ร่างของเธอโดนจองจำณ ที่หนึ่ง เป็นที่ซึ่งยากที่ไครจะตามหา มองออกไปยังโลกกว้างทุกทุกคราเหมือนดั่งว่าหัวใจยังโบยบิน เพียงแต่แขนและมือนั้นโดนรัด โดนผูกมัดยากจะทำตามปราถนา แต่ความคิดล่องลอยไปสุดตา วิ่งไปไกลเกินกว่าจะควบคุม ในวันนี้ไม่มีอิสระ ที่จะไปตามหัวใจให้กลัดกลุ้ม พาให้เลือดในอกนั่นร้อนรุ่มดั่งไฟรุม คงต้องสุมมันไว้ที่ในทรวง ยากจะบอกกับไครให้ไครรู้ ที่เป็นอยู่ว่าหัวใจเจ็บนักหนา ยอมให้เธอเดินผ่านไปไม่สบตา เสมือนว่าเรานั้นไร้จิตใจ
