Dit verhaal gaat over Emma en Caro, een gelukkig koppel, die alles van elkaar weet, of dat denken ze toch? Weet Emma wel alles van Caro of is dit een fout die ze begaat in hun vertrouwen? Niet alles is wat het lijkt..
Vandaag moest Caro terug gaan voor de echo. Ze had redelijk wat stress, de voorbije weken werd het school werk wat veel, ze ruste bijna nooit, constant was ze bezig op school of met taken voor school. Het was allemaal wat veel. Caro maakte zich klaar en vertrok.
"Caroline Timmers?", Caro stond op en volgende de gynaecoloog naar binnen. "Je mag op de tafel gaan liggen", Caro deed wat ze vroeg. Een koude gel werd op haar buik gespoten, en het apparaatje volgde. Ze keek naar het schermpje. "Is alles oké", de gynaecoloog zei niets en verwijderde de gel en het apparaatje.
"Rust je genoeg Caro?", ze waren terug aan de bureau gaan zitten, Caro werd bang van de verontrustende blik. "Ik heb veel werk voor school en zo wel.. waarom?", "platte rust Caro, en kalm aan, het hartje begint af te zwakken", "ohw..".
Na nog een paar minuten gesprek, vertrok Caro. Ze belde Dylano op, "hey Caro, hoe was het", "haar hartje begint af te zwakken.. ik moet kalm aan doen", "ah dus door u zijn we der bijna kwijt of wat?", de woorden braken haar, ze wilt dit toch ook niet? Dylano gooide de telefoon dicht, hij was duidelijk kwaad.
Een luide knal raasde door Emma's studio, Caro was net toegekomen, frustratie gierde door haar lijf. Emma ging naar Caro toe, merkte dat er iets scheelde. "Wat is er? Ging het niet goed bij de gynaecoloog?", "haar hartje begint af te zwakken..", Caro haar stem klinkt gebroken. Emma knuffelde haar.
Ze zaten samen in de zetel, Caro was ondertussen volledig uitgeraasd en huilde, "jij gaat dus niet meer naar school", "jawel, ik moet mijn jaar halen", "Caro haar hartje..", "komt goed". Emma wou niet dat het kindje gevaar zou lopen maar wist dat ze er niet op te zeggen had..
Na het eten ging Caro eigenlijk meteen douchen en vervolgens slapen, ze was kapot, kapot van het nieuws, de woorden van Dylano, ze was uitgeput. Emma ging nog even tv kijken maar ging ook vrij vroeg slapen.
Volgende dag
Caro haar wekker ging af, beiden werden ze wakker, Emma keek verbaasd, "ik zei toch dat ik naar school ging", "Caro..". Er was geen zeggen aan, Caro maakte zich klaar, ontbeet snel en samen vertrokken ze, eerste les uur was LO, hier mocht Caro niet aan meedoen.
Emma liep het veld op, ze dacht dat Caro gewoon even naar de wc was, zoals ze zei maar nee, ze stond omgekleed klaar op het veld. "Caro!?", "laat me doen, ik doe wel kalm". Dylano was ondertussen ook het veld opgelopen, "zou je niet aan de kant zitten, of wil je ze echt dood", Caro negeerde het.
Uitgeput kleedde Caro zich om. LO was zwaar, en ze was kapot. Emma keek haar teleurgesteld, ze hoopte dat Caro meer verstand had dan dit.
4 dagen later
Vandaag moet Caro terug naar de gynaecoloog, ze moest nu vaker gaan, nu het hartje af zakte. Caro had stress en schrik samen. Ze stuurde een berichtje naar Dylano om samen te gaan maar hij negeerde, hij was vast nog boos dacht Caro. Caro vertrok snel, ze moest vroeger door, van haar studio is het verder dan van bij Emma. Emma was pist op Caro waardoor ze op haar eigen studio sliep.
Eenmaal aangekomen mocht Caro meteen binnen. "Goed gerust Caro?", "niet echt.. ik wou school niet verpesten..", "Caro je kindje gaat voor hé.. zo gaat ze t echt niet halen hé", "ik weet het..". Ze controleerde de hartslag, het ging echt niet goed. "Caro je kruipt thuis je bed in, en komt er niet uit, anders ben je haar kwijt", Caro knikte. "Over 2 daagjes, 14u past dat?", "ja", "okey, dan kan je gaan".
Caro wandelde richting Emma's studio, tranen rolden over haar wangen heen. Ze was boos op haarzelf, boos dat ze het leven van haar kindje aan het verpesten is, ze wilt er alles aandoen haar te redden.
Emma opende de deur, "heei meisje", ze opende meteen haar armen, knuffelde haar stevig. "Hoe ging het", "ik moet volledige rust nemen, anders loopt het fout af", "je blijft hier, bij mij, samen zorgen we ervoor dat het goed komt", "jij moet naar school", "ik blijf hier", " Emma..", "beloof je rust te nemen als ik naar school ga", "ik beloof het".
Ondertussen lag iedereen in bed. Alles was rustig in Antwerpen, of ja dat denkt iedereen. Niemand wist wat ze zouden aantreffen in de ochtend. Dicht bij het SAS was er een luide knal te horen, nog geen 10 minuten later loeide sirenes door heel Antwerpen.
Volgende ochtend werden de meisjes wakker. Niet wetende wat er zich afgelopen nacht plaats vond. Emma leegde de brievenbus en legde de krant op tafel. Caro nam de krant en las de voorzijde. Met grote ogen keek ze ernaar, "alles oké Caro?", "uhm ja", "wat is er?", ze toonde het artikel. "Zijn we toch al gewend? Ben je daarom zo geschrokken?", Caro zei niets meer.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Ondertussen kwam Emma toe op school, het viel Dylano gelijk op dat Caro er niet bij was. Hij stapte op Emma af, "waar is Caro?", "aan het rusten het gaat slecht met het kindje..", "hoe slecht..", "kijk je kan ook gewoon naar haar toe gaan om het te vragen hé", Emma liep gefrustreerd door. Ze was boos dat hij naar haar kwam, dat hij zelf gewoon gaat vragen hoe het met zijn kind is hé. Ze ging de rest van de dag te gemoed.
Caro bleef de hele dag naar het artikel kijken en las nog verschillende andere artikels over de diefstal. Het bleef door haar hoofd spoken. Ze was alleen maar daarop gefocust, maar ruste terwijl ook goed. Ze werd uit haar gedachten gehaald door de deurbel. Ze ging naar de deur en deed open.
Ze wandelen samen naar de zetel toe. "Hoe gaat het met ons meisje?", "ze zwakt af..", "komt het nog goed", "ik weet het niet..", onzeker keek Dylano naar de grond, het was pijnlijk stil. "Je zorgt er voor dat je haar leven uitperst verstaan!", hij schreeuwde en vertrok gelijk. Caro blijf huilend achter, ze was bang, ze wou dit ook niet.
