Verliefd op de verkeerde #2

Hoofdstuk 9

Ik begin misselijk te worden.
We zitten nu met zijn drieën in de woonkamer. Mama en ik op de bank, en Mart in een stoel die hij recht voor ons heeft gezet.
"Zo zo. Lucy, waar was jij vannacht?" Ik slik even. "En jij Miranda, was jij er ook even tussenuit?"
Ik zie dat mama rood wordt, maar daarna snel weer heel wit weg trekt.
"KRIJG IK ANTWOORD?!" schreeuwt hij.
Ik wordt bang. Tranen komen op.
Het liefst wil ik nu wegrennen, maar de deurbel gaat. Mart loopt naar de deur.
Saved by the bell.
De buurvrouw komt de huiskamer in gelopen. Als ze ons, zo bang als we zijn, ziet zitten, zie ik medelijden in haar ogen.
Ze kijkt ons aan met een blik van: ik wil wel helpen, maar hoe?
Angst, heel veel angst...

Als de buurvrouw weg is, komt de hel terug.
"Dus, dames, ik-"
"Mart! Wat wil je van ons?! Pak mij, maar laat mijn dochter vrij!"
"Ach gossie, komt mama beer in actie? Wil ze kleine beer beschermen? Ach wat lief, WANT DAT LUKT JE NOOIT!"
Een vals lachje volgt. Wat een viezerik.
"Mart alsjeblieft! Eerst ga je verlekkerd naar Lucy kijken, en nu ga je nog dingen van ons vragen ook? Je bent ziek, hypocriet, psychisch niet goe-"
"GENOEG! Meekomen Miranda, nu!"
"Nee. Ik blijf zitten."
Mam wees nu alsjeblieft verstandig en ga mee, please mam...
"Dan neem ik je wel mee! Ha! Zo makkelijk gaat dat niet dametje!"
Hij pakt mama bij haar pols, trekt haar uit de stoel en sleurt haar mee de trap op.
Wat daarna gebeurd, wil je niet weten, of horen.
Ik hoor mijn moeder gillen, Mart kermen van plezier... Het is vreselijk.
Uit angst bel ik de politie, misschien kunnen zij me helpen...

---

Oehh....
Zal Mart er achter komen?
Zal er ook iets met Lucy gebeuren?
Zeg ik lekker niet! WAHAHA!
xx