Hate is the new love. Shawn Mendes FanFic

Hoofdstuk 21, WAT DOE IK HIER!?

{Pov Mary}

Vaag in mijn slaap hoor ik allemaal geluiden en panikerende stemmen. Ik wil mijn ogen wel openen maar het lukt niet, ik ben zo erg moe. Ik voel dat ik opgetild word en dan voel ik niets meer. Ik voel me zo licht. Ik probeer me te bewegen maar dat lukt niet. Dan voel ik een drukkende pijn op mijn borst. Wat is er toch met me aan de hand? Ik wil dit niet. Ik wil wakker worden en naar Tyler. Wacht nee, dat eerste wil ik wel maar dat tweede liever niet. Al het is beter dan dit.

[3 WEKEN LATER]

Ik open vermoeid mijn ogen en ik doe ze meteen weer dicht. Ja, dit is beter. Het licht is veel te vel. Als ik mijn ogen weer open doe is het veel minder vel. Ik zie een spierwitte muur. Ja spierwit, meer zie ik niet echt. Ik voel overal pijn en vermoeidheid door mijn hele lichaam. Ik staar geïnteresseerd naar de muur. Niet wetend dat iemand anders mij geïnteresseerd aankijkt. Ik laat mijn blik door de kamer glijden tot ik nog een muur zie. En nog een met een deur er in. Dan kijk ik naast me, en zie ik een ander bed. Ik volg met mijn ogen van het voeteneind naar het hoofdkussen, waar ik een heel knap hoofd zie van een jongen, maar de jongen is kaal. Ik voel aan mijn eigenhoofd en merk dat er ook geen haar zit. Dan begin ik keihard te gillen. De jongen lijkt niet verbaasd of zo en hij drukt heel rustig op de rode knop boven zijn hoofd. Snel komt er een zuster binnen. "Het prinsesje is wakker hoor, en ze heeft het gemerkt." Zegt hij grinnikend. Ik kijk in paniek de zuster aan. Dan gaat ze zuchtend naast me zitten op de stoel en kijkt me recht aan. "Hey Mary, ik heb je heel wat uit te leggen zeker?" Zegt ze zuchtend. Ik knik hysterisch en blijf gillend aan mijn hoofd voelen. Ik hoor de jongen geïrriteerd zuchten. "Mary rustig maar, ik ga je het allemaal uitleggen." Ik stop rustig met gillen en ga achterover liggen en kijk de zuster kwaad aan. "Laten we maar beginnen bij het begin." Ik kijk haar droog aan, serieus? "Goh dat idee had ik ook nog niet bedacht." Zeg ik sarcastisch. De zuster grinnikt even en begint dan met praten. "Drie weken geleden kregen we in paniek een telefoontje van de heel Tyler James. We haalde je meteen op en je was in levensgevaar. We onderzochten je en vonden uit dat je leukemie hebt." Ik haal geschrokken adem en moet hoesten. "We hebben al 5 chemo kuren gehad. En je hebt er nog 11 te gaan." Ik kijk haar boos aan. "Ja en je haar, ik weet het, maar we hebben het alvast gedaan en we hebben een pruik gemaakt die perfect op je haar lijkt." En ze wijst naast mijn bed. Daar staat een hoofd ding met precies mijn haar er op. Ik zucht verdrietig en ik voel een traan over mijn wang glijden. De zuster streelt me over mijn wang en ik sluit mijn ogen en ik glij weg in een diepe diepe slaap.