အချစ်ဝေဒနါ/အခ်စ္ေဝဒနါ(ဘာသာပြန်)

၁၄

Uni

ဆေးရုံတက်တာ ငါးရက်မြောက်နေ့မှာပဲ ဖူကော ရဲ့အဖျားက သက်သာသွားခဲ့သည်။ အတွင်းပိုင်းက ယောင်နေတာကို ထိန်းချုပ်နိုင်လိုက်ပြီး သတိပြန်လည်လာသည်။

ဒါပေမယ့် သူနိုးနေတဲ့ အချိန်က ခဏသာ။ တစ်ရက်ကို နာရီအနည်းငယ်သာ နိုးနေပြီး ပါးလွှာတဲ့ စောင်အောက်က သေးသေးကွေးကွေးသဏ္ဍာန်လေးက အမြဲ တိတ်ဆိတ်နေတတ်ပါသည်။

သူက မြင့်မားသောမျှော်စင်ပေါ်မှ ပြုတ်ကျလာသော ငှက်ငယ်တစ်ကောင်နှင့်တူသည်၊၊ အတောင်ပံများ ကျိုးနေပြီး နှုတ်သီးသည် ပျော့ပျောင်းနေပြီး ရီဝေဝေ မျက်လုံးများက  ဦးတည်ရာကို မမြင်နိုင်ပေ။

သူ့ခြေထောက်ပေါ်ရှိ သံကြိုးများကို ဖြုတ်ထားခဲ့သည်မှာ ကြာလေလှပြီဖြစ်သော်လည်း၊ သူ့လွတ်လပ်ခွင့်ကို မည်သူမျှ ကန့်သတ်ထားခြင်း မရှိသော်လည်း၊ ကောင်းကင်ကို မော့ကြည့်ရန်ပင် ကြွက်သားတစ်မျှင်လေးတောင် မလှုပ်ဝံ့ရှာ။

ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာ ဒဏ်ရာများကို တဖြည်းဖြည်း ကုစားနိုင်ခဲ့သော်လည်း စိတ်ဒဏ်ရာကိုတော့ ကုစားနိုင်ခြင်းမရှိသေးပါ။ ဖူကောရဲ့ စိတ်အခြေအနေက အပေါက်များနှင့် ပြည့်နှက်နေသလိုပင် ဟိုတစ်ကွက် ဒီတစ်ကွက် ပြန့်ကျဲနေသည်။

စိတ်ကူးယဉ်ခြင်းနဲ့ အစစ်အမှန်၊ အတိတ်နဲ့ ပစ္စုပ္ပန်ကို မခွဲခြားနိုင်တော့တဲ့အထိ ဖြစ်လာသည်။သူက ညနေခင်းမှာ နိုးထနေတတ်ပြီး အိပ်ယာပေါ်တွင် ငုတ်တုတ်လေးထိုင်ရင်း သူ့ရှေ့ရှိ ကွက်လပ်ကြီးနဲ့ စကားပြောနေတတ်သည်။

တစ်ခါတရံမှာ ဘတ်စကတ်ဘောနှင့်ပတ်သက်ပြီး ပြောသည်။ သူတို့ ပထမအကြိမ်တွေ့ဆုံပြီးနောက် ဒုတိယအပတ်မြောက်တွင် ချီဟန်က ဘတ်စကက်ဘောလုံးနဲ့ ခေါင်းကို ခိုင်းမိခဲ့တဲ့အကြောင်းကိုပြောသည်။

တစ်ခါတရံမှာ ပုံဆွဲခြင်းနဲ့ပတ်သက်ပြီးပြောသည်။ နေဝင်ဆည်းဆာကို ဆွဲရမှာဖြစ်ပေမယ့် သူ့မျက်လုံးတွေက တခြားနေရာမှာ ငြိတွယ်နေမိလို့ ပန်းချီကို ကောင်းကောင်းမဆွဲနိုင်ခဲ့ဘူးလို့ ဆိုပါသည်။