AY YÜZLÜ KADIN

6. bölüm

Yağız

Her insan sever, her insan bir kez olsun birisinden hoşlanır ama her insan birisine platonik olmaz. Ben platoniktim. Bu duygu insanı iyi hissettirdiği kadar kötü de hissettiriyordu. Onu gördüğümde kalbimde oluşan hissi kendime bile anlatamıyordum.

Benden uzaktı, hep uzaktı. Beni hiç görmedi ya da görmek istemedi, bilmiyorum. Ama ben nereye gitsem ne zaman gözümü kapatsam onu görüyordum. Başlarda hiç anlayamadım bu hissi, aklıma biraz takılır sonra unuturum sandım, Ama öyle olmadı. Başlarda sadece aklıma gelsede son zamanlarda nereye baksam onu görmeye başladım. Ondan kaçmak için kendimi uykuya verdim ama rüyalarıma bile girmeye başladı.

Kumsalı ilk gördüğümden beri aklımdan çıkaramıyordum.

Aslında onu unutabilecek kadar güçlüydüm sadece unutmaya kıyamayacak kadar çok sevmiştim.

(Söz bana ait değil.)

O da beni görsün, sevsin istedim. Sürekli karşısına çıktım, gözleri bir kaç kez beni buldu ama beni görmedi. Başka yapacak birşey aklıma gelmediği için ona yazmayı seçmiştim. Ama direk gidip kumsal ben sana 7 aydır platonikim diyemezdim. Çok düşündüm ne yazmalıyım diye. Arkadaşlarım aklıma iftira muhabbetini sokunca bundan başka çarem kalmamıştı. O gece ona küfür ettiğim için hala çok pişmanım. Aslında küfürlerim ona değildi, o gece annemle tartışmıştık ve kuzenim de platoniğim diye üzerime çok gelmişti ve bir anlık öfkeyle yazmıştım.

Ama artık görüyordu, beni görüyordu.

Kucağımda yatan Kumsalın yanağına bir kaç damla düşünce fark ettim ağladığımı. "Kumsal uyan!" Kumsal cevap vermedikçe telaşa kapılıyordum. "Nolur gözlerini aç."

"Kumsal!"

Kumsalı kucağıma alıp arabaya koştum, arka koltuğa yatırıp hemen arabaya bindiğim gibi arabayı çalıştırdım. Arkamı dönüp kumsala çarpan arabaya baktım, içinden birisi indi. kısa saçlı bir erkek inmişti. Yüzünü ezberlediğim gibi arabayı sürmeye başladım.

Sadece gaza basıyordum, şansıma yollar boştu. Arka koltuğa baktım, kumsal hala baygın yatıyordu. "Kumsal!" Elimi arka koltuğa uzatıp elini tuttum. "İyi olacaksın."

İyi olacak.

İyi olacak!

Zorunda!

İyi olmak zorunda!

Dikiz aynasından arkamdan gelen arabaya baktım, kırmızı araba. Kumsala çarpan araba arkamdan geliyordu.

🌪️

Hastanenin kapısında durup hemen arabadan indim. Kumsalı kucağıma alıp koşarak hastaneye girdim. "YARDIM EDİN!" İçerideki doktorlardan biri hemşireleri çağırınca hemşireler sedyeyle birlikte geldi. Kumsalı sedyenin üstüne yatırdım, hemşireler hızla sedyeyi sürüklemeye başladı. Onlarla birlikte gidiyordum, Kumsal hala baygındı.

Kumsalın elinden tutup yanağını öptüm. "İyi olacaksın güzelim." Hemşirelerden biri beni durdurdu, "Ona bir şey olmasın, nolur."

"Lütfen burada bekleyin." Kadında arkalarından gidince bana sadece onların gidişini izlemek kaldı, önümdeki kapı kapanınca yere çöktüm. Ellerime baktım, ellerimdeki kanları yeni fark ediyordum. Bu kan kumsalın kanıydı.

Ona birşey olursa ne yapardım?

Aslında 7 ay uzun bir süre değildi, ne ara ona bu kadar bağlanmıştım. Ya da neyine bağlanmıştım? Varlığımdan bile haberi olmayan bir kızı neden seviyordum?