Yanlış Gerçekler

8. Bölüm

ATLAS ATLATIMIYLA DEVAM
O iki cümleyi duyduğumda sanki ütümden bir öküz kalktı, onun için endişelenmedim aslında,benim yüzümden olduğu için endişelendim, kızlardan biri kumsalı yanına ambulunsa bindi bende bizizmkilerin yanına gittim "abi birşey oldu sandık" dedi kaan "çıkışın yolunu bulamadım"  dedim tek nefeste arkamı döndüğümde kızlarla konuşuyordu, konuşmasını sonlandırıp bize doğru gelmeye başladı "Kızları kumsalın olduğu hastaneye götürücem gelicekmisiniz?"
"benim biraz hava almam lazım siz gidin" dedim onlarda başlarını tamam anlamında salladılar ve gittiler. Kendimi kandırmak istemiyorum galiba onun için endişelendim aslında çoğu insan için normal birşey fakat benim için değil. bu zamana kadar arkadaşlarım dışında kimseyi önemsemedim ama o içimde farklı bir duygu yaratıyor, hayır bu aşk değil ve asla olmiyacak fakat bilmiyorum acaba onu kardeşim yerine koyuyorum bilmiyorum ama korkuyorum ya ona birşey olursa, o alevlere en son girdiğimde iki kişi girip tek kişi çıkmıştım acaba bundan mı korkuyorum tekrar yaşamaktan. Ama bugün bana birşey hatırlattı 4 sene öncesini...

SENE 2020
Kardeşim sabah baskın yaparak uyandırdı beni annem ve babm iş gezisindeyken kardeşim bana kahvaltı hazırlar genelde beni zorla mutfağa sürükledi kahvaltı masasına oturduk "ee abicim nasıl olmuş" dedi "ehh yanii" bana öyle bir baktıkı yavru köpek yavrusu gibi "şaka şaka güzel olmuş abicim eline sağlık" dedim ve bana
"biliyorum güzel olduğunu ben yaptım sonuçta" dedi gülmeye başladık biz böyle kahvaltımızı yaparken apartmandan çığlık sesi gelmeye başladı ve çok tanıdık birinden,karşı komşumuz elif ablanın sesiydi. O zamanlar apartman iki katlıydı, hızlıca yemek masasından kalktım ve doğruca kapıya koştum ne olduğuna bakmak için kapıyı açtığımda adeta önümde ateşler çıkar gibi ateş kokusu burnuma doldum evde durursak bu kokudan ölebiliriz bu yüzden yıldızı aldığım gibi alt kata koştuk kapıyı açıcaktımki kapının kildi erimiş nerdeyse ve kapıya yapışmış! kardeşimi tekrar tuttum ve yukarıya konuyorduk fakat ikinci katı alevler rehin almış tekrar merdivenlere doğru gittik ve alt katında yandığını gördüm yıldız "abi ne yapıcaz çok korkuyorum" dedi ona sadece "bana güven" dedim ama bende ne yapacağımızı bilmiyorum belki mrdivenin sol çıkışı temidir diye düşündüm bu sefer oraya yöneldik hızla merdivenden inerken "aah" diye bir ses çıktı yıldız alevlerin içine düştü onu ordan çekip aldım fakat herşey için çok geçti... kollarımda can verdi onu kurtaramadım, annem ve babam iş gezisinden hemen ayrılıp geldiler annemin dediği o söz asla aklımdan çıkmadı "hepsi senin yüzünden keşke sen ölseydin"... bu cümleleri asla unutmadım asla unutamicam

KUMSALIN ANLATIMIYLA
Gözlerimi yavaş yavaş açmaya çalışıyorum ama olmuyor sadece etrafımdaki ağlama sesleri, anladığım kadarıyla ölmedim nerede olduğumuda çıkaramıyorum ama muhtemelen hastanedeyiz bende kendimi güçlü sanıyordum bir ateş dumanına gitmişim... sonunda gözlerimi açma çabamda başarılı oldum ve gözlerimi açtım kendimi yeni doğmuş bir bebek gibi hissediyorum herkes başımda bekliyordu kızlar ve annem ağlıyordu ve bay isimsizin arkadaşları ama o yok açıkçası çok takmadım, bir saniye. Öldümü yoksa! en son hatırladığıım camı açmaya çalışıyordu gerisi yok gözlerimi ilk açtığımı fark eden ılgaz olmuştu "uyandı" dedi bu sözüyle herkes bana döndü kendimi çok garip hissettim ya hepsi bir anda üstüme doğru geldiler konuşabildiğim kadar "iyiyim çıkmayın üstüma yoksa şimdi ölürüm he" dedim annem kızarmış gözleriyle gülümsedi Lidyanın gözleri kızarmış ama sarı kahkülleri mavi gözlerini kapatıyordu iklimin gözleri kızararmamış ama gözlri yaşlı, ılgaza gelirsek galiba cidden öleceğimi düşünmüş ki bilir ölsem ne olucak "Bu kadar sevildiğimi bilseydim daha önceden yakardım okulu"bir anda o yaşlı gözler kapa çeneni sıçmıyım azına der gibi bakıyorlar "tamam şaka yaptım, abim nerede?" dedim abim muhtemelen yani gelen erkek tayfasnı görmedi görse söylerdi illaki, rüzgar " sualmaya giiti gelir birazdan" dedi bende kafamı onaylarcasına salladım "peki bay isimsiz nerde en son onu tuvalette görmüştüm" annemin gözleri büyüdü "tuvalette mi gördün!?!!?" annemin ne ima ettiğini anladım "ya anne tövbe estağfurullah ben öyle bir kızmıyım en son alevler kapıyı sardığında kaçmak için gittik"
annem "yokkızım yani nebiliyi-" derken anneme "öyle olsun anne tamam anladım ben" diyip arkamı döndüm ona, sonra kapı açıldı usulca kapıya döndüm abim elinde su şişeleriyle kapıda duruyordu abim benim uyandığımı gördüğünde hemen yanıma gelip "iyimisin abicim" dedi telaşla "iyiyim abi sorun yok ben kolay kolay salmam seni merak etme" dedim herkes bıyık altından güldü
işte böyle zaman geçti zaten çok bir şeyim yoktu annem bugün taburcu ediceklerdir demişti, birde bay isimsizin adı Atlasmış, Atlas iyiymiş biraz hava almak istedim aslında merak ettiğim bir sürü konu var benim adımı nerden biliyor? neden beni o an kurtardı? neden sadece o ve arkadaşları bizi kurtardı? ve bunun gibi bir sürü soru ve ayrıca acaba neden kapının yolunu unuttu sanki bütün bu olanlar planlanmış gibi herşey çok garip, Taburcu olduktan sonra eve geçtik kızlar savaşın,rüzgarın ve kaanın numarasını almış birde atlasın bana hepsinin numarasını verdiler sebebini bilmiyorumnbende itiraz etmeden aldım, saat akşam 9 gibi aklıma atlas geldi ona teşekkür etmedim, aslına beni sınıftan almasa ben kendim çıkabilirdim bu yüzden teşekküre gerek yok bence ama en azından dednedi hem aklımda olan soruları sorarım okul artık yok olduğu için muhtemelen okul halolana kadar farklı bir okula transfer okulucaktık, telefou elime alıp kızların bana verdiği numarayı aradım ve çok geçmeden açtı
"Alo?" Dedim atlas
"Alo kime bakmıştınız?"
"Atlas ben Kumsal, bugün için teşekkür edicektim" dedim biraz sustu
"Teşekkür edilecek birşey yapmadım" dedi
Bende "biliyorum zaten yinede söylemek istedim, iyi akşamlar"
"Sanada"
Dedi ve kapattım yani çok normal nir konuşma kısa ve öz.
Zaten geç olduğu için telefonu bıraktım, bütün ışıkları kapattıktan sonra kendimi uykunun huzurlu kollarına bıraktım.