HIDDEN : Amestris High - On going

Chapter 16

Asty's POV

"What do you mean I kill her? Wala akong ginagawa Sophane, bitawan mo'ko." reklamo ko. Mariin kong hinawakan ang mga kamay niya para alisin ang kamay niyang nasa buhok ko. She's strong and I didn't expect na itulak niya ako ng malakas dahilan ng pagkakasubsob ko sa semento.

I was bruised.

"You didn't? The Ashtus are already killed before someone saw my sister lifeless! Then who? The Hestias? Ikaw lang ang may motibo Asty! Ikaw lang! You fucking killed my sister!" she shouted.

Now they're accusing me for something I didn't do.

Fuck. Tables turn.

"Magkausap lang kami kanin-"

"Then here it is, sayo na mismo galing magkasama kayo kanina!" she cut me off. Hindi makapaniwalang sinubukan kong tumayo subalit isang paa ang tumapak sa likuran ko dahilan ng pagkakabalik ko baba.

Napatingin ako kay Erina na nanliligo sa sarili niyang dugo, she is helpless. I don't know what's going on pero hindi ako. Hindi ako ang pumatay sa kanya. I can't do such thing.

Lalo na at siya lang ang meron ako simula pa lang ng dumating ako sa mundong ito. Siya lang ang kaisa-isang taong tumanggap at nagmalasakit sa'kin. Siya lang yung nagpaliwanag sa'kin ng mga bagay na hindi ko pa alam at tanging siya lang ang nagkapagbukas ng isip ko, na totoo ang mundong ito.

"Pero nung umalis ako, nakikipaglaban pa siya sa mga Ashtus."

"Liar! Maraming nakakita sayo! You! How dare you! I'll kill you Asty, i'll fucking kill you!" she shouted again. Hindi mabilang na tadyak at suntok ang natanggap ko mula kay Sophane while the others? Oo, napapalibutan ako ng kapwa nila Hestias, enchanters, protectors, the nobles and even the royal family who's hugging Erina's lifeless body subalit wala silang ibang ginawa kundi panoodin lang akong unti-unting patayin ni Sophane, without hearing my side. Hinahayaan lang nila akong patayin sa paratang na hindi ko naman ginawa.

Is this how justice works?

This definitely hurts but you know what's even painful? When that someone who always wishes me to stay, is now watching me from a far, dying and being helpless.

I'm slowly losing breaths yet he never blink at all.

"I'm right, dapat noon palang, pinatay na kita!" she said. Naramdaman ko ang pagtaas ng paa ko sa ere. Her air enchants are stangling me off, unti-unti nang nagbagsakan ang mumunting luha ko and still, wala man lang pumipigil.

I shouldn't trust anyone kung ito lang pala ang kakahitnan ko. Ito lang pala.

I slowly closed my eyes and accepts the fate I have. In fact, hindi ko rin naman alam kung paano at yung dahilan kung bakit ako napunta dio gayung ordinaryong tao lang ako.

I died once and almost this time sa magkaibang paraan. Sa paraang hindi ko tanggap at sa paraang alam kong hindi dapat.

"Ta...ma.. na.."

"Sophane!" I heard her mother shouted, mabilis kong iminulat ang mga mata ko when I found myself, still in the air. Ang kaibahan lang, kung kanina, nakalutang ako sa ere dahil sa enchant ni Sophane, ngayon ay hindi na.

Sophane is in the ground with bruises and cuts.

"Capture her!"

I'm fucking flying, pero isa ang mas ikinagulat ko.

A white enchant comes out from me and spread around us. White crystals rains everywhere at yung itim na aura sa langit ay napalitan ng liwanag na kailan man ay hindi ko pa nakikita simula nang mapadpad ako sa lugar na ito.