Her insanın hayatını değiştiren bir olay, bir kişi ve ya bir gece olurmuş. Benim hayatımı değiştiren o geceyse beni büyümeye mi zorlamıştı yoksa benim içimdeki beni mi öldürmüştü, bunu hiç anlamıyordum.
Tek bildiğim o geceden sonra benim artık eski...
Kitabın okunması istediğim gibi ilerliyor. Bölümler düzenli gelecekk😍
Öncelikle sizden küçük bir ricam var. Yapa bildiğiniz kadar yorum yapar mısınız?
Ve oy vermeniz benim için çok önemli🩷
Keyifli okumalar💋
💫
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Çocukluğunu yaşaya bildiğin kadar mı çocuksundur? İnsanı yaşadıkları mı büyütür? Bir çocuk gülüp eğlenmesi gereken yaşta neden çocukluk yapmaktan çekinir?
Peki bir aile çocuğunu ne kadar sevmeye bilir? Bir anne, çocuğunu hiç mi umursamaz? Benim içimdeki çocuk avaz avaz bağırıp çocukluğumu arıyordu mesela. Boyumdan büyük dertleri sırtlamıştım ben.
Ailem yokken çocuktum mesela. Onlar varsa çocuk olmayı bırak, var olmayı bile durdurasım geliyordu.
**
Yıllar önce Antalya..
"Sıra sende. Sensin ebe" dedi Aras Ali.
"Ama ben olmasam? Sen olsan?" dedi dudağını öne sarkıtan Balın.
"Geçende öyle dedin Balın. Hep oyunbozanlık yapıyorsun" dedi kenardan AlpArslan.
"Ben olurum. Size ne?" dedi Balın'ın üzülmesine dayanamayan Aras Ali. En sevdiğiydi Balın onun. Kıyamazdı.
"Tamam o zaman sen ol" dedi hemen sevinerek Balın.
"Olurum" dedi Aras Ali. "Sen saklan, en son seni bulacağım" dedi göz kırparak.
"Tamam" dedi gözlerini kırpıştırarak ve hemen koşup bulduğu ilk yere saklandı.
"Hep bunu yapıyorsun. Ne anlamı kaldı oyunun?" dedi artık bu durumdan bıkan Ömer.
"O ne kadar isterse o kadar oynayacaksınız Ömer. Gidin saklanın"
Ömer'de severdi Balın'ı. Küçük kardeşi gibiydi. Hepsi koruyup kollardı Balın'ı. Ama en çokta Aras Ali severdi.
İkisi çok daha yakındı.
İkisininde bilmediği bir şey de vardı. Aralarındaki bu bağ onları yıllar sonra da bir araya getirecekti.
