Hate is the new love. Shawn Mendes FanFic

Hoofdstuk 4: Dag 1

Ik sta boos en chagrijnig op. Ik pak al mijn kleren op en wil een fantastische entree maken naar de badkamer maar knal tegen de deur. Ik begin te schelden en loop door naar de badkamer en kleed me snel om. Vandaag begint het project met Tyler. Het project is bedoeld om mensen zonder vrienden en beste vriend te laten krijgen. Je zit dan 2 weken met iemand opgescheept. Diegene blijft ook bij je slapen en jij bij hem/haar. Echt een hel aangezien ik dus de gelukkige mag dat ik met Tyler zit. Het enige licht puntje is dat ik dichter bij James kan zijn. Ik pak mijn spullen, krijg een lieve blik van Laura en rij dan naar school. Als ik op school ben parkeer ik mijn scooter en zie allemaal zenuwachtige mensen staan. Kom op zeg alsof iedereen dit leuk vindt ofzo? Ik zie de populaire mensen al staan en loop er naar toe. Ik geef Jamy een knuffel en een paar andere meiden en jongens. En daar staat hij dan. James kijkt me met een scheve lach aan. Hij geeft me een knuffel en ik begin te blozen. Ik zie Tyler grijnzend naar me kijken en ik steek mijn tong naar hem uit. "We gaan elkaar dus heel veel zien Ann, aangezien ik bij Tyler woon voor een paar weekjes. Leuk" fluistert hij in mijn oor en laat me dan los en knipoogt naar me. Wacht, wat is er zojuist gebeurd? Ik zie Jamy nieuwsgierig naar me kijken en ik maak een:ik.vertel.je.het.zo.meteen gebaar. Dan hoor ik de directeur beginnen met spreken en ik kijk de rest grijnzend aan. It's show time. We beginnen allemaal ons strijdlied te zingen en ik zie de directeur steeds chagrijniger worden. James legt zijn handen om mijn heupen en ik begin te glimlachen.

Na de eindeloze toespraak van de directeur mochten we eindekijk naar huis. Nou de helft van ons. De andere helft mocht meegaan naar je nieuwe huis voor een week. Tyler en ik staan akward tegen over elkaar. Ik zucht en kijk hem afwachtend aan. "Uhm laten we maar gaan" mompelt hij, ik knik zwijgend. Zo rijden we naar mijn huis. Ik loop naar de logeer verdieping en laat hem alles zien. Het verbaast me niks dat hij niey verbaasd is over de ruimte hier. Hij heeft natuurlijk precies het zelfde. Ik loop zwijgend weg. "MARYYY JE BENT THUIS!" Hoor ik Laura vrolijk zeggen. Ik begin spontaan te lachen. "Laura!" En ik geef haar een dikke knuffel.

{Pov Tyler}
Ik zie Mary-Ann naar de vreemde vrouw die dus Laura heet lopen en haar knuffelen. Ze zijn dus heel close. Zou het haar moeder zijn? Ik denk het niet anders zou ze haar wel mam noemen of zo. Maar als ik me nu bedenk heb ik nergens haar ouders gezien of zo... Zijn ze nooit thuis? Ik kijk weg en loop naar binnen met tranen in mijn ogen als ik aan mijn eigen moeder denk. Ik mis je mama...
--------
Ooiieh Tylers pov. Ik hoop echt dat jullie het een leuk verhaal vinden. =^.^=
Xx my