Halil, işsiz ve sosyal hayatı olmayan eşcinsel bir gençtir.
Evde kendi dünyasında takılan ve ara sıra gelecek kaygısı ile kendini tüketen Halil bir gün oyalanmak için kafasında fantezik bir karakter kurar ve kısa bir hikaye yazar.
Peki yazdığı hika...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
İyi okumalar 💕
📖📖📖📖
Küçük sevimli dükkanların arasında yürürken yanımdaki Kuzgun sayesinde kalabalık yolu kaplayan insan seli bize yol veriyor ve saygı - korku dolu çekingen bakışlarını üzerimizde gezdiriyorlardı.
Bugün temizlikçi kadınlar gelmeden önce evden ayrılmış, benim ve atölyenin eksiklerini tamamlamak için çarşıya inmiştik.
Aslında çok bir eksiğimiz yoktu. Geçtiğimiz iki günde erkenden kalkıp atölyeye iniyor hem biraz eğitim görüyordum hem de orayı düzenliyorduk.
Kuzgun dağınık bir adam değildi fakat eşyaları rastgele yerlerde durduğu için karışık ve bunaltıcı duruyordu. Bunu ona söylediğimde sessiz kalsa da duvarlara raf yapma ve eşya koyma yeri konusunda beni dinlemiş ve aklımdakinden daha güzel bir eşya koyma yeri yapmıştı.
Elleri o kadar pratikti ki, bir günde halletmişti bu işi. (İş başındayken inanılmaz ciddi ve seksiydi..) Geriye kalan düzenlemeyi de ben halletmiştim.
Çalışma alanına müdahale etmeme izin vermesi inanılmaz mutlu ediyordu beni. İşin en iyi yanı ise fazla belli etmese de çıkan sonuçtan kendisi de oldukça memnundu. Düzenlemeyi bitirdiğimizde atölyeyi beğeniyle süzen bakışlarını yakalamıştım.
Şimdi ise alacağımız ağır şeyleri almış kalan eksik malzemelere bakınıyorduk.
Çiçek de almıştık. Yaşadığım alanda bitki, yeşillik görmek beni çok mutlu ediyordu. Önceden salonumdaki pencerenin kenarı ful saksıda yetişen çiçek ve kaktüs doluydu hatta. (Ben buradayken kurumadıklarını umuyordum..)
Kuzgun bir dükkanın önünde durduğunda onunla beraber dükkandan içeriye girdim. Sanıyorum ki hırdavatçıydı. Önünde saygıyla ellerini birleştiren adamla eksik olan bir kaç malzemeden konuşurken bir adım arkasında ensesini ve geniş omuzlarını izliyordum.
Bu iki günde ona baya alışmıştım. Hatta odasına çıktığı ve yanımda olmadığı zamanlar garip bir boşluk hissediyordum artık. Yazdığımın aksine oldukça uysal, sessiz ve sakin birisiydi.
Şu anda konuştuğu adamın ve yol boyunca gördüğümüz insanların gözündeki korkunun sebebinin ben olduğunu düşünüyordum hatta. Eğer ben öyle yazmamış olsaydım yine saygı duyarlar fakat korkmazlarmış gibi geliyordu. (Belki de korkarlardı..)
Kuzgun'un ciddi ifadesi bana döndüğünde daldığım düşüncelerden sıyrılıp gülümsedim. Aynı şekilde gülümsemese bile ifadesi yumuşamış ve kafasıyla kapıyı göstererek aramızdaki bir adımı kapatmıştı.
Elindeki birikmiş poşetleri gördüğümde uzanıp almak istemiştim ama önceki iki seferde olduğu gibi müsaade etmedi. Aldığımız bazı şeyleri dükkandan eve yolluyorlardı ama diğer küçük şeyleri biz taşıyorduk.
