มีเสรีภาพก็เพียงความคิด ร่างนั้นสถิตอยู่หนใดหนา ไครจองจำไว้ตรงสุดขอบฟ้า หลงลืมที่มาหลงลืมที่ไป แล่นเรือลำน้อยไปกลางพายุ เจ้าคลื่นแสนดุกระหน่ำมาเช้าสาย เรือน้อยแตกลงไม่ถึงฝั่งดั่งใจ คว้าเพียงเศษไม้ลอยไปไร้ทิศทางให้โชคชะตาลิขิตชีวิต สิ่งที่ถูกผิดทิ้งไว้ข้างหลัง เดินทางโดดเดี่ยวในเส้นทางผุพัง ฝังทุกความหวังไว้ใต้ผืนดิน
