เมื่อคำนึงถึงนิยามของความรัก คล้ายหินถ่วงหน่วงหนักให้กลัดกลุ้ม แผดเผาไปทั่วใจกายให้ร้อนรุ่ม ด้วยไฟสุมรุมในจิตใจจนลุกลาม จะห้ามใจอย่างไรไม่ให้คิด เมื่อไครเคยเป็นมิตรมาร้าวฉาน เคยนอนหนุนท่อนแขนนั้นมายาวนาน เวลาผ่านหัวใจใยเปลี่ยนแปร เมื่อครั้งนั้นที่เพิ่งได้พานพบ เพียงเราสบตากันใจแน่วแน่ เคยเชื่อว่าเธอเข้ามาเป็นรักแท้ ไม่เปลี่ยนแปรไปกับโลกที่หมุนไป ดั่งตอนนี้หัวใจโดนกระชาก ฉีกขาดจนไม่เห็นซากของความฝัน เหลือเพียงร่างเดินต่อไปโดยลำพัง ไร้พลังไร้ความหวังไร้ทิศทาง
