GİZEMLİ OKUL

Bölüm 2: Neler oluyor?

Bugün ara tatilin ilk günü. Ailemin yanına köye geldim. Sanırım hayatımın en güzel günlerini yaşıyorum çünkü kısa da olsa o korkunç olayları yaşamadan normal bir hayat geçiriyorum. Ama aileme bu yaşadıklarımı anlatmayı ihmal etmemem gerekiyor...

"Anne, biraz gelebilir misin? Seninle bir sey konuşmam lazım."

"Geldim kızım. Anlat bakalım, neler oldu?"

"Ya anne, ben yurtta kalıyorum falan ama o okul da pansiyon da lanetli. Sürekli korkunç şeyler yaşıyoruz."

Annem tedirginleşmişti.

"Ne? Kızım tam olarak ne bu korkunç şeyler? Anlat biraz. Korkutma beni."

Yaşadığım her şey baştan sona anlattım. Kapının kapanması, çığlık sesleri, olmayan depremler...

Bu dediklerimden sonra annemin korkusu artmıştı ve yüzünden belli oluyordu.

"Kızım, ne diyorsun sen? Belki birisi kapatmıştır, o çığlık sesleri oyun oynayan iki arkadaşından geliyordur, yatağı da birisi sallamıştır."

"Anne, bu dediklerin olanaksız. Bu olayların yaşandığı an orada kimse yoktu, kapı kapandığında ben yalnızdım mesela."

Annem pek ciddiye almışa benzemiyordu. Biraz dua okumamı tavsiye etti, hanisülasyondur falan dedi, beni teselli etmeye çalıştı. Annemi bu yaşananların gerçek olduğuna çok kez ikna etmeye çalıştım ama olmuyor, ciddiye almıyor işte. Başta biraz endişelendi ama şimdi pek de umursamıyor. Off, ne yapacağım ben?! KAHRETSİN!

***

Ailemle geçirdiğim mutlu bir ara tatilden sonra yurduma geri döndüm. Yine eski korkuya kapıldım. Aynı tedirginlik, aynı endişe. Annemin bana inanmamış olması beni daha çok üzen şeydi.
Neyse, bakalım bu dönem neler yaşayacağız?

Odama geçtim, oda arkadaşlarım henüz gelmemişti.
Onlar gelene kadar yerleşirim diye düşündüm, eşyalarımı dolabıma dizdim, yatağıma oturup Emma ve Alice'yi beklemeye başladım. Tam kafamı çevirip yere odaklanmışken, kapı çaldı..

" Kim geldi?"

"Benim, Alice."

Garip gir şekilde çok sevinmiştim. Hemen kapıya yöneldim ve kapıyı açtım. Ama... Bir dakika.. kimse yok?! Neler oluyor? Kalbim öyle hızlı çarpmaya başlamıştı ki.. hızlıca kapıyı kapattım ve yatağıma atlayıp gözlerimi ovuşturdum. Unut Lora, unuut, unuuutt....

Yaklaşık on dakika sonra Alice ve Emma geldi. Gerçekten onlar mı geldi diye dokunup test ettim onları resmen. Şaşırıp ne olduklarını sorduklarında da olayı anlattım.

"Oha kızım, ne olmuş lan öyle, demek bir ses sana ben Alice demiş. Bense buradayım ve böyle bir şey demedim. Şimdi geldik biz ve aşağıda kapıda karşılaştık!"

"Evet, kimseyi görmeyince çok korktum zaten, hemen kapıyı kapattım. Abi ben çok tırsıyorum ya. Bu yurtta daha fazla kalmak istemiyorum. Yeter ulan!"

"Sakin ol Lora, üzülme biz varız. Burada kalmaktan başka çaremiz yok. Burada bizim birbirimizden başka da kimsemiz yok. Birimiz hepimiz, hepimiz birimiz için. O yüzden şimdi korkma ve unut bu olayları. Sen kafana taktıkça devam eder zaten."

Emma'nın söyledikleri beni az da olsa rahatlatmıştı. Haklıydı. Birimiz hepimiz, hepimiz birimiz için...