Vurgun yüreğim

¹³. BÖLÜM:: Korku

Ben şok içerisinde kapıdaki kadına bakıyordum onun ne işi vardı burda.
Annemle anılarımızın olduğu evi kirlettiği yetmiyormuş gibi bide burayadami geldi utanmadan.

"Senin ne işin var burda"

Ona yönelttiğim soruya cevap vermek yerine üstüme gelmeye başladı. Ama ben geri gitmedim en fazla ne yapalirdiki.

" baban nerde sürtük"

Ne diyordu bu kadın ne babasından bahsediyordu

" ne diyorsun sen ne babası "

Bana biraz daha yaklaşmaya başladı ben bir adım geri gitmek zorunda kaldım bu sefer

"Bana doğruyu söyle baban nerde"

Biraz daha geldi üstüme.

" senin o peşine taktığın adam alıp götürdü babanı"

Peşime taktığım adammı o kim

" peşime kimi takmışım ne diyorsun sen"

Sarhoşmuydu acaba
Üstüme gelmeye devam ediyordu ben de mecburen geriye doğru gitmek zorunda kalıyordum

" o takım elbiseli adam"

Yüzüme tükürürcesine söylediği şeyi yine anlamamıştım benmi salaktım acaba yada hala ilaçların etkisi altında olduğum içinmi anlamiyordum
O kadına boş gözlerle bakıyordum

" konuşsana kızım dilinimi yuttun"

Sınırlı sinirli konuşmasıyla saçıma yapıştı

" bırak beni bırak "

Canımın acısıyla bağırdım ama beni bırakmaya niyeti yoktu. Saçıma daha fazla asılmasıyla onunla birlikte yere düştük

" seni öldürecem biz mutluyduk senin gelmenle hersey mahfoldu"

ben daha bitkin olduğum için onunla baş edemiyordum, üstüme ayrı bağırmasıyla başım ağrıyordu

" ne diyorsun ne mutluluğu deli kadın bırak beni "

Ne mutluluğundan bahsediyordu bu kadın. Yüzüme inen tokatla başım yan tarafıma düştü ağzımda metalik bir tat oluştu dudağım kaniyordu canım acıyordu. Saçımı daha sert çekti, saç diplerim acıyordu kendimi kurtarmaya çalışsam da gücüm yetmiyordu

" bıraksana beni , bırak"

Bağırmaktan boğazım ağrıyordu artık halim kalmamıştı üstümde tepiniyordu resmen. Boğazıma yapışmasıyla nefesim kesildi ellerimide kullanamıyordum, gücüm yetmiyordu. Artık nefessiz kalmıştım ki kapının sertçe açılması ve üstümdeki ağırlığın kalkması bir oldu.

Boğazım ağrıyordu nefes almaya çalıştıkça öksürük nefes almama izin vermiyordu

" ecmel iyimisin güzelim"

Bu oydu patronumuz, yüzümü ellerinin arasına aldı saçlarımı yüzümden çekti görüş açım biraz daha açılmıştı.

Cevap beklercesine yüzüme bakıyordu, o anlık korku ve acıyla boynuna sarıldım.

Gözümden istemsizce yaş döküldü hala öksüyordum nefesim tam yerine gelmemişti ama ona sarılmak cok garipti huzurluydu. Belime sardığı kolları yüzünden göğsün de minicik kalıyordum görünmüyordum adeta.

" iyimisin güzelim "

Bana tekrar aynı soruyu sordu, ağladığım için dı sanırım sesi daha endişeli ve yumuşaktı. Başımı boynundan çekmeden salladım.
Kollarımı biraz daha boynuna sardım benim bu haraketimle oda sarılışını sıkılaştırdı. Biraz daha öyle kaldık kokusu çok güzeldi

" kalkalımmı yerden yer soğuk"

Onun soğuk demesiyle farkettim üşüdüğümü. Kollarımı yavaşça çektim çünkü haraket edecek halim yoktu.
Ayağa kalkmaya çalıştım ama olmadı üstümde tepindiği icin gücüm kalmamıştı.

Ben daha ne olduğunu anlamadan beni kucağına aldı , o panikle boynuna sarıldım beni götürüp yatağa bıraktı yavaşça.

Yatakta kendimi düzeltirken odanın içine baktım o kadın yoktu

" o kadın yok gitmiş "

Patronuma hitaben söylemiştim bunu

" merak etme bir yere gitmedi bizim çocuklarla dışarıda"

Çocuklar dedigi etrafındaki korumalardı.

Ondan korkmuyordum sanırım, bilmiyorum yani yada korkuyorumdur farkında değilimdir.

Oda gelip yatağın kenarına oturdu elini saçlarıma götürüp okşamaya başladı.

" iyimisin ecmel bana doğruyu söyle"

Saç uçlarım hala acıyordu ama bunu onun bilmesine gerek yoktu.

"İyiyim gerçekten "

Gözlerimi ondan çektim oda yataktan kalktı

" sen biraz dinlen ben gelicem bir kaç saate tekrar"

Sadece başımı salladım çünkü yorgundum ve yalnız kalmak istediğimin farkında değildim.

Biraz bana baktıktan sonra çıkıp gitti bende başımı yastığa koyup gözlerimi karanlığa tesmil ettim.