My Fake Boyfriend

MFB '43 - Missed

Jayvan's POV

Hindi ko mapigilang kabahan dahil sa kalagayan ni Denise. Kasalanan ito ni ate eeh.. bakit kailangan pa niyang gawin iyon.

Pero alam kong masakit din iyon para sa kanya. Kaya iniwan ko na lang sila ni Kuya James doon dahil alam kong madami silang dapat pag-usapan.

Nakarating kami sa isang malapit na hospital. Sinundan ko sina Ate Elis at nakita kong dinala si Denise sa E.R

Sana naman ok siya. Umupo ako sa tabi ni Ate Elis na tahimik lang. Simula pa 'yan kanina. Tahimik lamg siya.

"Okay ka lang?" Tanong ko.

Ngumiti lang siya. Lumapit sa amin si Lance.

"Mga doctor na dao ang bahala. Tatawagan ko muna sina tita." At tsaka siya naglakad palayo.

Nanatili lang kaming nakaupo hinihintay ang Doctor nang biglang nakita ko sina Tita Isabel at Tito Gab.

"Tita." Sabi ko.

"Jayv.. where is Denise? Kamusta siya.?" Tanong niya.

"Tita nasa ER pa po siya. Hindi pa po lumalabas ang doctor. " Napaupo si Tita Isabel. At sinapo ang mukha niya. Umiyak siya.

Nakita kong dumating si Lance na pulang-pula ang pisngi parang sinampal. Umupo siya sa tabi ni Ate Elis. Narinig kong tinanong ni Ate Elis kung ano nangyari sa pisngi niya.

"Karma ito sa kagaguhang ginawa ko sa pinsan ko." Sagot niya. And now I have my conclusions. Isa kina tito o tita ang sumampal sa kanya.

Lumabas ang Doctor sa ER. At agad kaming nagsitayuan.

"Pamilya ng pasyente?" Tanong ng Doctor.

Lumapit si Tita Isabel sa Doctor.

"Doc, I'm the mother. How's my daughter?"

"Maayos na po siya Misis. She's juat stressed and over fatigue. Nalipasan din siya ng gutom sobrang pagod. But nagpapahinga na lang siya.."

"Oh my poor baby.." at umiyak na naman siya sa mga bisig ni Tito Gab.

Damn! Thank God! I want to see her already.. I miss her.

DENISE'S POV

Hindi ko maigalaw ang mga kamay at mga paa ko. Minulat ko ang mga mata ko at agad nasilawan sa puting paligid. I realized that it was the ceiling . Where am I?

Naramdaman ko na parang may nakakabit sa kamay ko. And there I saw the tube of the dextrose connected to my hand.

Nasa hospital ako. I heard the door open and there I saw my parents.

"Denise!" Agad pumunta sa akin si Mama at niyakap ako.

"God! Are you alright? How do you feel? Are you hungry?" Sunud-sunod niyang tanong.

"I'm alright, Mom! I'am.. I'm thirsty." Sabi ko.

"Here!" Inabot sa akin ni Dad. Ang bottled mineral water. Inunom ko at halos maubos ko na.

"Are you okay now?" Mom asked. I smiled and nod.

Nagkwentuhan lang kami nina Mommy and Daddy. Pero hindi nila tinanong sa akin ang about sa kidnap. Maybe they don't eant me to remember it anymore.

Umalis muna sila para kumuha ng mga gamit. Nang biglang bumukas ang pinto. At Jayvan appeared.

"Hi." I greeted.

"Hello. How are you?" He asked at umupo sa upuan na nasa tabi ng bed ko.

"Ahm.. perfectly fine."

"You're not.. you still need to rest."

"I'am.. You.. how are you?" I asked.

"Me? I'm not fine.. " kumunot ang noo ko.

"Why? Are you sick?"

"No.. I'm not fine because I'm missing you. "Naramdaman kong nag-init ang pisngi ko.

"Denise.. Can I hug you?" He asked. I just smile and open my arms wide. Naka upo naman ako sa bed kaya.

Agad niya akong niyakap ng mahigpit. And I can say I miss him too.

"Damn.. ! I missed you!" I giggled. Nakakatuwa ang side niya na ito 'yung naiinis pero masaya.

"Sorry for what my ate done to you. Ako na ang naghihingi ng patawad."

" I know .. I can forgive her kung magbabago siya." We smiled at each other.

We talked some things. Minsan nagjojoke siya but truly it's kibda corny tumatawa na lang ako. Out of sudden uuwi dao muna siya. And then si Ate Elis ang nagbatay sa akin.

"I saw her ate.. I saw ate Khara. " kwento ko.

"Hindi naman impossible 'yun. She's always there watching and guiding us."

Sa kalagitnaan ng pag-uusap namin ay dumating si Kuya. Unalis si Ate Elis dahil bibilhan dao niya ako ng fruits.

"How are you? " kuya asked.

"That question really sucks. Kanina ko pa 'yan naririnig.. I'm fine. Literally.." sagot ko. But napansin ko na biglang sumeryoso ang mukha niya.

"I'm sorry sis. Dahil sa akin nadamay ka pa. I'm sorry."

"Kuya.. you don't have to say that. Walang may kasalanan. Even ate Janine. Hindi niy kasalanan 'yun masyado lang siyang nasaktan. Ang anger cover her kaya niya nagawa 'yon. And even Lance."

"By the way.  Lance is flying back to US tomorrow. Galit na galit sa kanya sina Mommy and even Lola. Napagdesisyonan na doon na siya."

"What!? How about ate Janine?"

"Mom didn't file any criminal case dahil nga kina tita Gretch but she is so angry. Also sina Tita Gretch ay galit na galit din.. "

"Hindi naman kailangang umabot sa puntong ito. Hindi naman nila ako sinaktan ng masyado eeh.." pagdadahilan ko.

"Yeah.. but she wants to talk to you." Nanlaki ang mata ko sa sinabi ni Kuya.

"Si Ate Janine?? Wait.. ok na kayo?"

"Yeah! We clear things up. Wait i'll call her."

Tumayo si Kuya at lumabas. Ilang minuto lang ay bumukas ang pinto there I saw ate Janine. Kahit namamaga ang mata niya she still pretty.

"Denise.. I'm sorry.. sorry sa lahat ng nagawa ko. I assure you pinagsisisihan ko 'yon. Please.. I'm not expecting you to forgive me now.  But I want to say Sorry." Hinawakan ko ang kamay niya.

"Ate. I forgive you.. no matter what. I know what you've been through."

"Talaga? Ang bait mo." She hug me. And panira ng moment ang pagpasok ni Kuya.

"Hey.. Babawiin ko na muna hah!? Laters sis.. magpapahinga na muna sila ng baby.." wait.

"Wait.. did I heard it right?? Baby?"

"Yeah! Your going to be a tita soon.." kuya said.

"What?! Is this true? Oh My Gee!!" Pumalakpak ako. Naeexcite ako.

"Hey! Easy.. dahan dahan ka nga."

"I'm sorry. Excited lang. Kwentuhan mo ko kuya ahh paglabas ko dito."

"Yeah! Bye!"

Lumabas na sila. Aww.. magkakababy na pala sila. Kaya pala ganun na lang ang reaction ni ate no'ng magbreak sila.

Nang maggabi ay bumalik sina Mommy at Daddy. Pati na din si Ate Elis. Pero bakit yung taong hinihintay ko hindi pa bumabalik.

I'm started to missing him.. again

————–—————————
Vote and Comment:**

Dapat kagabi pa ito eeh paano pinatay ni mommy si wifi kaya.