Δίλημμα

Κεφάλαιο 13

Μοιραστηκαμε σε αμάξια για να μην χρειαστεί να πάρει κάποιος ταξί. Εγώ με την Σοφια μπηκαμε στο αμάξι του Μιχάλη. Φυσικά προτιμούσα να πάω με ταξί πάρα να μπω εκεί μέσα αφού θα βρισκόταν και ο Άρης. Ο Μιχάλης οδηγούσε και η Σοφία καθοταν στην θέση του συνοδηγού. Όπως καταλάβατε πίσω κάθισα εγώ με τον Άρη. Αυτό μου έλειπε τώρα να κάθομαι και δίπλα του! Μπηκαμε μέσα και ξεκινήσαμε. Ο Άρης καθοταν με μια άνεση ενώ εγώ κόντευα να βγω από το παράθυρο για να καταφέρω να κάτσω όσο πιο μακριά γινόταν. Απέφευγα να τον κοιτάξω όμως δεν κρατήθηκα για πολυ. Όταν γύρισα να τον δω είχε γυρίσει το κεφάλι του για να δει έξω. Αχ αυτή μπλούζα που έχει κολλήσει πάνω του και αναδεικνύει του κοιλιακούς του. Γυρνάει απότομα και με πιάνει να τον κοίταω. Προσπαθώ να φανεί πως δεν κοιτούσα εκείνον και γυρνάω από την άλλη όσο πιο γρήγορα μπορω. Είμαι σίγουρη όμως ότι δεν τον έπεισα με αυτήν την αμηχανη κίνηση ότι δεν τον κοιτούσα γιατί άκουσα ένα πονηρο γελάκι.

- Αντε ρε Μιχάλη τι θα γίνει πότε θα φτάσουμε η κοπέλα δίπλα μου έχει γίνει ένα με την πόρτα για να αποφύγει να κάτσει δίπλα μου.
Όταν ακούω αυτά τα λόγια να βγαίνουν από το στόμα του Άρη νευριάζω και ντρέπομαι ταυτόχρονα. Γυρνάω και τον κοιτάω με ένα κάπως αδιάφορο βλέμμα (οσο αδιάφορο μπορώ να το κάνω να φαίνεται δηλαδή) και εκείνος μου κλείνει το μάτι. Μα καλά τι θέλει αυτός ο άνθρωπος γιατί δεν με αφήνει στην ησυχία μου; Όλοι στο αμαξι ενώ άκουσαν αυτό που είπε ο Άρης δεν μίλησαν ομως ειδα το βλέμμα του Μιχαλη στην Σοφια και σιγουρα κατι εκρυβε αυτο το βλεμμα.

Φτάνουμε λοιπόν. Ο Μιχάλης μας κατεβάζει στην είσοδο του κλαμπ και εκείνος πηγαίνει για να παρκάρει το αυτοκίνητο. Τον περιμένουμε και όταν έρχεται μπαίνουμε μέσα όπου βρίσκονται και υπόλοιποι. Για να φτάσουμε στην παρέα μας κόντεψα να σκάσω. Υπάρχει πολύς κόσμος εδώ μέσα και για να περάσω ανάμεσα σε όλους αυτούς ήταν σαν να μην μπορούσα να αναπνεύσω. Ο Μιχάλης με την Σοφία προχωρούσαν μπροστά μου ενώ ο Άρης βρισκόταν ακριβώς από πίσω μου. Βρήκαμε και τους υπόλοιπους και ενωθηκαμε. Αυτοι που ενώθηκε όμως ποιο πολύ από όλους ήταν ο Άρης με την Έλενα η οποία είχε κολλήσει πάνω του σαν βδέλλα και δεν έλεγε να ξεκολλήσει. Κουνιόταν προκλητικα και εκείνος δεν αντιδρούσε όμως το βλέμμα του ηταν καρφωμένο πανω μου. Βάζω ένα ποτό και το κατεβάζω μονορούφι από τα νεύρα που έχω. Τον βλεπω να έχει σπρώξει την Έλενα και έρχεται δίπλα μου.

- Μου χρωστάς έναν χορό! Μου λεει
- Δεν χρωστάω τίποτα σε κανέναν! του απανταω και πηγαίνω προς τον κόσμο και αρχίζω να χορεύω μόνη μου. Συνήθως ντρέπομαι αρκετά και δεν χορευω όμως τώρα δεν ξέρω τι με έπιασε ίσως να φταίει το ποτό και τα νευρα που μου προκαλει αυτος ο ανθρωπος όμως αυτήν την στιγμή βρίσκομαι εδώ και χορεύω. Ένας άντρας με πλησιάζει και χορεύει μαζί μου ενώ προσπαθώ να τον διώξω. Εκείνος όμως επιμένει και έρχεται ακόμα πιο κοντά μου. Σταματάω να χορεύω και του λέω να φύγει και τον σπρώχνω για να φύγω εγώ όμως μου πιάνει το χέρι και δεν με αφήνει. Έχω αρχίσει να ζαλίζομαι και αυτά τα φώτα εδώ μέσα δεν με βοηθάνε. Νιώθω τον καρπό του χεριού μου να με πονάει από την πίεση που μου ασκεί και προσπαθώ να καταφέρω και να απομακρύνθω από αυτόν εδώ. Τώρα ζαλίζομαι ακόμα περισσότερο και νιώθω όλα αυτά που έχω πιει να ανακατευονται στο στομάχι μου. Δεν ξερω τι εγινε ομως νιώθω το χέρι μου να μην με πονάει πια και να μην με πιέζει κάποιος και τότε τον βλέπω. Ο Άρης είναι εδώ μπροστά μου! Δεινει μια μπουνιά σε αυτόν που με ενοχλούσε ενώ του φωνάζει. Δεν μπορώ να ακούσω τι λένε γιατι προσπαθώ να βγω έξω να πάρω καθαρό αέρα. Ζαλίζομαι όμως και έτσι όπως περπατάω πέφτω πάνω στους ανθρώπους. Νιώθω ένα χέρι να με πιάνει από την μέση και να με στηρίζει. Γυρνάω να δω και βλέπω εκείνον. Αυτά τα μάτια που ακόμα και τώρα που ημαστε εδώ μέσα με αυτά τα φώτα και τώρα που ζαλίζομαι τόσο πολύ καταλαβαίνω πως έχουν σκουρινει από τον θυμό. Με βγάζει έξω και μου λέει να καθίσω σε ένα παγκάκι και να τον περιμενω. Τρέχει και έρχεται χωρίς να με έχει αφήσει πολύ μόνη μου και μου δεινει ένα μπουκάλι νερό.

- Πιες το αυτό!
Μου λέει με έναν επιβλητικο και κάπως έντονο τόνο.

Μα καλά ποιος νομίζει ότι είναι και μπορεί να μου μιλάει έτσι;

- Εμένα δεν μου λέει κανείς τι να κανω και πήγαινε να φωνάξεις στο τσουλακι σου όχι σε εμένα!
- Δεν ήθελα να σου φωνάξω απλά έχω νευριασει!
- Έχεις νευριασει; Και για πες μου εναν λόγο που έχεις νευριασει.
Του λέω ενώ τώρα καταλαβαίνω πως του φωνάζω λίγο.

- Με ρωτάς γιατί έχω νευριασει; Με αυτόν τον μαλακα μέσα έχω νευριασει που δεν σε άφηνε και με εσένα που όταν σου ζήτησα να χορέψουμε δεν ήθελες όμως πηγές μόνη σου και κάθεται και σου κολλάει ο κάθε μαλακας. Αν δεν ήμουν εγώ εκεί δεν θελω καν να σκεφτω το τι θα μπορούσες να πάθεις.
- Ωραία ευχαριστώ πολύ αν και δεν ζήτησα την βοήθεια σου. Όμως δεν καταλαβαίνω εσένα τι σε νοιάζει! Ας με άφηνες εκεί και να μην ασχολιοσουν να μην σε άκουγα τώρα!
- Ρε γαμωτο! Λέει και χτυπάει το χέρι του δίπλα μου στο παγκάκι που κάθομαι!
- Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί φέρεσαι έτσι. Τα λέει αυτά και έχει αρχίσει να μαλακωνει η φωνή του.

Τώρα νιώθω άσχημα. Εκείνος όντως προσπάθησε να να με βοηθήσει! Ενώ εγώ κάθομαι και του φέρομαι έτσι αντί να τον ευχαριστισω που ήρθε και έδιωξε αυτόν εκεί μέσα. Δεν έχω τι να πω και έτσι δεν λέω τίποτα. Κατεβάζω το κεφάλι μου κάτω και δεν μιλάω απλά αποφεύγω να τον κοιτάξω. Βγάζει το κινητό του και κάτι πληκτρολογεί. Κάθεται δίπλα μου και μετά έρχεται ένα μήνυμα στο κινητό του. Σηκωνεται και απομακρυνεται λιγο παιρνει κάποιον τηλέφωνο και ξανάρχεται προς εμένα. Μετα απο 5 λεπτα ενα ταξί βρίσκεται μπροστά μας.

- Έλα να σε πάω σπίτι. Μου λέει.
Σηκώνεται και μου απλώνει το χέρι του. Δεν το σκέφτομαι καν πιάνω το χέρι του και σηκώνομαι. Προχωράμε προς το ταξί με το χέρι του στον ώμο μου και εγώ έχω περάσει το χέρι μου γύρω από την μέση του. Ανοίγει την πόρτα και κάθομαι. Μπαίνει και εκείνος και κάθεται δίπλα μου. Μόλις κλείνει την πόρτα λέει στο ταξιτζή την διεύθυνση του σπιτιού μου. Από που το ξέρει αυτο; Θέλω να τον ρωτήσω όμως ακόμα ζαλίζομαι και έτσι δεν ρώτησα.