❗SMUT❗
Çeviri kitapıdır, birebir çeviri olmayabilir bunun için şimdiden kusuruma bakmayın. Bir hatam varsa uyarırsanız sevinirim... Diğer fanficlerime de göz atmanızı öneririm, umarım beğenirsiniz❦︎
Lanet bir hain... "Bonten'de o kadar çok potansiyelin vardı ki." Arkamı dönüp cesetlerine baktım. "Şimdi o aptal garajı aramaya."
Hepsini duydum, bana doğrultulan tüfek sesini... En az beş tane vardı. İkisi garajın arkasından, üçü arkamdan.
Sonra onu gördüm. "Patron?" Rindou beni aradı.
Beş lanet keskin nişancı ve benim bir sevgilim. "Hain değil." Zayıf bir şekilde konuştun. "Sadece... Buraya geldin." Ellerin önünde bağlıydı, üzerinde siyah bir yelek vardı ve yüzün kanlıydı.
"Nasıl yani?"
Bana doğru gelen adımları görmezden gelerek ne kadar dövülmüş göründüğün karşısında kör oldum. "Onu götürdük." O ses, ne komik bir durumdayız. "Hey patron." Ne hain. "Seni takip ettik, çıktığın daireyi gördük, kadını aldık."
Hain.
Hainlerin Bonten'de yeri yoktur. "Rindou, öldürün onların hepsini." Diye fısıldadım. "Ran, buraya gelin." Ve her şey başladı, zihnim hâlâ bulanıkken tetiği çekmeye başladığımda plandan çıktık. Kırmızı sana her zaman çok yakışmıştı, bu renkten nefret edeceğimi hiç düşünmezdim ama şu anda kırmızının her yerini kaplamış olması ondan nefret etmeme neden olmuştu.
Garajın arka tarafında oturuyordun, şimdi herkes buradaydı. Dövüşürken sana odaklanmamı sağladı, üzerime bir bıçak geldi, saldırıyı engellemek için sol kolumu kaldırdım ancak kolumda büyük bir yara oluştu, cildim yırtıldı ve elbiseme kan damlamaya başladı. Tetiği düşmana çekip onları vurmadan önce, "Xenovia..." diye mırıldandım.
Ölülerin çığlıkları ve silah sesleri duyuluyordu. Sana doğru koştum, bağlı ellerini tuttum ve onları açmaya çalıştım. "Eve döneceğiz, tamam mı?" Panikliyordum, ilk defa böyle bir şeyi hissettim... Korktum.
Eve döneceğiz, seni eve götüreceğim. Giydiğin yeleğe kaşlarımı çattım. "Xenovia, bu bir bomba mı?"
Şansı nedir? Seni bombalar üzerinde çalışmaya zorladığım zamanlar, bir bombaya bağlandığın, ölü gözlerinle çaresiz kaldığın ve bana hafifçe gülümsediğin zamanlar. Yüzünü morluklar kapladı ama hâlâ güzelsin.
Seni bir sır olarak saklamalıydım, düşmanlarımdan saklamalıydım ama açığa çıkmana ve kavgalara karışmana izin vdrdim bu yüzden suçlu olan benim. Her şey beni tedirgin ediyordu, şu an hiçbir şeye odaklanamıyordum.
"Haruchiyo..." Diye panikledin. "Arkanda!"
Tetiği çekmek için tam zamanında döndüm... Bana nasıl bu kadar yaklaştılar?
°°°
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
