niespodziewanie spadł w środku lata. Razem z innymi służącymi rzucały w siebie śnieżkami.

Kiedy obudziła się rano, wschodzące słońce padało na kołdrę zapraszając do podniesienia się z łóżka. Obok nie było jednak Lady Stonefield. Ren podniosła głowę zaskoczona. Pani nie wracała jednak już kilka minut, więc Ren w koszuli nocnej pobiegła do Jej gabinetu.
Lady Stonefield rozmawiała przez telefon. Usłyszała to spod drzwi. Nie ośmieliła się Jej przeszkadzać. W końcu jednak głos Pani ucichł i Ren zdecydowała się by zapukać.
-Wejdź!
-Nie usłyszałam jak Pani wstaje - powiedziała Ren.
-Wiem, spałaś jak zabita. Wszystko w porządku, nie bój się. Wiedziałam, że muszę wstać ciut wcześniej i niestety moje przewidywania okazały się prawdą.
-Jakie przewidywania?
Lady Stonefield spojrzała na zegar.
-Akruat zaczyna się audycja, sama to usłyszysz.
Pani włączyła radio, z którego grobowym głosem przemówił spiker.
-Po raz kolejny podajemy informację dnia, która może być punktem zwrotnym w historii Europy. Dzisiaj o godzinie 3:48, a 4:48 czasu polskiego, siły niemieckie przekroczyły granicę Polski i rozpoczęły inwazję bez wypowiedzenia wojny. Atak przeprowadzono zarówno z lądu jak i z morza... - Lady ściszyła radio.
-Witaj w nowym świecie, sługo - powiedziała smutno.