Back to Life (apk)

MOVE

arkadaslar acı ızdırap göz yaşı ve sinir krizleriyle dolu bölümlere hazırsak başlıyoruz (w)
************

Elimdeki listeye göre, gezeceğim son eve yaklaşırken
bir yandan da dalgın bakışlarla dışarıyı izliyordum.
Gördüğüm kadarıyla burası harika bir semtti ve aklımdaki parlak fikirlerin uyanmasını sağlıyordu.
Evin Londra ve Oxford'un tam ortasında olması, her iki yere de kolay ulaşım olanakları sağlaması ve en önemlisi de bütçeme uygun olması şu anlık bende
güzel bir izlenim bırakmıştı. Eğer her şey yolunda gider de bu evi kiralayabilirsem kaydımı Oxford'a aldırmayı, bile düşünebilirdim. Nasılsa bursum hâlâ kullanılmayı bekliyordu.

İneceğim istasyona yaklaşmamla defteri ceketimin ön
cebine koyup içten olmayan 'affedersinizler' eşliğinde kapıya ilerledim. Bay Mossy'nin sevimsiz ziyareti -ve tabii Harry'nin gitmesi-üzerinden üç, Londra gibi
gözde bir yerde istediğim fiyatta ev bulmanın
imkansız olduğunu anlamam üzerinden ise bir gün
geçmişti. Ben de seçeneklerimi biraz daha genişletmiş, Londra'nın kalabalığından kurtulmak için de geçerli bir bahane bulmuş olmuştum.

Navigasyon kullanıyor olsam da kaybolmam işten bile olmayan bu birbiri benzeri sokaklarda yürürken
içime çöken hüzünle etrafı izliyordum. Ağaçlar
süslenmiş, belli bir saatten sonra açılmaya kurulmuş renkli ışıklarla donatılmıştı. Neredeyse her evin kapısında çoraplar ve kırmızı beyaz baston şekerler
asılıydı. Benim dışımdaki herkes Noel'i coşkuyla kutlamış olmalıydı. Ailesiyle, sevdikleriyle ve
arkadaşlarıyla birlikte...

Ben ise eşyalarımı toparlama bahanesiyle Cedric, Logan ve Kacey'nin yemek teklifini kibarca reddetmiş, bütün geceyi kutular ve koli bantlarıyla
boğuşarak geçirmiştim. Büyük ihtimalle dört gün
sonraki yılbaşı da böyle geçecekti.

Nihayet gezeceğim evin önüne geldiğimde üstümdeki
cekete rağmen tepeden tırnağa titrediğimi hissedip fermuarı burnuma kadar çektim. Güneş şu an tam tepede olsa da işlevini yitirmiş gibi ısınmama hiçbir
fayda sağlamıyordu. Ev sahibi gelene kadar artık günlük rutinim haline gelmiş şeyi yapmak için telefonumu çıkardım.

Rutinim basitti.

Youtube'a gir, Harry ile arandaki en güçlü bağlardan biri olan Medicine'ın izlenmelerini kontrol et ve cevap alamayacağını bilmene rağmen ona bir takım zırvalıklar yaz.

Klibin çıkmasının üzerinden henüz daha üç gün
geçmiş olmasına rağmen çoktan yarım milyarı bulmuş izlenme sayısına gülümseyerek Harry'nin haklı olduğunu bir kez daha kabul etmek zorunda kaldım. Klip, platformlarda on sekiz yaş sınırıyla yayınlanmış olsa da gerçekten acayip bir izlenime sahipti. Hak edip etmediği hakkında ise hiç bir fikrim yoktu, çünkü izlememe konusundaki inadımı hâlen
sürdürüyordum.

On bir milyon takipçi eksilmiş, en son gönderisi uzun bir veda yazısı olan ana hesabına kısa bir göz attıktan sonra eskiden benimle konuşmak için kullandığı diğer hesabına girdim.

"Harry?"

"Nerede ve nasıl olduğuna,
yeterince uyuyup uyumadığına, düzenli
beslenip beslenmediğine dair hiçbir fikrim yok."

"Seni özlüyorum. Gerçekten de
çok fazla özlüyorum. Farkında olmadan
hayatıma o kadar çok işlemişsin ki, her
taraftasın..."

"Senin sesin tarafından uyandırılmak istiyorum, seni bir daha hiç bırakmamak üzere sıkıca sarmak istiyorum, yüzümü
saçlarına gömmek istiyorum."