"Kadir dur kadir"
Kadir arabaya binecekken tanıdık ses ile durdu. Bu Nazlıydı. Arkasını döndüğünde üstünde pijaması dağınık saçı ile ona doğru koşuyordu. Kadir şaşırmış ve Nazlıya bakarken o çoktan Kadire yaklaşmış ve sıkıca ona sarılmıştı. Derince...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Nazlı."
Kadir ellerini kollarıma koyup beni geri çekti. Ama çekse ne yarar gözlerimi bir an bile ayırmadım.
"İşin düştüğü için geldin. Yoksa Kadirin de dediği gibi değil. Beni sevdiğinden özlediğinden değil menfaatine geldin sen."
Aklımdan bir kez olsa da geçmişti. Yıllar geçti dedim kendime. Ben büyüdüm o yaşlandı. Belki bir şeylerin farkına varıp pişman olmuştur dedim ama olan ortaydı. Bir an onun pişman olduğunu düşünmek bile hataydı.
"Ne isteyeceksin benden? İlik mi? Kan mı? Ne isteyeceksin söyle!" Bağırmam ile irkilsede başını eğip konuştu.
"Kızım ben kemik iliği kanseriyim. 3 senedir savaşıyorum. Ama bir türlü yanıt alamadım yani yavaşlaması aksine gün geçtikçe kötüleştim. Son çarede ilik gerek dediler."
Konun nereye geleceği gayet açık ve netti. "Diğer çocuklarımdan örnekler alındı ama eşleşen sadece oğlumundu fakat onun da kronik hastalığı olduğu için nakil sağlık değildi. Bu yüzden sa-"
"Benden isteyeceksin." Deyip sözünü kesti. Sadece başını salladı.
Yüzleştiğim gerçek beni bir kez daha yıkmıştı. Bir insan evladını hiç kullanır mıydı?
"Annem de sana yalvarmıştı. O da böyle acı çekmiş kıvranmıştı. Ama sen umursamamıştın. Onun numara yaptığını söylemiştin. Sırf seni sevdiği için sevgisini kullandın sen!" Nefeslerim hızlanmıştı.
Aklıma gelenlerle çıldıracak gibi oluyordum. Bu yüzden hırsımı atmam gerekiyor.
"Sen bizi sevmedin. Kullandın. Sen kimseyi sevmezsin herkes seni sevsin istersin. Bu yüzden bizden çabuk vazgeçtin. Sevseydin yapmazdın."
Elimi sertçe duvara vurduğumda Kadir engel olmak istemiş ama geç kalmıştı. Sızlayan elimi umursamadım ama çoktan teyzem yanıma gelip elimi avucuma almıştı.
"Nazlı kızım yapma!"
"Nazlı kendine zarar verme!" Kadir alnını saçlarıma yaslayıp kulağıma fısıldadı.
"Nasıl yapmayayım. Yüzsüz gibi gelmiş karşıma bana ilaç ol diyor."
Nefretle karşımda ki adama baktım. "Bu zaman kadar bana babalık yapmadın! Şimdi bende sana evlatlık görevimi yapmıyorum. Ne yaparsan yap senin için kılımı bile kıpırdatmayacağım."
Kadir ve teyzemden kurtulup hızlıca salondan çıktım. Odama geldiğim gibi serçe kapıyı çarpıp kilitledim.
Nefeslerim hızlı. Göğsüm şiddetle inip kalkerken gözlerimden yaşlar akıyordu. Ama göz yaşlarımın sebebi ona üzülmem değildi. Daha beter olsun.
