Hate is the new love. Shawn Mendes FanFic

Hoofdstuk 20, Tylers verhaal.

{Pov Mary}

Ik loop naar buiten. Na drie dagen bij Tyler geweest te zijn waren we het er beiden over eens dat ik maar naar huis moet gaan, en naar de dokter. Het gaat totaal niet goed met me, en dat weten we allebei heel erg goed. Dus overmorgen gaan Tyler en ik samen naar de huisarts. Ik loop naar mijn scooter en rij naar huis. Ik doe de deur open en loop meteen naar mijn kamer. Ik gooi mijn tas op mijn bed. Ik wil achter mijn bureau gaan zitten tot dat er me iets opvalt. Het boekje! Ik ga op mijn bed zitten en sla het open.

[Tylers verhaal]

Nou daar gaan we dan, aangezien ik van die klote therapeut mijn "problemen" op moet schrijven. Omdat dat goed zou zijn. Nou laten we het er maar ophouden dat die therapeut mijn grootste probleem op dit moment is. Ik mag die man niet. Ik weet dat je dit gaat lezen eikel, dus dan weet je ook meteen wat ik van jou denk. Maar goed, ik moet het maar opschrijven he? Het begon 3 jaar geleden, mijn moeder kwam laat thuis. Enorm laat. Ik werd wakker van mijn vader die aan het huilen was. Ik liep naar beneden. Stiekem natuurlijk. Ik zag mijn moeder enorm schreeuwen. "EN DAT KIND DAN? JIJ ZIT HIER NU WEL TE ZEIKEN DAT IK ZOVEEL GELD VERSPIL MET DRANK. NOU DAT KUT KIND KOST OOK HEEL VEEL MET DIE KANKER VAN HEM." Ja dat schreeuwde ze echt. Ik kon er toch ook niks aan doen dat er leukemie bij mij geconstateerd was. Het ging elke nacht zo. Ik was zo verdrietig. Maar goed ik hoefde niet bij haar aan te komen. Als ik huilde was alleen mijn vader er voor mij. Ik werd sterker en sterker en ik overleefde het. Ik was sterk. Mij deed niks meer, helemaal niks meer. Totdat mijn moeder borst kanker kreeg. Ik was zo geschrokken en ik was alleen maar bij haar. Ik skipte mijn hele 2de jaar op school om maar bij haar te zijn. Ik hielp haar met alles wat ik maar kon. Ergens wist ik wel, dat ze dit eigenlijk niet verdiende. Na alles wat ze tegen mij gezegd had. Maar ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om haar niet te helpen. Ik was altijd bij haar, dag en nacht. Mijn vader was blind en vond het verschrikkelijk om mij en mijn moeder niet te zien. Hij kon het niet, ja hij was blind, duh, maar ook omdat hij tegen werd gehouden door de kliniek. Ik stond er alleen voor. Alleen met mijn enorm zieke moeder. Niks hielp om mijn moeder beter te maken. Maar ik bleef sterk. Voor haar en voor mij. Ik had het overleeft dus zij ook, zij overleeft alles. Maar ik was verkeerd, zo als altijd. Ze overleed 6 maanden nadat ik het overleeft had. En toen stond ik er echt alleen voor. Mijn vader mocht de kliniek niet uit. Ik begon met uit gaan. Ik ben met denk ik de hele stad qua meisjes naar bed geweest, maar met een meisje niet. Zij was de gene die mijn interesse meteen trok. Haar naam is Mary -Ann Blue. Ze haat me of zo, maar zo sterk komt ze niet echt over. En haar opmerkingen doen me niks.

{Pov Mary}

Daar stopt het verhaal opeens. Ik frons mijn wenkbrauwen. Ik blader verder maar ik kan niks vinden. Op een paar tekeningen van rare dingetjes na. Maar goed. Ik leg het weg en ga liggen. Na een tijdje loop ik geïrriteerd naar de badkamer en druk een doekje tegen mijn neus. Mijn 6de deze paar dagen. Na een tijdje stopt het bloeden en loop ik naar beneden en pak wat brood en doe er chocopasta op. Ja dat is een product uit nederland, maar het is super lekker. Ik loop naar de tuin en ga in de hangmat liggen en ik sluit mijn ogen.