Schone Schijn

Schone Schijn - deel 4

Ondertussen 3 weken na de verkrachting, Caro had een excuus verzonnen waarom ze niet naar Emma doorgereden was, Emma geloofde het ook. Caro durfde de echte waarheid niet te vertellen. Ze was bang, bang dat Emma haar niet zou geloven of zo..

Ze maakte zich klaar om naar school te gaan, ze wouden net vertrekken maar Caro loopt vliegensvlug naar het toilet, ze moest overgeven. Emma ging kijken, "gaat het Caro?", "misselijk", "je gaat best eens naar de dokter hé, dit al is al een week aan een stuk", "ja misschien wel ja", "ik maak afspraak en vandaag thuisblijven", Emma maakte een afspraak. De dokter had nog een gaatje vrij binnen 20 minuten dus ze gingen gelijk.

"Caroline Timmers?", de dokter riep hen naar binnen. "Vertel eens waar heeft u last van", "uhm misselijk vooral in de ochtend, braken, snel moe en rugpijn", "goed uhm we gaan even bloed prikken, u mag op de tafel gaan zitten", Caro ging zitten en de dokter tapte wat bloed af. "Ik schrijf een briefje voor school, de rest van de week, hebt u iemand die bij je kan blijven?", Caro keek naar Emma die bevestigde met een knik. "Dan schrijf ik ook een briefje voor jou", "is goed", "u mag morgen rond 18u bellen voor de resultaten van het bloedonderzoek", "is goed, bedankt", de dokter liet hen gaan.

Caro ploft zich neer in de zetel, toen ze thuiskwamen. Caro was weer helemaal uitgeput, ze besloten het vandaag rustig aan te doen en gewoon wat op bed te chillen. Caro legde zich neer in Emma's armen, ze voelde zich echt niet goed, wat kon het toch zijn.. ze wist het oprecht niet.. ook Emma maakte zich zorgen om Caro, gewoon niet wetende wat er aan de hand was.

Emma was vol-au-vont aan het maken terwijl Caro aan het slapen was, die had het einde van de film niet meer gehaald. Emma besloot uiteindelijk Caro even te laten slapen, het zou haar wel deugd doen.

Emma zette de borden met vol-au-vont op tafel. Ze ging naar haar kamer en wreef zachtjes over Caro's hoofd. "Wakker worden liefje", Caro werd zachtjes wakker, "ik ruik eten", "ik heb vol-au-vont klaargemaakt, kom je?", "jaa". Caro zette zich aan tafel.

"Je eet precies voor twee", lachte Emma. Caro lachte ook, ze zat ondertussen aan haar derde portie, normaal eet zij nooit zoveel. Emma besloot al te gaan douchen terwijl Caro verder at. Ze zette wat muziek op en ging de douche in, ze zong luidkeels mee.

"Aaaaahhhh", Emma schrok. Caro was na het eten naar boven gegaan en was de badkamer ingegaan, Emma zag haar niet door het douchegordijn. Caro kleedde zich uit en trok de gordijn open "BOE", Emma schrok en keek Caro speels boos aan. Caro ging mee de douch in en af Emma een kusje, dit maakte veel goed.

Na het douche plofte ze beiden op bed. Beiden scrolden ze nog wat op hun gsm en gingen daarna slapen.

Volgende dag

Ze werden wakker rond de middag, ze hadden nood aan wat slaap dus hadden besloten even geen wekker te zetten, moest ook niet want ze hadden beiden een doktersattest. Voor Caro een redding om te kunnen rusten, voor Emma een win win situatie, meer tijd met Caro en geen saaie lessen.

Ze maakte zich klaar en gingen ontbijten, eigenlijk was dit al lunch want het was al 13u ondertussen. Caro had niet zoveel honger want ze was weer misselijk, opnieuw. En ook zoals vorige keren moest Caro weer naar de wc toe rennen, ze was het beu, beu om zich zo slecht te voelen maar niet te weten hoe het komt, waarom ze zich zo slecht voelt.

Ze gingen wat wandelen in het park, wat frisse lucht zou hen echt wel wat deugd doen. Hand in hand liepen ze door het bos, ze kuste elkaar zachtjes. Alles was perfect, hun relatie was perfect, beiden waar ze dolgelukkig.

De tijd was eindelijk aangebroken, Caro zou eindelijk weten wat er aan de hand was met haar. Ze nam haar gsm en toetste het nummer van de dokter in. Telefoon ging over, toen ze de stem van de dokter hoorde zette ze haar gsm op luidspreker. "Dag Carolien ik heb nieuws eh", "ja", "ik ga u feliciteren, u bent ongeveer 3 weken zwanger", "wat..", Caro gooide meteen de telefoon dicht. Emma zei niets en vertrok gewoon, Caro liet haar eventjes doen.

Emma huilde in het park. Gedachten raasden door haar hoofd, "heeft Caro me bedrogen, ben ik niet goed genoeg..", de gedachten maakte haar kapot. Ze voelde na een tijdje een hand op haar schouders, het was Caro. Ze boos weg "Emma we moeten praten", "ja dat denk ik ook", Emma reageerde fel. "Ik heb je niet bedrogen", "aah het kind is daar van zelf gekomen", "ik ben verkracht..", "ik heb geen zin in deze leugens Caro", "toen ik terug kwam van de doop.. daarom was ik niet naar je toe gekomen", Emma keek op, ze begon het duidelijk te geloven.

Samen stapte ze naar het huis van Dylano toe. Klaar voor de confrontatie aan te gaan. Caro liep hand in hand met Emma, het voelde vertrouwd aan. Ze liepen de gevel op, Dylano was vroeger 1 van Caro's beste vrienden, ze had besloten het kind te houden en hem er wel bij te betrekken. Ondertussen belde ze aan. Caro keurde het totaal niet goed maar vond het wel belangrijk dat haar kind een vader had, Caro weet hoe het is zonder 1 ouder, dit kon ze haar kind niet aandoen vond ze, hoe moeilijk het ook zou zijn.. Ze werd uit haar gedachten getrokken toen de deur opengetrokken werd.

"Sorry Caro..", was het enige dat Dylano kon uitbrengen, hij had die nacht blijkbaar teveel gedronken. Hij had oprecht spijt van zijn daden. Dylano gaf Caro een knuffel, ze accepteerde het. Emma daar in tegen, die reageerde jaloers en vertrok gewoon. Ze was gewoon bang.. bang dat ze iets zouden hebben want wie zou zijn verkrachter zomaar omhelzen.. Caro deed het enkel voor haar kin. Caro besloot ook te vertrekken na even te praten.

Kort nadat Emma thuis was gekomen, kwam ook Caro thuis. "Hey Emmatje", ze knuffelde Emma langs achter "je moet nergens jaloers of bang voor zijn dat beloof ik je", Emma keek haar aan en knuffelde haar. Ze was blij dat ze Caro kon vertrouwen op dat vlak.