Back to Life (apk)

DARK TİMES

Sabah olduğunda burnuma dolan kahvaltı kokusuyla
gözlerimi araladım. Ağrı kesiciler etkisini çoktan
yitirmiş ki bütün kemiklerim teker teker
kırılmışçasına sızlıyordu. Üstüme elime geçen ilk
şeyleri giyip kendime mümkün olduğunca çeki düzen
verdikten sonra iştah açıcı kokular eşliğinde mutfaga girdim. Cedric arkası dönük omlet yapiyordu.
"Cedric...b-ben her şey için tesekkür ederim sen gelmes-"
Dün akşamı hatırlamamla gözlerim istemsizce dolarken başımı sallayıp gözyaşlarımı tutmaya çalıştım. Dün, fiziksel acımın duygusal acıma baskin
geldiği nadir zamanlardan biriydi.
"Louis, biliyorsun lafi bile olmaz dostum. Her zaman ve her durumda yanindayim."

Bir sey dememe firsat vermeden beni omuzlarimdan bastirarak sandalyeye oturttuğunda hiç gücüm
olmadığı icin karşılık bile verememiştim. Tavadaki omleti önümdeki servis tabağına koyup başlamami
isaret etti. Vakit kaybetmeden oldukça istah açici
görünen omletten bir parça kestim. Omletler ne zamandir bu kadar lezzetliydi? Geçen birkaç
dakikanin ardindan yeme hızımı biraz düşürerek renk
kazanmis gözlerimi karşımda gazete okuyan Cedric'e çikardim.
"Sanırım dün iki işimden de kovuldum."
Sayfayı çevirirken kafasina kaldirip bana baktı. Bunu
zaten tahmin etmis gibiydi.
"Endişelenme Louis, kahvaltidan sonra ilan bakmaya başlariz."
Sözleri her ne kadar umut verici olsa da her seyin aksini düsünmek de gerekirdi bazen. Bulamazsam ne
olacaktı? Ucu ucuna geçinmeye devam edip sefil
hayatimin tadini mi çıkaracaktım? Kaçan iştahıma
rağmen sessizce kahvaltimi sürdürmeye devam edip
bana okuduğu ilanlara dikkatimi vermeye çalistim.

"Postaciliğa ne dersin, mesai saatleri ve maasi gayet uygun?"
Kafami iki yana salladim. Düşüncesi bile çoktan bacaklarima kramplar girmesine sebep olmuştu.
"Bisikletle evden okula giderken bile pestilim çıkıyor, bütün gün yapmayı düşünemiyorum."
"Haklısın." Kahvesinden bir yudum alip sayfaya göz
atmaya devam etti.
"Bakıcılık?"
Biriyle ilgilenmek ne kadar zor olabilir ki diye düşünüp onaylarcasina kafami salladim.
Çocuklarla aram kötü sayilmazdi. Pekala yaşlılarla da iyi anlaşırdım. Numarayı tuşladiktan sonra telefonu başıyla omzu arasına sıkıştırıp masadan kalkti. Yüz ifadesinden konuşan kişinin ne dediğini anlamak cok da zor degildi. Birkaç kez kibarca teşekkür ettikten sonra başını iki yana sallayarak tekrar oturdu.
"Üzgünüm Lou, evleri buradan iki saat uzaklıkta ve
mesai saatleri de derslerinle çakışıyor."
Yüzüm düşerken zoraki gülümsemeye çalıştim. Zaten
baktığımız ikinci ilandaki işi almam benim için cok düşük bir ihtimaldi.
"Sorun değil, hiç sorun değil."

Bundan sonraki iki saat, yoğun bir tempoda bana iş aramakla geçti. Cedric, bana uygun olduğunu düşündüğü ilanlar gazeteden kesip bir kenara
koyarken, ben de iş bulma sitelerine kayıt oluyordum.
Gözlerimin parlak ekrana bakmaktan ağrıdığını
hissedip oflayarak bilgisayarı kapattım.
"Cedric, saat ikiye geliyor. Senin gitmen gerekmiyor mu?"
Makasi kenara birakarak kol saatine bakti.
Dudaklarını ısırması coktan geç kaldigini
gösteriyordu. Sessiz bir küfür savurup ayağa kalkti.
"Kendine dikkat et dostum, gelismeleri bana aktar ve ayırdığım ilanlara bir göz at."
Ona sarilip her sey icin tekrardan tesekkür ettikten sonra kendimi kanepeye birakip ellerimi gözlerime bastirdim. Cedric'in karmasik bir aile hayati vardi.

Teyzesi babasiyla gizlice bir iliski yasiyordu ve annesi de buna bile bile göz yumuyordu. Cedric'e göre annesi de babasini aldattığı için bu kadar rahatti. Böylelikle o da kendini bitmek bilmeyen bir aile draminin içinde buluyordu.

Yarim saat bos bos yatip 'Neden ben?' diye hayati sorgulamamin ardindan, Cedric'in ayırdığı ilanlara göz atmak için bütün gücümü kullanip dogruldum.
Deste seklinde üst üste dizilmis halde sehpanin
üstünde öylece duruyorlardi.
Boyacilk? Geç. Bahçıvanlık? Geç.
Geç. Geç. Geç...
Aracılık？
Uyusturucu tacirlerinin resmi gazeteye ilan verecek
kadar düsmüs olmalarına mi üzülsem yoksa Cedric'in
potansiyel bir is olarak ilani bana ayırmasina mi üzülsem bilemedim. Uyuşturucu işlerine hic
girmemistim ve yakin bir tarihte de girmeyi de düşünmüyordum.