Other side's friend (O πίνακας)

Ο Ταξιδιώτης

Η Δανάη βηματίζει γρήγορα, έχει αργήσει πιο πολύ από ότι νόμιζε. Ο Νίκος την περιμένει καθισμένος στην τραπεζαρία με το λάπτοπ πάνω στο έπιπλο.
Τράβα την καρέκλα και κάθεται δίπλα του .
Ο αδελφός της αρχίζει να εξηγεί τι ανακάλυψε.
"Λοιπόν Δανάη ο ζωγράφος μας ονομάζεται Αλέξανδρος Λεκοστ και είναι Ελληνογαλλος.
Η μητέρα του είναι η διάσημη τραγουδίστρια της όπερας Μαρία Κοντάκης και ζει στο Sydney της Αυστραλίας.

ο πατέρας του,  Φίλιπ Λεκοστ ήταν αρχιτέκτονας, πέθανε στα τριάντα του όταν ο Άλεξ ήταν τριών χρονών.
Για εννέα χρόνια έζησε στην Ελλάδα ενώ μέχρι τα είκοσι σε διάφορες πόλεις της Ευρώπης. Στην Βαρκελώνη της Ισπανίας, στο Τουρκού της Φιλανδίας και στο Μιλάνο της Ιταλίας . Στα είκοσι ένα θα ταξιδέψε για ένα χρόνο σε διάφορα μέρη της Νέα Ζηλανδία, συμμετέχοντας ως κομπάρσος σε διάφορες σειρές  και ταινίες και στα είκοσι τρία θα μείνει στην Ιαπωνία για τρία έτη. Δεν χρειάζεται να σου πω οτι ήταν πολύγλωσσος, θα το έχεις καταλάβει και μόνη σου."

Κάνει μια παύση για να πάρει ανάσα.

" Στα είκοσι έξι  γυρνάει πίσω στην Ελλάδα και ιδρύει μαζί με το Αναξιμένη Αρτάκη, τον μετέπειτα σύζυγό της Μαυρογένους,
το εναλλακτικό ροκ συγκρότημα The kingknights  "

Η Δανάη έχει πάρει ένα κομμάτι χαρτί και το μουτζουρώνει.
Είναι ο μόνος τρόπος αυτή την στιγμή για να μείνει συγκεντρωμένη στις πληροφορίες που ακούει και να τις θυμάται.

"Νίκο μήπως βρήκες τι σχέση μπορεί να έχουν η Ντέσπ Μπλακμπορν και εκείνος; "
Κουνάει το κεφάλι του καταφατικά.
"Ήταν και οι δύο στο ίδιο δημοτικό, σε διαφορετικές όμως τάξεις και είχαν τρία χρόνια διαφορά.
Επίσης η Δέσποινα είχε ένα ξαδέρφο ονόματι Αντρέα Νικολαίδη .
Ο Αντρέας ήταν ο ένας από τους δύο κολλητούς του , ο άλλος ήταν ο Αρτάκης με τον οποίο έκανε το πρώτο του συγκροτήμα στην Ελλάδα. Μπορεί να ήταν και η Μαυρογένους στην παρέα τους. "

Δαγκώνει το μολύβι και σουφρώνει τα φρύδια της.
Μένει για λίγο σκεφτική κατι της έχει ξεφύγει αλλά τι;
Ίσως ο Νίκος να ξέρει.
"Μήπως έχεις να μου πεις κάτι άλλο;"

Την κοιτάζει ενώ παίζει με τις τούφες των μαλλιών της.
Του θυμίζει την πρώτη φορά, που την έφεραν στο σπίτι οι γονείς τους και ήταν φοβισμένη και νευρική.

"Πολλά θέλω να σου πω! Όμως  χρειαζόμαστε περισσότερο χρόνο " Της δείχνει με το χέρι το παράθυρο που είναι σκοτεινό.
"Νίκο συγγνώμη για λίγο"
Σηκώνεται από  την θέση της βιαστικά, η καρέκλα τρίζει.
Με γοργά βήματα πηγαίνει εδώ και εκεί.
Ο θόρυβος από το κατέβασμα των παντζουριών  ακούγεται στο χώρο μαζί με το κλικ από τις κλειδαριές και τις ασφάλειες.