Pregnant Diary | Hyunlix [Omegaverse] ✓

"10. Hafta."

✧

10 hafta

Yatak hapsimin son hızıyla devam ettiği bu günlerde, aslında biraz rahatlamıştım. Mide bulantım tamamen kesilmişti, şişkinlik durumu da biraz daha iyi olduğundan yemek yiyebiliyordum.

Karnım ve kasıklarımdaki ağrı devam etse de, en azından eskisi kadar sık kramplar girmiyordu. Tabi, iyi şeyler olduğu kadar kötü şeyler de oluyordu.

Şimdi yürümek istesem de yürüyemiyordum. Ayağa kalktığım gibi bacağıma ağrılar saplanıyor ve bileklerim şişiyordu.

Şaşırmayacağın bir şey söyleyeceğim minik bebeğim, bunun sebebi de senmişsin. Henüz kayısı kadar bile olsan, artık kalbin oluştuğundan kana ihtiyacın oluyormuş ve iki kişilik kan dolaşımı yüzünden damarlanmam artıyormuş.

Minik kayısım, cidden iyi bir çocuk olmak zorundasın. Uyarıyorum.

✧

10 hafta, 1 gün

Baban bu günlerde yeni bir huy edinmişti; en ufak problemde izin almak.

Babaannen ve deden zor bir hamilelik geçirdiğimi bildiğinden, izin alması konusunda babanı hiç zorlamıyorlardı. Zaten uyuduğum zamanlarda evden de çalışıyor, işlerine yetişiyordu. Korkum da buydu ya, sınırsız izin alması...

Babanın hep yanımda olması tamamen kötü değildi tabi. İstediğim kadar nazlanıyor, her istediğimi yaptırıyordum. Ama en ufak bir ses duyduğunda götümde bitmesi sıkıyordu.

Tabi, asla şikayet etmeyeceğim. Çünkü bacaklarım böylesine ağrırken babanın kucağında lavoboya gitmek daha iyiydi. Yine de en azından işerken yalnız kalmak istiyor insan.

Sebebini de biliyordum aslında. Baban, korkuyordu. Bu yüzden onu daha fazla korkutmadan olaya uyum sağlıyordum.

✧

10 hafta, 2 gün

O gece, ilk defa yeni bir hisle tanıştım; hamilelik krampı.

Hayır, karnıma ya da kasıklarıma giren kramplar değil, alt bacağıma giren kramp.

Bacağımdaki kasın ortadan ikiye ayrılırmışçasına kasıldığını çok keskin ve yoğun bir ağrıyla hissettim. Can havliyle durduğum yerde kıpırdanmaya çalışsam da acıdan hareket edemiyordum. Olduğu kadarıyla Hyunjin'e vurdum, acılı bir çığlık bastım.

"Ne oldu?" Diyerek yataktan zıpladı Hyunjin.

"Bacağım!" Diye bağırdım.

Hemen yorganı açtı, kasılan bacağımı avuçlarına alıp ovmaya başladı. İyi geliyordu, acım yavaş yavaş geçiyordu ama ilk etapta canım çok yanmıştı ve korkuyordum.

Biraz daha iyi hissettiğimi yüzümden anladığında, sonunda o da rahatladı ve gülümsedi. "Hamile krampları bunlar mıymış?" Diye sordu.

O an neden bilmiyorum ama, babanı boğazlayasım geliyordu. "Tabi, hissettin mi sen de?" Dedim küstahça.

"Tabi..." Bacağımı ovmaya devam ederken üzerime eğildi, alnıma ufak bir öpücük kondurdu. "Senin canın yanınca benim de canım yanıyor." Diye tamamladı cümlesini.

"Bok yanıyor. Hissettiğim acının yarısını hissetseydin ortalığı ayağa kaldırmıştın."

Hyunjin, duygu kargaşasıyla boğuşan beni anlıyordu. Gülümseyerek yaptığı işi bıraktı, alnımı okşadı. "Haklısın bir tanem. Ama biliyorsun, doktor bunların normal olduğunu söyledi."