DÜZENLENİYOR | Oyun Bağımlısı

Bölüm 1

Selamlarr umarım iyisinizdirr. Hoh ilk bölüm ile karşınızdayım. Biraz heyecanlıyım sanırım. Oy vermeyi unutmayın. Uzatmadan iyi okumlarrr. 

Bölüm Şarkısı: Woest-Nightfall

Levlâ Ada

Hiç düşündünüz mü? Geleceğinizin çöpe atılabileceğini ya da sadece bir hayal için bazı şeylerden vazgeçmeyi? Bana bu hayat bunu öğretti. 14 yaşımdan beri bunu aşmaya çalışıyorum. Ben Levlâ. Ruhu kelebekler kadar özgür, bedeni bir o kadar da tutsak. İsmimi annem koydu. Gerçi anlamını sorduğumda sadece büyüyünce anlarsın demişti. Gerçekten de büyüyünce anladım. Her şeyden vazgeçen bir kızdım. Yine sabahın 13.30'unda kalktığım için bir ton azar işitirken, diğer yandan kafamı komodinin üstünde duran telefonuma çevirmiştim. Derin nefes alıp elime aldığımda gelen mesajlara bakmıştım. OHA 350 MESAJ WHATSAPP MESAJI NE ŞAKA MI BU!? Tabii ki tek buradan da gelmemişti. Sanal arkadaşlarımla konuştuğum uygulamadan da bir sürü bildirim vardı. Hayır, ölmedim sadece uyuyordum. Gerçi kefenimi hazırladım ama olsun. Neyse, yavaşça yatakta doğrulduğum sırada mal mal mesajlara girip bakmıştım. Ne diyor bu değişikler sıfatı vardı cidden suratımda. İlk sanal arkadaşlarımın yazdığı mesajlara girmiştim. Dedikodu ve günaydın mesajları. Ben bu saatte uyandığımı yazsam davar derler mi acaba? Neyse, çok bir şey demeden kendimi çevrimiçine almıştım uygulamada. O uygulamadan çıkıp WhatsApp'a girdiğimde Gökçen ile Derin'in yazışmalarına bakmıştım. Gerçekten siz sabah sabah ne yaşıyorsunuz? Bana da bu kafadan verir misiniz? Mesajları tek tek okumaya başlamıştım.

Keep Goin On💅

Sabiha GÖKÇEN: "Derin bazen aklından şüphe ediyorum."

Derin OkyanusLAR: "Ya sabır ne dedim ki ben şimdi?"

Sabiha GÖKÇEN: "Tek yapacağın şey s*ktir git demek. Bunun yerine viviviviv diye dolaşıyorsun hasbinallah"

Derin OkyanusLAR: "Yok.(Opsiyonel)"

Siz: "Oğlum sabah sabah ne bu tantana aq"

Sabiha GÖKÇEN: "Hanımefendi sınıfında ki çocuğa sövemiyor."

Derin OkyanusLAR: "YALAN AM-"

Siz: "Gerçekten imdat sabah sabah." 

Gerçekten imdat diye bağıracaktım. Konuya bak, sabahın köründe bir de! Gerçi sabahın körü pek sayılmaz ama. Yavaşça ayağa kalkıp odamdaki ikinci yatağı gördükçe sinir oluyordum. Evet, Levlâ, sen odada tek değilsin. Kuzenim Umay ile birlikte yaşıyorduk. Çekirdek aile mi? O aile kavramı ben 12 yaşındayken yıkılmıştı. Gerçi aile dediğimiz kavram bazen bir kitap bile olabiliyordu, değil mi? Yavaş adımlarla odadan çıkarken babamın yine o bağırış sesiyle ona baktım. Ediz: "Sen de her sabah hep bu saatte kalk tamam mı? Zaten işin ne ki? YKS'yi kazanamadığın an tekrar işe."

Söylene söylene kapıdan çıkışını sessizce izlemiştim. Ne diyebilirdim ki? Aynı kavgalar sürekli tekrarlanıyordu. Konuşsam suç oluyordu. Yapacak bir şey yok diyerek adımlarımı mutfağa doğru ilerlettim. Koridordan geçip salon-mutfağa geldiğimde annemin sinirli halini gördüm. Hiç bulaşmadan hızlıca ne yemek varsa alıp salondaki masaya geçmiştim. Kahvaltısını ederken annesinin yanına gelip söylenmesini dinledi. Mine: "Gerçekten artık babana inanamıyorum. Hiçbir şekilde beni dinlemiyor, umursamıyor ve hayatına böyle devam ediyor." Sessizce annemi dinliyordum. Kadıncağız da haklıydı, ne diyebilirdim ki? 12 yaşından beri kuzenimin bizde yaşadığını biliyorum. Babam sırf yardım amaçlı yanımıza aldığı kız 8-9 senedir bizimle neredeyse. Annem de artık bu konuda çok sıkıldığı belliydi. Ve yine bu konu yüzünden tartıştıkları da kesindi. Her sabah yine aynı konu, yine aynı muhabbet beni bile sıktı. Annem söylenmesine devam ederken aniden uygulamadan mesaj geldi. Tuhaftı, çünkü yemek yediğimi biliyorlardı. Uygulamayı açıp baktığımda bir yabancıdan takip isteği idi. Pekala, tuhaftı bu durum. İsteği kabul ettikten sonra çayımı içmeye devam ettim. Büyük ihtimalle diğer arkadaşlarımla bulunduğum sunucudan bulmuştur diyerek çok takmamıştım. Fakat aniden mesaj alınca mal mal baktım. Boğazıma dizdiniz lan yemeğimi. Mesaja tıklayıp açtığımda o yabancı yazmıştı bana. Kim olduğunu bilmiyordum ama ne istediğini merak ediyordum.