Bir Gece Ansızın

Giriş...

Karanlığa atılan ilk adım......

Çok şey var
içimde
söyleyemediğim,
söyleyemedikçe
biriken,
biriktikçe
acıtan...

Bu kitapta yer alan her bir karakter, isim yerler tamamen hayal ürünümdür ve gerçeklikle hiç bir ilgisi yoktur..

💫

Dibi gördüm sandıktan sonra en dibe battım ben. Ne ip vardı, ne bana uzanan bir el vardı yukarıda...

***

Cenazeden tam 3 gün geçmişti. Evin kalabalıklığı dağılmıştı. Sesler susmuştu.

Onların da sesleri yoktu artık.

Koşuşturmalar yoktu, kavgalar yoktu. Kahkahalar yoktu...

Şu an konuşmaları için canımı bile vereceğim insanlar artık yoktu, benden tamamen gitmişlerdi.

Gelmemek üzere...

**

Yatağımda oturup duvara boş-boş bakıyordum. İstediğim bu değil miydi? Gitmelerini istememiş miydim?

Hep onlardan bıktığımı söylemedim mi? İnsan kaybedince mi anlardı elindekinin değerini?

Doğum günümde gitmeleri şart mıydı? Beni kendimden daha da nefret ettirmeleri şart mıydı?

Peki nankörlük müydü benim bu yaptığım?

Bir hışımla ayağa kalktım ve dolaptan bavulumu çıkardım. Kıyafetlerimi tek tek bavula doldurmaya başladım. Hiçbirini bırakmadım. Hepsini topladıktan sonra iki bavul daha çıkardım.

Tüm eşyalarımı, en çok okuduğum kitaplarımı bavullara doldurdum.
Fermuarını kapatıp yere bıraktım bavulları.

Tam o anda kapıyı çalıp ardındanda içeri giren Ferda teyzeyi gördüm. Gözleri dolu doluydu. O da ağlamalara doyamamıştı.

İçeri girdiğinde bavulları görüp ağlamaları daha da şiddetlendi. Elinden tutup yatağa oturttum.

"Ferda teyzem, bana kızma olur mu?" Dedim ağlamamaya çalışarak. "Bu ev bana dar geliyor. Kalamıyorum daha fazla. Duvarlar üstüme üstüme geliyor. Biliyorum, bana kızacaksın, ya da küseceksin. Ama başka çaremde yok. Anla beni" dedim yüzünü avuçlayarak.

Elini uzatıp saçımı okşadı. Gözündeki yaş usulca süzüldü yanağından.

"Yavrum, ailenin emanetisin sen bana. Şimdi nasıl bırakırım ben seni? Nasıl izin veririm gitmene?" dedi ağlayarak.

"Gitmem gerek. Olmaz böyle, yapamam" dedim ayağa kalkarak.

"Gitmesen olmaz mı kızım?"

"Olmaz Ferda teyzem. Antalyaya taşınıyorum. Ev tutmak belki bu kadar acele zor olucak ama bakmaya başladım bile. Evi bulana kadar Yasmin'de kalırım. Zaten 1 kaç gün sürer normal bir ev bulmam."

"Peki, burayı satacak mısın?" Dedi malikaneyi kastederek.

"Hayır, istesemde yapamam. Onların hatırası var bu evin her köşesinde. Kendimi toparlamayı başarırsam gelicem buraya tekrar. Ama o zamana kadar İstanbula adım atmayı düşünmüyorum"

"Kızım, ben ne yaparım sensiz? Bi başına oralarda nasıl olur?" dedi o da ayağa kalkarak.

"Merak etme. Amcamlar, teyzemler hepsi Antalya'da zaten. Alp'e söyledim kendi evine yakın bir yerde ev bulucak. Gözün arkada kalmasın"