Arkadaşlar tatilde olduğum için yazmaya fırsat bulamıyorum. Yani bölümler daha uzun aralıklarla gelecek. Her fırsatta yazacağım. Geç gelecek bölümler için özür dilerim.
Sevgilerle...
Almila ile birlikte eve geldiğimizde kendimizi yatağın güvenli kollarına atıp uyumaya çalıştık. Fakat başarısız olduk.
Almila sırtını yatağın başlığına dayamış ben ise onun karnına kafamı koymuş uzanıyordum. Aslında onunla konuşup biraz rahatlamak istiyordum ama onu da bu konularla fazla boğduğumu biliyordum.
Tam konuşacağım sırada Almila yerinde biraz kıpırdanıp konuşmaya başlayınca çenemi kapamayı tercih ettim ve onu dinlemeye başladım.
-"Arya belkide annene haksızlık ediyoruz. Geçmişte yaşanmış bir olay ve annen de bunun hata olduğunu kabul ediyor. Biraz abartıyor olabilirmiyiz?"
Kafamı karnından kaldırıp kaşlarımı çatarak suratına bakmaya başladım. Gerçekten böylemi düşünüyordu?
-"Almila. O kadın babamı aldattığı için ben yıllarımı babasız geçirdim. Ve yine o kadın babamı başka bir adamla aldattığı için adamın karısı öldü. Ve..."
Gözlerimi kapatıp yutkunduktan sonra
konuşmaya devam ettim.
-"Yalın'ın hayatını mahveden ve şu an bu halde olmasının sebebi de annem."
Çatılan kaşlarım yavaş yavaş eski halini alırken Almila yüzünde beliren pişmanlık duygusuyla konuşmaya başladı.
-"Haklısın. Bir anlığına annenin tarafından olaylara bakmaya çalıştım ve sanırım hata yaptım." diyerek dudağının kenarını dişlerinin arasına aldı.
Buruk bir şekilde gülümseyerek kafamı eğdim.
Odadaki hüzün bulutu Naciye teyzenin odaya girmesiyle dağıldı.
-"Kızlar, gelin birşeyler yiyin hadi." odadan çıkan Naciye teyzenin arkasından bakarken yataktan kalkıp üzerime çeki düzen verdikten sonra mutfağa doğru yürümeye başladım. Almila'da arkamdan geliyordu.
Sürekli burada kalamazdım. Zaten insanlara yük olmaktan başka ne yapıyorum ki ben? Çalışıp para kazanmalıyım ama ne kadar becerebilirim bilmiyorum. Hastalığım buna ne kadar müsade eder bilmiyorum.
Ah, hastalık demişken yarın gitmem gereken bir kontrolüm ve ilaçlarımı almadığım için azar işitmem gereken bir doktorum var.
Mutfağa girip masaya oturduktan sonra tabağımdaki makarnadan yemeye başladım.
Daha tabak yarılanmadan doymuş olmama rağmen kendimi biraz daha zorlayıp yemeye devam ettim.
Suyumdan da bir yudum aldıktan sonra peçeteyle ağzımı silerek masadan kalktım.
Almila'nın odasına girdim ve kendimi yatağın üzerine bıraktım. Yarın fazla sıkıcı bir gün beni bekliyor!
***
Sabah telefonumun sesiyle gözlerimi açtım. Mesaj Almila'dan gelmişti. İyi de neredeydi ki? Bu saatte evde olması gerekmez mi?
Mesajı açıp okuyunca şaşkınlığım ikiye katlandı.
Gönderen: Almila
"Ben erkenden çıktım. Mesajı gördüğünde sokağın başındaki kafeye gel. Önemli."
Şaşkınlık yerini endişeye bırakırken hızla yataktan kalktım. Merakım da hepsinin önüne geçiyordu tabii.
Daha evden kıyafetlerimi almadığım için Almila'nın dolabından siyah dar bir pantolon, mavi uzun kollu tişört ve bir de ceket aldıktan sonra hızla üzerime geçirmeye başladım.
Acele davrandığım için pantolonu giyerken biraz sendelesem de hepsini tamamladım ve saçlarımı dağınık bir topuz yapıp evden çıktım.
Ellerimi ceplerime koyup hızlı adımlarla yürümeye başladım. Umarım kötü birşey olmamıştır. Kafenin karşısına geldiğimde derin bir nefes alıp içeri girdim.
Gözlerimle Almila'yı aramaya başladım fakat bulamadım.
Gözlerimi kısarak etrafa biraz daha dikkatli baktığımda onu gördüm. Yalın'ı!
Sandalyeye yayılmış oturuyordu. Beni farkedince alay eder gibi gülümseyerek el salladı. Yeniden karşılaşmanın verdiği etkiyle gözlerimi belertip suratına ifadesizce bakmaya başladım.
Tesadüf olamazdı değil mi? Almila? Almila nerede? Mesaj onun telefonundan geldi? Sorular tuğlalar halinde kafamda yer edinirken sertçe yutkundum.
Yalın suratındaki pis ifadeyi silerken eliyle 'Gel!' işareti yapıp cebinden bir sigara paketi çıkardı. Yavaş ve korku dolu adımlarımla masaya ilerledim ve onun karşısındaki sandalyeyi çekip oturdum.
Kapağı tam kapatılmamış olan anılarımız bugün tekrar ortaya dökülecek gibi, kaldırım taşlarını yerine koyma vakti!
